SŁOWEM WSTĘPU
Katarzyna Michalak ma tendencje do kreowania postaci opartych na dwóch schematach, które można byłoby postawić po różnych stronach barykady. Ona spokojna, ekstremalnie wrażliwa, uczynna, on – z trudną przeszłością, która teraz odbija się na jego mrocznym sposobie bycia. Nie uniknęła ich także teraz i wspominam o tym na samym początku, byście wiedzieli z jakim typem powieści macie do czynienia. Jeśli ktoś kocha prozę tej autorki, nie będzie zawiedziony. Jeśli nienawidzi, nie znajdzie w niej przełomowych zmian. Jak dla mnie, dobrze – bo trzymając się tego kierunku pani Michalak satysfakcjonuje gusta swoich wiernych fanów.

UCIEKAJĄCY PRZED PRZESZŁOŚCIĄ
Natalia, czyli główna bohaterka powieści, zostawia za sobą pracę, mieszkanie, dawne życie… i rusza w nieznane. W wyniku czego trafia na mazurską ziemię i tylko telefony wykonywane do matki łączą ją z przeszłością. Co w jej trakcie się zdarzyło? Z pewnością coś musiało. Przecież każda ucieczka ma jakiś powód. Damian (z imieniem łączą mnie sentymenty, bo tak nazywa się mój mąż) to facet, który unika jakichkolwiek uczuć. Zimny, opryskliwy, na pewno jakże daleki od chęci zrobienia dobrego wrażenia. Samotnik, w dodatku z drobną fizyczną wadą, która potrafi zadziałać na niego jak płachta na byka. Nietrudno się domyślić, że w jego życiu zdarzyło się coś bardzo przykrego. Czy Natalia dotrze do zakamarków jego traum i czy uda się to czytelnikowi? Tajemnicą poliszynela pozostaje odpowiedź, bo przecież możecie się jej domyślić.

DRUGI PLAN
Na drugim planie mała dziewczynka cierpiąca na nerwicę i ciotka Jadwiga przypominająca kochającą, żyjącą dla innych babcię. Taką ciepłą, serdeczną, dążącą do jedności i zgody. Dla fanów poprzednich części dobrą informacją okażą się wzmianki o postaciach z poprzednich części. Jest Emilka, Siergiej czy Nataniel. Choć oczywiście pojawiają się niezgodny i niesnaski, wszyscy ostatecznie tworzą klimat przyjaźni, stanowią dowód na to, jak kojący i zbawienny bywa kontakt z drugim człowiekiem.

DRAMATY I NADZIEJE
Są traumy przeszłości i dramaty fundowane na początek po to, by potem dać popłynąć akcji w dobrze znanym dla prozy pani Michalak, słodkim kierunku. Wielowątkowa akcja wyraźnie zahaczająca o miłość (są i namiętności), przyjaźń, tajemnice i ból przeszłości. Są drobne tragedie uświadamiające człowiekowi to, że warto dbać o szanse zsyłane przez los. Wszystko to w towarzystwie miejsca, w którym masło wciąż ubija się w maselnicy, a domowej roboty powidła pobudzają apetyty. I nadchodząca Wigilia, która niesie moc spełnienia ludzkich życzeń. A bohaterowie mają aż trzy.


Więcej na: https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/12/trzy-zyczenia-katarzyna-michalak.html

SŁOWEM WSTĘPU
Katarzyna Michalak ma tendencje do kreowania postaci opartych na dwóch schematach, które można byłoby postawić po różnych stronach barykady. Ona spokojna, ekstremalnie wrażliwa, uczynna, on – z trudną przeszłością, która teraz odbija się na jego mrocznym sposobie bycia. Nie uniknęła ich także teraz i wspominam o tym na samym początku, byście wiedzieli z jakim...