Po części popieram opinie poprzedników, że ta część seri taka jakaś..Nie powiem, wciągnęła mnie na początku, ale potem już miałam coraz mniej ochoty by ją czytać. Na zakończenie zbyt dużo wątków i absurdalnych rozwiązań na raz. Niby się wszystko powiązało, ale nie wyszło to moim zdaniem zgrabnie. Będe sięgać po dalsze części, bo lubię Miniera. To traktuję jako słabszy okres pisarza.

Po części popieram opinie poprzedników, że ta część seri taka jakaś..Nie powiem, wciągnęła mnie na początku, ale potem już miałam coraz mniej ochoty by ją czytać. Na zakończenie zbyt dużo wątków i absurdalnych rozwiązań na raz. Niby się wszystko powiązało, ale nie wyszło to moim zdaniem zgrabnie. Będe sięgać po dalsze części, bo lubię Miniera. To traktuję jako słabszy okres...

W mojej ocenie najsłabsza z serii, jakby na siłę rozwiązana była sprawa Szwajcara. Książka przynudzała, a wątki, które miały zaskoczyć, czy zaszokować w ogóle na mnie nie wpływały. Jakby wszystko było na siłę. W tej części czegoś zabrakło. Zdecydowanie. Nie zniechęciła mnie jednak do przeczytania pozostałych części.

W mojej ocenie najsłabsza z serii, jakby na siłę rozwiązana była sprawa Szwajcara. Książka przynudzała, a wątki, które miały zaskoczyć, czy zaszokować w ogóle na mnie nie wpływały. Jakby wszystko było na siłę. W tej części czegoś zabrakło. Zdecydowanie. Nie zniechęciła mnie jednak do przeczytania pozostałych części.

Lubię Bernarda Miniera. Jego powieści, literacko dopracowane w miarę uważnie, ze starannie ułożoną fabułą są wcale dobre rozrywką.

Po przeczytaniu jednak kilku z kolei powieści dostrzega się ich wtórność i manieryczność.

W powieściach Miniera komendant Martin Servaz toczy swoje śmiertelne pojedynki z geniuszem zła Julianem Hirtmannem. Kropka w kropkę zapożyczone z Arthura Conana Doyle'a, opisującego zmagania Sherlocka Holmesa z Jamesem Moriarty'm.

Wiele scen i scenografii ewidentnie ma inspiracje literackie (mógłbym takie paralele dziesiątkami rysować).

Stara się Minier przelicytować autorów pierwowzorów umiejętnym tworzeniem nastroju grozy i strachu (co mu świetnie się udaje) oraz szczegółowymi opisami form przemocy - co niekiedy robi wrażenie zbędnego manieryzmu.

Lubię Bernarda Miniera. Jego powieści, literacko dopracowane w miarę uważnie, ze starannie ułożoną fabułą są wcale dobre rozrywką.

Po przeczytaniu jednak kilku z kolei powieści dostrzega się ich wtórność i manieryczność.

W powieściach Miniera komendant Martin Servaz toczy swoje śmiertelne pojedynki z geniuszem zła Julianem Hirtmannem. Kropka w kropkę zapożyczone z Arthura...

Ta część była o wiele lepsza od poprzedniej, bo nie mamy tutaj bezmyślnego głównego bohatera, a samego Servaza. Chociaż muszę przyznać, że przez pierwsze 100 stron nic się za bardzo ciekawego nie dzieje. Za to nie mogłam się oderwać od drugiej połowy książki. Było mnóstwo plot twistów, a zakończenie było znakomite. Wciągnęłam tę książkę w dwa wieczory. Już pędzę po następną część.

Ta część była o wiele lepsza od poprzedniej, bo nie mamy tutaj bezmyślnego głównego bohatera, a samego Servaza. Chociaż muszę przyznać, że przez pierwsze 100 stron nic się za bardzo ciekawego nie dzieje. Za to nie mogłam się oderwać od drugiej połowy książki. Było mnóstwo plot twistów, a zakończenie było znakomite. Wciągnęłam tę książkę w dwa wieczory. Już pędzę po następną...

Dawno nie czytałam, podobał mi się powrót do czytania tego cyklu, ta część była taka bardziej emocjonalna, poznaliśmy Juliana w trochę innej odsłonie bardziej ludzkiej...🫠

Dawno nie czytałam, podobał mi się powrót do czytania tego cyklu, ta część była taka bardziej emocjonalna, poznaliśmy Juliana w trochę innej odsłonie bardziej ludzkiej...🫠

Zdarzają się opisy (czy przyrody, czy emocji bohaterów ),których styl przy pierwszych częściach urzekał, a tu jego powtarzalność jest lekko nużąca. Co do fabuły: były momenty dobre,ale całość rozczarowuje.
Wątek Hirtmanna, jego szurniętych wyznawców, postać Gustava, oraz "pomysł z wątrobą" w tej części to, przepraszam bardzo, ale już za mocne nadużycie mojej wyobraźni. Nie kupuję tego.

Zdarzają się opisy (czy przyrody, czy emocji bohaterów ),których styl przy pierwszych częściach urzekał, a tu jego powtarzalność jest lekko nużąca. Co do fabuły: były momenty dobre,ale całość rozczarowuje.
Wątek Hirtmanna, jego szurniętych wyznawców, postać Gustava, oraz "pomysł z wątrobą" w tej części to, przepraszam bardzo, ale już za mocne nadużycie mojej wyobraźni....

Pierwsza książka Miniera była objawieniem. Kryminalnym. Niestety kolejna odsłona była już trochę słabsza, z ewidentnie grafomańskimi momentami. Tutaj mamy już prawdziwy zjazd w fabularne bzdury, klisze i nadludzką martyrologię głównego bohatera. Szkoda.

Pierwsza książka Miniera była objawieniem. Kryminalnym. Niestety kolejna odsłona była już trochę słabsza, z ewidentnie grafomańskimi momentami. Tutaj mamy już prawdziwy zjazd w fabularne bzdury, klisze i nadludzką martyrologię głównego bohatera. Szkoda.

Z nieprzyjemnym zaskoczeniem rozpoczynając słuchanie stwierdziłam, że ta, kupiona hurtowo z innym audiobookami, pozycja to kolejny tom przygód nielubianego przeze mnie komendanta Servaz. Wielbiciel muzyki poważnej, której rozwlekłymi opisami torturuje nie-melomanów (jak ja) autor, po raz kolejny ściga świra-degenerata-psychopatę Juliana Hirtmana. Wygląda na to, że tom 3-ci tej serii ("Nie gaś światła"- naprawdę dobry!) był szczytem możliwości Miniera, a teraz to już kompletna nuda...

Z nieprzyjemnym zaskoczeniem rozpoczynając słuchanie stwierdziłam, że ta, kupiona hurtowo z innym audiobookami, pozycja to kolejny tom przygód nielubianego przeze mnie komendanta Servaz. Wielbiciel muzyki poważnej, której rozwlekłymi opisami torturuje nie-melomanów (jak ja) autor, po raz kolejny ściga świra-degenerata-psychopatę Juliana Hirtmana. Wygląda na to, że tom 3-ci ...

Czwarta część cyklu o Martinie Servazie i jak dla mnie chyba najsłabsza. Początek trochę przydługi i nieco nużący. Potem jakoś się rozkręca, a zakończenie nieco rozczarowujące. Szczerze to poprzednie części bardziej mi się podobały.

Czwarta część cyklu o Martinie Servazie i jak dla mnie chyba najsłabsza. Początek trochę przydługi i nieco nużący. Potem jakoś się rozkręca, a zakończenie nieco rozczarowujące. Szczerze to poprzednie części bardziej mi się podobały.

Dalej oceniam tę serię kryminałów jako dobrą, ale do tej części niestety mam kilka uwag:
-Servaz kilkukrotnie zachowuje się absurdalnie, np. ma skutego Hirtmanna, ale decyduje się puścić go wolno
-Martin jak wielu bohaterów książek/filmów/gier jest nieśmiertelny
-Znowu zakochał się nieszczęśliwie, więc ten wątek to taki odgrzewany kotlet
-"Wizje" Servaza w trakcie śpiączki troszkę mnie męczyły
-Martin tuż po operacji wątroby lata z pistoletem i jeszcze pierwszy raz w życiu w coś trafia
-Mam już pomału dosyć tego wątku Marianne oraz wątku Juliana. Zbyt długo się to wszystko ciągnie. Zaczyna się z tego robić Moda na Sukces.
Ogólnie czytało mi się tę książkę dobrze i nie nudziłam się przy niej poza kilkoma krótkimi momentami. Jednakże muszę być sprawiedliwa i ocenić tę część niżej niż poprzednie. Zobaczymy co przyniesie część piąta :)

Dalej oceniam tę serię kryminałów jako dobrą, ale do tej części niestety mam kilka uwag:
-Servaz kilkukrotnie zachowuje się absurdalnie, np. ma skutego Hirtmanna, ale decyduje się puścić go wolno
-Martin jak wielu bohaterów książek/filmów/gier jest nieśmiertelny
-Znowu zakochał się nieszczęśliwie, więc ten wątek to taki odgrzewany kotlet
-"Wizje" Servaza w trakcie śpiączki...