Ta książka niestety nie trafiła do mnie. Szkoda czasu.

Ta książka niestety nie trafiła do mnie. Szkoda czasu.

.. proza Pana Janusza Głowackiego jest chyba nie dla mnie. Nic z tej książki nie utkwiło mi w pamięci oprócz błota i niepogody w Warszawie. O ile Good Night Dżerzi przeczytałam z zaciekawieniem, bo opowiada o barwnej postaci Jerzego Kosińskiego, o tyle ta ostatnia powieść Pana Janusza zwyczajnie mnie znudziła.

.. proza Pana Janusza Głowackiego jest chyba nie dla mnie. Nic z tej książki nie utkwiło mi w pamięci oprócz błota i niepogody w Warszawie. O ile Good Night Dżerzi przeczytałam z zaciekawieniem, bo opowiada o barwnej postaci Jerzego Kosińskiego, o tyle ta ostatnia powieść Pana Janusza zwyczajnie mnie znudziła.

Cały zbiór krótkich tekstów Głowackiego możnaby podsumować stwierdzeniem "OK, boomer". Aluzje niepolityczne mocno pretensjonalne i nietrafione, sporo wrzutek wręcz rażących liberalnym postrzeganiem rzeczywistości, żarty nieśmieszne. Może dla osoby, dla której sam autor stanowi rzeczywisty autorytet cały zbiór tekstów może stanowić jakąś dodatkową wartość. Dla młodego pokolenia to raczej zestaw historii, z którymi trudno się utożsamiać, bo po prostu nie traktują o niczym ważnym, a nawet jak próbują coś powiedzieć na tematy nas otaczające, to po prostu argumenty nie bronią się od dawna w nowoczesnym dyskursie.

Zgodnie z moim rozumieniem, autor swojego czasu był dość znanym i rozpoznawalnym intelektualistą. Znamienne jest jednak, jak bardzo temat oraz treść esejów pisanych przez doświadczonych polskich i zagranicznych autorów z ugruntowanym dorobkiem literackim różni się pod kątem jakości. Na niekorzyść lokalnych publikacji.

Cały zbiór krótkich tekstów Głowackiego możnaby podsumować stwierdzeniem "OK, boomer". Aluzje niepolityczne mocno pretensjonalne i nietrafione, sporo wrzutek wręcz rażących liberalnym postrzeganiem rzeczywistości, żarty nieśmieszne. Może dla osoby, dla której sam autor stanowi rzeczywisty autorytet cały zbiór tekstów może stanowić jakąś dodatkową wartość. Dla młodego...

Typowy Głowacki - dla miłośników. Ja lubię.

Typowy Głowacki - dla miłośników. Ja lubię.

Jak dla mnie trochę takie "Słowacki wielkim poetą był". Czyta się to przyjemnie. Czuć dekadencję i nonszalancję. Taka pocztówka ostatnia. Jednak na zasadzie "gdzie ja nie byłem, czego ja nie widziałem". "Zobaczcie jakie niepokorne życie wiodłem", na zasadzie brązowienia siebie samego. Fragmentami nieco żenujące. Szczerze mówiąc ta książka to nic specjalnego. Czuć, że przewidywał własną śmierć i chciał cos jeszcze o sobie powiedzieć, póki był na ziemi. Trochę taki wywiad rzeka, ale bez dziennikarza. Zapiski, które każdy nas w głowie prowadzi. Urywki, fragmenty, ale plastyczne, zapadające w pamięć. Ta książka to raczej pożegnanie, raczej trudno ocenić kunszt pisarski autora po tej publikacji, ale króciutkie, więc można na szybko przeczytać .

Jak dla mnie trochę takie "Słowacki wielkim poetą był". Czyta się to przyjemnie. Czuć dekadencję i nonszalancję. Taka pocztówka ostatnia. Jednak na zasadzie "gdzie ja nie byłem, czego ja nie widziałem". "Zobaczcie jakie niepokorne życie wiodłem", na zasadzie brązowienia siebie samego. Fragmentami nieco żenujące. Szczerze mówiąc ta książka to nic specjalnego. Czuć, że...

Żal, że to ostatnia książka Głowy. Nie bedzie już tych opowieści, anegdot pełnych fantastycznych, interesujących, gorzko dowcipnych ludzi z krwi i kości. Szkoda.

Żal, że to ostatnia książka Głowy. Nie bedzie już tych opowieści, anegdot pełnych fantastycznych, interesujących, gorzko dowcipnych ludzi z krwi i kości. Szkoda.

Książkę tę napisał stary człowiek. Jak wiadomo, najlepiej, by seniorzy pisali o swoim życiu tak, by czytelnicy chcieli się zestarzeć równie pięknie jak oni. Niewykluczone jednak, że piszący seniorzy myślą już tylko o tym, czy zestarzeje się to, co napisali. Oprócz, rzecz jasna, tego, czy ksiażka się dobrze sprzedaje. Na szczęście Głowackiego o taki płaski merkantylizm oskarżyć nie można: zmarł zanim książka się ukazała. Więcej: zmarł zanim książkę ukończył. Sądząc po efekcie końcowym, nie była to chyba dobra decyzja.

Książkę tę napisał stary człowiek. Jak wiadomo, najlepiej, by seniorzy pisali o swoim życiu tak, by czytelnicy chcieli się zestarzeć równie pięknie jak oni. Niewykluczone jednak, że piszący seniorzy myślą już tylko o tym, czy zestarzeje się to, co napisali. Oprócz, rzecz jasna, tego, czy ksiażka się dobrze sprzedaje. Na szczęście Głowackiego o taki płaski merkantylizm...

To nie powieść, nawet nie opowieść. To zapiski, wspomnienia, anegdoty, co w głowie gra, a grało mu zawsze społeczeństwo, zmiany, nadzieje, potencjał. Refleksyjne. Krótkie. Polecam.

To nie powieść, nawet nie opowieść. To zapiski, wspomnienia, anegdoty, co w głowie gra, a grało mu zawsze społeczeństwo, zmiany, nadzieje, potencjał. Refleksyjne. Krótkie. Polecam.

Ostatnia książka Pana Janusza. Rodzaj literackiego testamentu, rozliczenia się, także z matką. Mikroskopijna, lapidarna, ale bardzo obszerna znaczeniowo.
Żegnaj najważniejszy polski dramaturgu współczesności.

Więcej opinii o literaturze, filmie i muzyce w blogu "Trzy akordy na dwie ręce" oraz w powieści "BUfffO".

Ostatnia książka Pana Janusza. Rodzaj literackiego testamentu, rozliczenia się, także z matką. Mikroskopijna, lapidarna, ale bardzo obszerna znaczeniowo.
Żegnaj najważniejszy polski dramaturgu współczesności.

Więcej opinii o literaturze, filmie i muzyce w blogu "Trzy akordy na dwie ręce" oraz w powieści "BUfffO".

Perełki.....

Perełki.....