"Dowiedziałam się, że:1) Margaret Mitchell pisząc Przeminęło z wiatrem, myślała chyba o mnie; m)nie powinnam się oburzać, bo on sam rozumie, że jestem bardziej oczytana niż Scarlett"

Świetny kawałek i jest w tej historii więcej momentów, przy których zrywa się boki ze śmiechu. Główna bohaterka rzeczywiście jest właśnie taką "polską Scarlett O'Hara". Odniosłam wręcz wrażenie, że Lilka(bo tak nazywa się bohaterka) przeczytała tę książkę o jeden raz za dużo.

Moim zdaniem jest to świetna książka dla młodzieży. Pięknie przedstawia szkołę w latach zaraz po II wojnie światowej. Były to dziwne lata, jakiś czas temu właśnie się zastanawiałam, jak radzili sobie nastoletni powstańcy po zakończeniu wojny, a ta pozycja trochę mnie oświeciła.

Jest to także historia dorastania nastolatki, której dzieciństwo przebiegło w strasznych czasach.

Polecam tą książkę, jeśli nie z racji psychologicznej, to dla samego pośmiania się.

"Gładził mnie po plecach i pytał:
- Co ci jest, kochanie moje, czy ty mnie kochasz?
No, to już trzeba być kretynem. Kobieta wali po gębie, a on widzi w tym miłosne wyznanie. Zerwałam się z rykiem:
- Won stąd, psie! Nie jestem ani twoje kochanie, ani niczyje, rozumiesz?"

"Dowiedziałam się, że:1) Margaret Mitchell pisząc Przeminęło z wiatrem, myślała chyba o mnie; m)nie powinnam się oburzać, bo on sam rozumie, że jestem bardziej oczytana niż Scarlett"

Świetny kawałek i jest w tej historii więcej momentów, przy których zrywa się boki ze śmiechu. Główna bohaterka rzeczywiście jest właśnie taką "polską Scarlett O'Hara". Odniosłam wręcz...