Jestem wielbicielką książek pani Miszczuk. Zakochałam się od pierwszej strony w "Drugiej szansie", a późniejsze spotkania z jej dziełami i samą autorką tylko utwierdziły mnie w przekonaniu, że jest to jedna z moich ulubionych twórczyń.

Do "Wilka" jednak zawsze miałam sceptyczne podejście. Wiedziałam, że ta książka istnieje i jest pierwszą, jaka kiedykolwiek wyszła spod jej pióra, a także że pani Miszczuk napisała ją, mając piętnaście lat, czyli niewiele mniej, niż ja obecnie. Właśnie to trochę mnie do niej zniechęcało - świadomość, że nie napisała jej dojrzała autorka, ale nastolatka.
Gdy jednak na rynku ukazało się wznowione wydanie, postanowiłam sięgnąć po "Wilka" - uznałam, że gdyby nie było na nią popytu, wydawnictwo nie zdecydowałoby się na wydanie jej ponownie, tak więc było coś, co przez cały ten czas przyciągało czytelników do tej książki. Stwierdziłam też, że jestem ciekawa, jak bardzo rozwinął się styl pisania pani Miszczuk w porównaniu do jej dzieła z czasów nastoletnich.

Odpowiedź brzmi: bardzo.
Choć widać podobieństwa, chociażby w humorze, który przez lata tylko nieznacznie ewoluował, różnica jest zauważalna w narracji - na co w przedmowie do poprawionej wersji zwraca uwagę sama autorka - ale nie tylko. Także w sposobie przedstawiania wydarzeń, samych wydarzeniach oraz bohaterach.
Szczerze mówiąc, spodziewałam się, o dziwo, czegoś mniej infantylnego. Miałam w głowie nakreśloną pewną wizję tej książki (być może za sprawą poprzedniej okładki, o wiele bardziej poważnie wyglądającej), którą pani Miszczuk roztrzaskała o ścianę. Nie mogę jednak powiedzieć, że jestem zawiedziona.

"Wilk" jest powieścią kierowaną do młodzieży (przez samą młodzież z resztą) i zdecydowanie nie należy patrzeć na nią zbyt poważnie ani mieć wielkich oczekiwań. Ot, niezbyt poważna, niezbyt przemyślana fabuła, w której nie należy doszukiwać się jakiejkolwiek logiki ani zastanawiać się nad motywami kierującymi bohaterami. W świecie przedstawionym w książce, prócz wątku nadnaturalnego, największymi problemami są kwestie takie jak: zagadanie do najpopularniejszego chłopaka w szkole, wredna cheerleaderka, kolor samochodu najlepszej przyjaciółki. Całość napisana jest niesamowicie naiwnie, a naiwność ta przejawia się zarówno w postępowaniu postaci, które najpierw robią, a później myślą (albo w ogóle nie myślą, szczególnie o pewnych kwestiach, nad którymi myśleć ewidentnie by wypadało, co jest niesamowicie zastanawiające z perspektywy dorosłego czytelnika), jak i w samych wydarzeniach, które często się ze sobą nie kleją i są czasami naprawdę naciągane. Od razu widać, że "Wilk" został napisany przez osobę młodą i niedoświadczoną.

Ostatecznie jednak, choć do tej pory mogłoby się wydawać inaczej, nie uważam "Wilka" za złą książkę. Z chęcią wystawiłabym ocenę pomiędzy "przeciętną" a "dobrą", gdyby istniała taka możliwość. Pomijając wszystkie rzeczy, o których wspomniałam wyżej i oceniając tę książkę z odpowiednią dozą dystansu, stwierdzam, że czytało się ją całkiem przyjemnie. Pozwoliła mi na chwilę wrócić do czasów, w których moim największym zmartwieniem było to, że nie mogę umówić się z ulubionym aktorem czy nie wiem, jak zacząć rozmowę z popularnym kolegą ze szkoły.
Prawdopodobnie gdybym czytała ją właśnie wtedy, mogłaby stać się jedną z moich ulubionych książek. Teraz traktowałam ją bardziej jako eksperyment ze względu na ogromną sympatię do autorki. Zdecydowanie polecam ją jednak młodszym czytelniczkom (lub czytelnikom!), ponieważ jest to książka od młodzieży dla młodzieży, którą da się przeczytać w zaledwie kilka dni i bardzo polubić. Sama z przyjemnością sięgnę po drugą część, którą czeka już cierpliwie w kolejce, ponieważ mam ostatnio ochotę na takie niewymagające lektury.

Na koniec uwaga co do wznowionego wydania - moim zdaniem obecna okładka zdecydowanie bardziej pasuje do treści książki, niż poprzednia, poważna i nawet odrobinę odstraszająca. Teraz widać od razu, z czym mamy do czynienia - z romansem dla młodzieży - a nie z książką grozy dla nastoletnich czytelników.

Jestem wielbicielką książek pani Miszczuk. Zakochałam się od pierwszej strony w "Drugiej szansie", a późniejsze spotkania z jej dziełami i samą autorką tylko utwierdziły mnie w przekonaniu, że jest to jedna z moich ulubionych twórczyń.

Do "Wilka" jednak zawsze miałam sceptyczne podejście. Wiedziałam, że ta książka istnieje i jest pierwszą, jaka kiedykolwiek wyszła spod jej...