Siostry

Maj 1993. Zwłoki dwóch sióstr zostają znalezione na brzegu Garonny. Dziewczyny, ubrane w pierwszokomunijne sukienki, siedziały naprzeciwko siebie przywiązane do drzew. Młody Martin Servaz szybko zwraca uwagę na Erika Langa, autora porywających, pełnych okrucieństwa kryminałów, którego zamordowane siostry były fankami. Zarówno sposób ułożenia ciał, jak i specyficzny ubiór pasują do powieści „Panna w bieli”, stąd Erick ląduje na liście podejrzanych, jednak wkrótce po zatrzymaniu autora, do zbrodni przyznaje się student, który znał dziewczyny, a także książki Ericka Langa. Śledztwo zostaje zakończone, ale Servaza prześladują wątpliwości co do winy chłopaka. Mija dwadzieścia pięć lat od podwójnego morderstwa. W mroźną noc Erik Lang znajduje zwłoki swojej żony, która podobnie jak dwie siostry ma na sobie komunijną sukienkę...

Historia wciąga od pierwszych stron. Motyw z mordercą bardzo dobrze rozwinięty i wykreowany. Do tego zaskakujące i ciekawe rozwiązanie akcji. Od książki nie idzie się oderwać. Do tego wątek obyczajowy z życia głównego bohatera dodaje charakteru powieści. Polecam.

Maj 1993. Zwłoki dwóch sióstr zostają znalezione na brzegu Garonny. Dziewczyny, ubrane w pierwszokomunijne sukienki, siedziały naprzeciwko siebie przywiązane do drzew. Młody Martin Servaz szybko zwraca uwagę na Erika Langa, autora porywających, pełnych okrucieństwa kryminałów, którego zamordowane siostry były fankami. Zarówno sposób ułożenia ciał, jak i specyficzny ubiór...

Jestem fanką Miniera, kolejna powieść o Martinie Servazie wciągnęła mnie i pochłonęła. Akcja wielowątkowa, zagmatwana, a zakończenie oczekiwane i zaskakujące jednocześnie. Minier z powieści na powieść podnosi sobie poprzeczkę.

Jestem fanką Miniera, kolejna powieść o Martinie Servazie wciągnęła mnie i pochłonęła. Akcja wielowątkowa, zagmatwana, a zakończenie oczekiwane i zaskakujące jednocześnie. Minier z powieści na powieść podnosi sobie poprzeczkę.

Trzymająca w napięciu lektura pomimo tego, że oczekiwałam bardziej szalonego rozwiązania.

Trzymająca w napięciu lektura pomimo tego, że oczekiwałam bardziej szalonego rozwiązania.

Kolejna rewelacja.

Kolejna rewelacja.

Majowa noc1993 roku i dwie martwe młode kobiety, skatowane i przywiązane do drzew. W białych, komunijnych sukienkach, na szyi jednej drewniany krzyżyk. Zbrodnia, w której "było coś niepojętego, coś, co zmuszało umysł do zapuszczenia się na tereny, z których nie wraca się niezmienionym ". Tropy prowadzą do autora kryminałów Erika Langa, z którym utrzymywały kontakt a obraz zbrodni można odnaleźć w jego książce.
24-letni Serwaz uczestniczy w śledztwie, jest młodym policjantem, młodym mężem i ojcem. Wszystkie te role są dla niego przytłaczające.
2018 - stara właściwie wyjaśniona sprawa wraca w nieoczekiwany sposób za sprawą innego morderstwa. Znowu pojawia się Lang, trudne śledztwo i niepokój.
Zestawienie tych odległych czasowo morderstw jest ciekawym zabiegiem, który trzyma czytelnika w napięciu i niewiedzy.
Okrutne, szatańskie i "teatralne" zbrodnie otwierają szaleńcze dochodzenie pełne zwrotów akcji.
Całej tej historii towarzyszy mrok, cienie strachu i zła, fatalne przeczucia.

Upływ czasu wprowadza melancholię ale zło pozostaje takie samo.

Majowa noc1993 roku i dwie martwe młode kobiety, skatowane i przywiązane do drzew. W białych, komunijnych sukienkach, na szyi jednej drewniany krzyżyk. Zbrodnia, w której "było coś niepojętego, coś, co zmuszało umysł do zapuszczenia się na tereny, z których nie wraca się niezmienionym ". Tropy prowadzą do autora kryminałów Erika Langa, z którym utrzymywały kontakt a obraz...

Jest to moje pierwsze zetknięcie z tym autorem, ale książka wciągnęła mnie wystarczająco, żeby sięgnąć po kolejne jego ksiażki.
Postacie i wydarzenia, które opisuje autor sprawiają, że czytelnik zapada się w przedstawianej przez niego historii, która nie chce ulecieć z głowy. Można poczuć się przytłoczonym z powodu złej atmosfery, która ciągnie się od początku książki. Pierwszy wyraźny minus to oczywiście zniszczone życie rodzinne głównego bohatera - jak w każdym kryminale. Drugi maleńki - jak w bajkach dla dzieci autor stygmatyzuje wygląd bohaterek książki - dobre i kochane przez głównych bohaterów (Servaz, Vincent, Lang) są młode i piękne, ale innym, które są postaciami pobocznymi wykraczającymi poza zainteresowanie tych panów, brakuje urody. Nie wiem, czy autor to robi, bo ma takie fantazje i stawia się w miejscu swoich "podopiecznych", czy zwyczajnie próbuje ukierunkować spojrzenie czytelnika na własne tory, niemniej tak jawna manipulacja czytelnika nieco obraża.

Jest to moje pierwsze zetknięcie z tym autorem, ale książka wciągnęła mnie wystarczająco, żeby sięgnąć po kolejne jego ksiażki.
Postacie i wydarzenia, które opisuje autor sprawiają, że czytelnik zapada się w przedstawianej przez niego historii, która nie chce ulecieć z głowy. Można poczuć się przytłoczonym z powodu złej atmosfery, która ciągnie się od początku książki....

Całkiem niezła, jednak przyjemność czytania odebrał mi fakt, że poprzednią część czytałam dość dawno, a w związku z analogiami, które czynił autor do poprzednich części, trochę nie mogłam powiązać faktów. Owszem: każdą część tej serii to odzielne "zdarzenie", jednak główny bohater ten sam. Poza tym autorowi udało się mnie zaskoczyć więc historia jak najbardziej udana.

Całkiem niezła, jednak przyjemność czytania odebrał mi fakt, że poprzednią część czytałam dość dawno, a w związku z analogiami, które czynił autor do poprzednich części, trochę nie mogłam powiązać faktów. Owszem: każdą część tej serii to odzielne "zdarzenie", jednak główny bohater ten sam. Poza tym autorowi udało się mnie zaskoczyć więc historia jak najbardziej udana.

"Siostry" Bernarda Minier to bardzo dobry kryminał, chociaż czuję już przesyt tego rodzaju powieściami sensacyjnymi. Są zbyt monotonne przez tę na siłę tworzoną atmosferę strachu i z powodu bohaterów, którzy z psychiką mają dużo nie w porządku.

Czyta się to naprawdę dobrze, mimo wypełniaczy w postaci dość banalnych uwag o współczesnym świecie (ocieplenie klimatu, AI... ).

Dobra rozrywka.

"Siostry" Bernarda Minier to bardzo dobry kryminał, chociaż czuję już przesyt tego rodzaju powieściami sensacyjnymi. Są zbyt monotonne przez tę na siłę tworzoną atmosferę strachu i z powodu bohaterów, którzy z psychiką mają dużo nie w porządku.

Czyta się to naprawdę dobrze, mimo wypełniaczy w postaci dość banalnych uwag o współczesnym świecie (ocieplenie klimatu, AI......

Dwie siostry…
W komunijnych sukienkach…
„Przywiązane w pozycji siedzącej do dwóch drzew rosnących w odległości około trzech metrów, tuż przy brzegu,
z twarzami ukrytymi pod zasłoną słomianych włosów”.
Pobite na śmierć…

Scenografia przywodzi na myśl książkę pisarza, którego były fankami.
Dwadzieścia pięć lat później przeszłość nagle wypływa na powierzchnię i miesza się z bieżącymi sprawami.
Z trwającym śledztwem.

To żywi pielęgnują o nich pamięć.
To żywi muszą dociec, dlaczego ktoś pozbawił ich życia.
To żywi muszą zrozumieć, skąd u nastolatek przeobrażających się, jak poczwarki w motyle, takie zainteresowanie śmiercią, sadyzmem i perwersją

Poczucie młodzieńczej wszechmocy bierze górę nad rozumem, roznieca miłość i podziw przeradzający się w szaleństwo i obsesję. Zaburza ocenę ryzyka i prowadzi do błędnych decyzji.

A potem rodzi się nienawiść.
Potworna wynaturzona zemsta.
Dręczą wspomnienia,
Męczą koszmary.
Jedni są jak trzcina, zginają się, ale nie łamią, inni, jak „stare dęby, w który uderza piorun”, zamierają.

Tak łamią się ludzkie życia.
Zostają tylko kawałki, które już nigdy nie połączą się w całość.

Spoglądają więc śmierci w twarz.
Patrzą jak tańczy.
Widzą jej ponure ogniki i czują dotyk jej wirującego na wietrze welonu.
To ich przeznaczenie.
Nie ma już nikogo, kto ochroniłby ich przed szaleństwem.

A potem płomień chyboczący na wietrze…
I jak „dziesiątki ptaków o ognistych skrzydłach”, ulatują z dymem słowa, a z nimi ludzkie historie zapisane kiedyś na kartach powieści.
Tańczący ogień łączy w potwornym skowycie dwoje ludzi w jedno.
Przerażający krzyk!
Tragedia i legenda…
Poruszające przesłanie:
„Żyj ze wszystkich sił.
W pełni, całkowicie, łapczywie (…)
Bo życie jest wszystkim, co masz”

@bernardminier po raz kolejny zadziwia.
Czytelnik czuje się jak w bokserskim ringu: otumaniony ciosami, oparty o liny, zalicza ostatni sierpowy i spoglądając błędnym wzrokiem pada na matę.
Cały Minier.
Mistrz!
Z całego serca polecam twórczość autora.
Czytajcie. Warto!

Dwie siostry…
W komunijnych sukienkach…
„Przywiązane w pozycji siedzącej do dwóch drzew rosnących w odległości około trzech metrów, tuż przy brzegu,
z twarzami ukrytymi pod zasłoną słomianych włosów”.
Pobite na śmierć…

Scenografia przywodzi na myśl książkę pisarza, którego były fankami.
Dwadzieścia pięć lat później przeszłość nagle wypływa na powierzchnię i miesza się z...

Książka mnie naprawdę pozytywnie zaskoczyła. Po nudnej lekturze Vivien Spitz to była dla mnie mila odskocznia, książka, którą pochłonęłam w 3 dni. Totalnie nie takiego zakończenia się spodziewałam. Postać Erica Langa tak irytująca, że aż chciało się mu dać w pysk. W książce jest kilka nawiązań do poprzednich części. Na szczęście na tyle dyskretnych, że jeśli nie czytało się poprzednich części- nie będzie psuło to zabawy.

Książka mnie naprawdę pozytywnie zaskoczyła. Po nudnej lekturze Vivien Spitz to była dla mnie mila odskocznia, książka, którą pochłonęłam w 3 dni. Totalnie nie takiego zakończenia się spodziewałam. Postać Erica Langa tak irytująca, że aż chciało się mu dać w pysk. W książce jest kilka nawiązań do poprzednich części. Na szczęście na tyle dyskretnych, że jeśli nie czytało się...