Niestety drugi tom nie dorównał pierwszemu. Postac glownego bohatera, ktora urzekała w pierwszym tomie, tu jest bardzo bierna, natomiast intryga jest przewidywalna (okładka ma w tym swoj udzial). Pomimo tych drobnych wad czekam niecierpliwie na kolejny tom.

Niestety drugi tom nie dorównał pierwszemu. Postac glownego bohatera, ktora urzekała w pierwszym tomie, tu jest bardzo bierna, natomiast intryga jest przewidywalna (okładka ma w tym swoj udzial). Pomimo tych drobnych wad czekam niecierpliwie na kolejny tom.

Nie jest tak dobra, jak część pierwsza, ale przyjemna.

Nie jest tak dobra, jak część pierwsza, ale przyjemna.

Przeczytałem ze względu na część I ale szczerze ta część jest gorsza.

Przeczytałem ze względu na część I ale szczerze ta część jest gorsza.

Oj, dawno się tak nie śmiałem! Prosimy o więcej książek z pod Pańskiego pióra.
.... Tłusta Hilda... no naprawdę..

Oj, dawno się tak nie śmiałem! Prosimy o więcej książek z pod Pańskiego pióra.
.... Tłusta Hilda... no naprawdę..

Niestety drugi tom okazał się dużo gorszy niż pierwszy. Przez większość książki główny bohater tylko biernie obserwuje wydarzenia i wysłuchuje monologów kolejnych postaci, które przedstawiają mu swoje poglądy społeczno-ekonomiczne. Rolę Isevdrira w całej opowieści najlepiej określa cytat z samej książki: "Mógłbym po prostu zniknąć w nocnych ciemnościach, pozwalając, aby wydarzenia, na które i tak nie miałem żadnego wpływu, toczyły się dalej swoim torem bez mojej obecności". Humor, który pojawiał się w pierwszym tomie, tutaj jest właściwie niezauważalny, a szkoda, bo był to największy atut. Mam jednak nadzieję, że autor w trzecim tomie wróci do tego, co udało mu się zaprezentować w pierwszym i ponownie stworzy dobrą, pełną sarkastycznego humoru historię, a nie dalszy ciąg podręcznika ekonomii świata fantasy.

Niestety drugi tom okazał się dużo gorszy niż pierwszy. Przez większość książki główny bohater tylko biernie obserwuje wydarzenia i wysłuchuje monologów kolejnych postaci, które przedstawiają mu swoje poglądy społeczno-ekonomiczne. Rolę Isevdrira w całej opowieści najlepiej określa cytat z samej książki: "Mógłbym po prostu zniknąć w nocnych ciemnościach, pozwalając, aby...

Po przeczytaniu "Tańca Marionetek" spodziewałam się walki z wilkołakami albo inna prastarą magią a nie otwartej wojny idiologicznej. Niemniej jednak, książkę uważam za bardzo dobra, zaskakiwała mnie i skłaniała do myślenia. Podobało mi się, iż główny bohater jest bardziej chłopcem na posyłki niż osobą, na której barkach spoczywają losy świata. Uciążliwa była natomiast rwana akcja.

Po przeczytaniu "Tańca Marionetek" spodziewałam się walki z wilkołakami albo inna prastarą magią a nie otwartej wojny idiologicznej. Niemniej jednak, książkę uważam za bardzo dobra, zaskakiwała mnie i skłaniała do myślenia. Podobało mi się, iż główny bohater jest bardziej chłopcem na posyłki niż osobą, na której barkach spoczywają losy świata. Uciążliwa była natomiast...

Nie tego spodziewałem się w kontynuacji,tu czuć bardziej marketing i zarządzanie niż fantasy.

Nie tego spodziewałem się w kontynuacji,tu czuć bardziej marketing i zarządzanie niż fantasy.

A ja Wam powiadam, za przykładem Kartaginy, Arai powinna zostać spalona. Risa też.

Zastanawiam się dlaczego autor tworzy takie wporzo postaci męskie, a przy damskich ma tylko 50%-owe ratio?

Słabnie we mnie nadzieja, że ta kwestia się poprawi w następnej książce, ale pewnie, mimo to, sięgnę po kontynuację, z jednej prozaicznej przyczyny... czyta Wojciech Masiak.

A ja Wam powiadam, za przykładem Kartaginy, Arai powinna zostać spalona. Risa też.

Zastanawiam się dlaczego autor tworzy takie wporzo postaci męskie, a przy damskich ma tylko 50%-owe ratio?

Słabnie we mnie nadzieja, że ta kwestia się poprawi w następnej książce, ale pewnie, mimo to, sięgnę po kontynuację, z jednej prozaicznej przyczyny... czyta Wojciech Masiak.

Porucznik Isevdrir i jego kompania powraca, a od tamtego czasu wiele się zmieniło. Miasto zostało oblężone, jednak zadania Is'a niewiele się zmieniły. Nadal jest podporządkowany Bankowi Centralnemu i opiekuje się naćpanym nekromantą. Dostaje kolejne zlecenia, dalej jest tylko pionkiem w grze, marionetką, która na oślep wykonuje zadanie. Jak to się dla niego skończy? Czekają na niego kolejne intrygi, w które się miesza, kolejne wyzwania, które mogą nie być takie proste, jak się wydają i kolejne porażki. A ja podczas oblężenia poradzą sobie mieszkańcy Caellarh? Jak to wszystko się dla nich zakończy?

Styl autora jest niemalże identyczny w porównaniu do pierwszej części. Nadal nie brakuje tutaj poczucia humoru i to czasami czarnego. Tomasz Niziński nadal wychodzi poza schematy i nie dodaje żadnych fantastycznych stworzeń czy tajemniczych krain. Granica między dobrem, a złem dalej jest zatarta. Za to dostajemy więcej intryg, dziwacznych nazw miast i imion oraz barwne postacie. Ponownie otrzymujemy otwarte zakończenie, co może sugerować nam, że powstanie ciąg dalszy historii.

Jeśli chodzi o postacie to niewiele się zmieniło. Z kampanii nadal dużą sympatią darzę Liczydło oraz Yorlan'a, których charakter pozostał taki, jak w pierwszej części. Do tej listy mogę dodać Chi, która wydaje się być najbardziej kompetentną osobą z całej tej zgrai. Jeśli chodzi o Buba, to ku mojemu zadowoleniu w owym tomie pojawia się znacznie częściej. Zamienił pracę antykwariusza na badania rynkowe, przez co stał się bardzo rozchwytywany.

Z nowych postaci pomimo, że jest strasznie dwulicowym, zakłamanym chciwym człowiekiem, polubiłam markiza Flauvierra. Mimo, iż najczęściej zależało mu na interesach, to wziął pod swoje skrzydła młodego Tirneay'a i postanowił zapewnić mu edukację.

Uważam, że Porozumienie Trzech jest równie świetną książką co pierwsza część. Autor wychodzi poza schematy, porywa nas w swój świat i urzeka swoich humorem. Powieść czyta się bardzo przyjemnie tak jak Taniec marionetek. Jeżeli pokochaliście pierwszą część, to drugą na pewno też polubicie. Pozostaje mi jedynie wyczekiwać kolejnego tomu, by dowiedzieć się jak dalej potoczy się historia Is'a i losy Caellarh. Bardzo dziękuję wydawnictwu za możliwość przeczytania tej książki.

Porucznik Isevdrir i jego kompania powraca, a od tamtego czasu wiele się zmieniło. Miasto zostało oblężone, jednak zadania Is'a niewiele się zmieniły. Nadal jest podporządkowany Bankowi Centralnemu i opiekuje się naćpanym nekromantą. Dostaje kolejne zlecenia, dalej jest tylko pionkiem w grze, marionetką, która na oślep wykonuje zadanie. Jak to się dla niego skończy? Czekają...

„Porozumienie Trzech” zawiera dalsze losy Isevdira Norgaarda oraz jego kompanów. Nowy Ereburg jest oblężony. Polityka, która już i tak miała swoich wrogów, staje się jeszcze bardziej krytykowana. Do porządku społecznego, który jest już zachwiany, dochodzi jeszcze zamęt siany przez Dzieci Czarnego Wilka. W tym wszystkim siedzi Isevdir. Ta część nie jest gorsza od pierwszej. Dzieje się w niej tak samo dużo. Mam wrażenie, że więcej jest intrygi i samej polityki. Mniej jest w niej humoru, który był typowy dla pierwszej części. W niektórych momentach tempo przyśpiesza, ale nie jest to tak, że nie wiadomo co się dzieje. Już od początku wiedziałam, z czym mam do czynienia, więc nie było mi trudno wbić się w fabułę. Styl autora nie zmienia się, nadal pojawiają się wulgaryzmy, dlatego odradzałabym, czytanie tej powieści młodszym osobom. Autor posługuje się nazwami własnymi, które są skomplikowane i ciężko je przeczytać. Bohaterowie nie są czysto źli albo dobrzy. Są to postacie różne, z różnymi charakterami i cechami. Okładka wyraża klimat książki, czasy średniowieczne. Uważam, że „Porozumienie Trzech” to godna kontynuacja.

„Porozumienie Trzech” zawiera dalsze losy Isevdira Norgaarda oraz jego kompanów. Nowy Ereburg jest oblężony. Polityka, która już i tak miała swoich wrogów, staje się jeszcze bardziej krytykowana. Do porządku społecznego, który jest już zachwiany, dochodzi jeszcze zamęt siany przez Dzieci Czarnego Wilka. W tym wszystkim siedzi Isevdir. Ta część nie jest gorsza od pierwszej....