Całkiem niezła, jednak przyjemność czytania odebrał mi fakt, że poprzednią część czytałam dość dawno, a w związku z analogiami, które czynił autor do poprzednich części, trochę nie mogłam powiązać faktów. Owszem: każdą część tej serii to odzielne "zdarzenie", jednak główny bohater ten sam. Poza tym autorowi udało się mnie zaskoczyć więc historia jak najbardziej udana.

Całkiem niezła, jednak przyjemność czytania odebrał mi fakt, że poprzednią część czytałam dość dawno, a w związku z analogiami, które czynił autor do poprzednich części, trochę nie mogłam powiązać faktów. Owszem: każdą część tej serii to odzielne "zdarzenie", jednak główny bohater ten sam. Poza tym autorowi udało się mnie zaskoczyć więc historia jak najbardziej udana.

"Siostry" Bernarda Minier to bardzo dobry kryminał, chociaż czuję już przesyt tego rodzaju powieściami sensacyjnymi. Są zbyt monotonne przez tę na siłę tworzoną atmosferę strachu i z powodu bohaterów, którzy z psychiką mają dużo nie w porządku.

Czyta się to naprawdę dobrze, mimo wypełniaczy w postaci dość banalnych uwag o współczesnym świecie (ocieplenie klimatu, AI... ).

Dobra rozrywka.

"Siostry" Bernarda Minier to bardzo dobry kryminał, chociaż czuję już przesyt tego rodzaju powieściami sensacyjnymi. Są zbyt monotonne przez tę na siłę tworzoną atmosferę strachu i z powodu bohaterów, którzy z psychiką mają dużo nie w porządku.

Czyta się to naprawdę dobrze, mimo wypełniaczy w postaci dość banalnych uwag o współczesnym świecie (ocieplenie klimatu, AI......

Dwie siostry…
W komunijnych sukienkach…
„Przywiązane w pozycji siedzącej do dwóch drzew rosnących w odległości około trzech metrów, tuż przy brzegu,
z twarzami ukrytymi pod zasłoną słomianych włosów”.
Pobite na śmierć…

Scenografia przywodzi na myśl książkę pisarza, którego były fankami.
Dwadzieścia pięć lat później przeszłość nagle wypływa na powierzchnię i miesza się z bieżącymi sprawami.
Z trwającym śledztwem.

To żywi pielęgnują o nich pamięć.
To żywi muszą dociec, dlaczego ktoś pozbawił ich życia.
To żywi muszą zrozumieć, skąd u nastolatek przeobrażających się, jak poczwarki w motyle, takie zainteresowanie śmiercią, sadyzmem i perwersją

Poczucie młodzieńczej wszechmocy bierze górę nad rozumem, roznieca miłość i podziw przeradzający się w szaleństwo i obsesję. Zaburza ocenę ryzyka i prowadzi do błędnych decyzji.

A potem rodzi się nienawiść.
Potworna wynaturzona zemsta.
Dręczą wspomnienia,
Męczą koszmary.
Jedni są jak trzcina, zginają się, ale nie łamią, inni, jak „stare dęby, w który uderza piorun”, zamierają.

Tak łamią się ludzkie życia.
Zostają tylko kawałki, które już nigdy nie połączą się w całość.

Spoglądają więc śmierci w twarz.
Patrzą jak tańczy.
Widzą jej ponure ogniki i czują dotyk jej wirującego na wietrze welonu.
To ich przeznaczenie.
Nie ma już nikogo, kto ochroniłby ich przed szaleństwem.

A potem płomień chyboczący na wietrze…
I jak „dziesiątki ptaków o ognistych skrzydłach”, ulatują z dymem słowa, a z nimi ludzkie historie zapisane kiedyś na kartach powieści.
Tańczący ogień łączy w potwornym skowycie dwoje ludzi w jedno.
Przerażający krzyk!
Tragedia i legenda…
Poruszające przesłanie:
„Żyj ze wszystkich sił.
W pełni, całkowicie, łapczywie (…)
Bo życie jest wszystkim, co masz”

@bernardminier po raz kolejny zadziwia.
Czytelnik czuje się jak w bokserskim ringu: otumaniony ciosami, oparty o liny, zalicza ostatni sierpowy i spoglądając błędnym wzrokiem pada na matę.
Cały Minier.
Mistrz!
Z całego serca polecam twórczość autora.
Czytajcie. Warto!

Dwie siostry…
W komunijnych sukienkach…
„Przywiązane w pozycji siedzącej do dwóch drzew rosnących w odległości około trzech metrów, tuż przy brzegu,
z twarzami ukrytymi pod zasłoną słomianych włosów”.
Pobite na śmierć…

Scenografia przywodzi na myśl książkę pisarza, którego były fankami.
Dwadzieścia pięć lat później przeszłość nagle wypływa na powierzchnię i miesza się z...

Książka mnie naprawdę pozytywnie zaskoczyła. Po nudnej lekturze Vivien Spitz to była dla mnie mila odskocznia, książka, którą pochłonęłam w 3 dni. Totalnie nie takiego zakończenia się spodziewałam. Postać Erica Langa tak irytująca, że aż chciało się mu dać w pysk. W książce jest kilka nawiązań do poprzednich części. Na szczęście na tyle dyskretnych, że jeśli nie czytało się poprzednich części- nie będzie psuło to zabawy.

Książka mnie naprawdę pozytywnie zaskoczyła. Po nudnej lekturze Vivien Spitz to była dla mnie mila odskocznia, książka, którą pochłonęłam w 3 dni. Totalnie nie takiego zakończenia się spodziewałam. Postać Erica Langa tak irytująca, że aż chciało się mu dać w pysk. W książce jest kilka nawiązań do poprzednich części. Na szczęście na tyle dyskretnych, że jeśli nie czytało się...

Co to była za wspaniała część.. Mam wrażenie, że z tą całą serią jest tak, że im dalej, tym lepiej są dalsze części napisane.. Niesamowicie mnie wciągnęła ta książka, a zakończenie mnie wbiło w fotel. Totalnie się tego wszystkiego nie spodziewałam. Najlepsza część do tej pory.

Co to była za wspaniała część.. Mam wrażenie, że z tą całą serią jest tak, że im dalej, tym lepiej są dalsze części napisane.. Niesamowicie mnie wciągnęła ta książka, a zakończenie mnie wbiło w fotel. Totalnie się tego wszystkiego nie spodziewałam. Najlepsza część do tej pory.

Jak każda z jego książek, spektakularne zakończenie..

Jak każda z jego książek, spektakularne zakończenie..

W karierze każdego popularnego pisarza przychodzi chyba moment na napisanie książki o innym pisarzu i jego fanach. Ja coraz bardziej staję się fanką Bernarda Miniera, bo po prostu podoba mi się jego styl pisania, który jest trzy klasy wyżej, niż styl przeciętnego kryminału na naszym rynku, oraz światopogląd autora. To jest literatura, a nie czytadło. Co nie znaczy, że nie dostrzegam wad w jego powieściach. Nazbyt często są to wydumane, nieprawdopodobne wyjaśnienia zbrodni - i uważam, że tak jest i w tej książce. No wyjątkowo jest to nieprawdopodobne. Poza tym, czy w każde opisywane śledztwo muszą być wciągnięci bliscy Servaza i z podobnym skutkiem?
Ale i ten fax w 2018 roku mnie zaskoczył.

W karierze każdego popularnego pisarza przychodzi chyba moment na napisanie książki o innym pisarzu i jego fanach. Ja coraz bardziej staję się fanką Bernarda Miniera, bo po prostu podoba mi się jego styl pisania, który jest trzy klasy wyżej, niż styl przeciętnego kryminału na naszym rynku, oraz światopogląd autora. To jest literatura, a nie czytadło. Co nie znaczy, że nie...

Tak naprawdę to moja ocena to 7-. Muszę przyznać, że tę część przeczytałam najszybciej z całej serii, mocno mnie wciągnęła i sam pomysł na fabułę był bardzo dobry. Ponadto w końcu nie uganiamy się za Hirtmannem, nie słuchamy biadolenia o Marianne i spokojnie można sięgnąć po tę książkę nie znając jej poprzedniczek :) Daję 7, ponieważ podobała mi się bardziej od "Nocy", natomiast zaznaczam, że jest słabsza od "Nie gaś światła" oraz"Kręgu", które również oceniłam na 7 gwiazdek. To teraz przejdźmy do tego, co mi się nie podobało:
-Moim zdaniem słabe zakończenie. Lepiej byłoby z Ambre zrobić zabójcę,
-Szkoda, że nie pociągnięto więcej wątku z Panem z klubu wioślarskiego,
-Martin nie uczy się na błędach WCALE. Który to już raz zabójca do niego dzwoni, że ma się sam stawić w jakimś miejscu nie mówiąc nikomu i Servaz to oczywiście robi. Co chwilę tylko wkurza swoje szefostwo i otrzymuje za to karę. Odnoszę wrażenie, że każda z książek powiela ten schemat.
Mimo tych minusów polecam sięgnąć po "Siostry".

Tak naprawdę to moja ocena to 7-. Muszę przyznać, że tę część przeczytałam najszybciej z całej serii, mocno mnie wciągnęła i sam pomysł na fabułę był bardzo dobry. Ponadto w końcu nie uganiamy się za Hirtmannem, nie słuchamy biadolenia o Marianne i spokojnie można sięgnąć po tę książkę nie znając jej poprzedniczek :) Daję 7, ponieważ podobała mi się bardziej od...

Poprawny kryminał. Bez fajerwerków, ale spełnił swoją rolę. Opisy ciekawe i barwne, ale czasem trochę ich było za dużo.

Poprawny kryminał. Bez fajerwerków, ale spełnił swoją rolę. Opisy ciekawe i barwne, ale czasem trochę ich było za dużo.

Ok, to zdecydowanie moment na przerwanie serii z Servazem. Ta książka to kolejny dowód na to, że co za dużo, to niezdrowo. Zupełnie nieprawdopodobny wątek z siostrą/żoną i całym jej planem zemsty uwzględniającym małżeństwo z wrogiem. Gustav mi tu nadal nie pasuje, sama jego obecność jakoś wadzi, pomijając fakt że tylko czekać aż sam zacznie patroszyć zwierzątka a potem ludzi. Może kiedyś sięgnę po inną książkę Miniera, ale na razie mi się przejadły.

Ok, to zdecydowanie moment na przerwanie serii z Servazem. Ta książka to kolejny dowód na to, że co za dużo, to niezdrowo. Zupełnie nieprawdopodobny wątek z siostrą/żoną i całym jej planem zemsty uwzględniającym małżeństwo z wrogiem. Gustav mi tu nadal nie pasuje, sama jego obecność jakoś wadzi, pomijając fakt że tylko czekać aż sam zacznie patroszyć zwierzątka a potem...