Ta książka do innej jest niepodobna. Rzecz zupełnie niebywała. To bez wątpienia jedno z moich literackich olśnień tego roku. „Lincoln w bardo“ jest zbudowany z perełek, dzięki jego polifonicznej strukturze czyta się go zarazem jak powieść jak i tom wierszy. Trzeba zacząć od tego, że „bardo“ w filozofii buddyjskiej to miejsce przejścia, miejsce pomiędzy życiem a śmiercią. Bo o śmierci rzecz stanowi, ale w sposób tak nieoczekiwany, tak nowatorski, tak błyskotliwy, a jednocześnie tak ściskający za serce, smutny i zabawny zarazem. Bohaterami są ludzie umarli, którzy nie chcą umrzeć do końca, każdy z nich ma swój argument, by trzymać się życia jak np. brak wiary w realność własnej śmierci. Mieszkają, jak to zmarli, na cmentarzu. I niektórzy całkiem niezłe hece tam odstawiają, a co!, umarli też ludzie (choć sami nazywają się larwami szpitalnymi). Pretekstem do opowieści jest śmierć dziesięcioletniego syna prezydenta Lincolna. Mały chłopiec trafia do grobowca i staje się od razu punktem zainteresowania wszystkich mieszkańców cmentarza. Ta książka o śmierci jest paradoksalnie książką sławiąca piękno życia, traktatem o winie i karze napisanym z wielką miłością i czułości wobec ludzi. Nieprzypadkowe jest umiejscowienie akcji w czasie Wojny Secesyjnej i uczynienie jednym z bohaterów samego prezydenta Abrahama Lincolna, ale Boże broń mnie przed spoilerowaniem. „Lincoln w bardo“ aż skrzy się od emocji, to szalenie wzruszająca i poruszająca, choć niełatwa lektura, jedna z tych, do których warto wracać i mieć je pod ręką. Mnie ta książka zachwyciła i oszołomiła. Swoim mistrzostwem w operowaniu wielogłosową konstrukcją, wyrafinowaniem i, paradoksalnie, prostotą w przekazywaniu emocji. Niby to oksymoron, a jednak Georgowi Saundersowi udało sie połączyć sztukę wysoką ze sztuką przemawiającą do najprostszych uczuć. I wielkie brawa dla tłumacza, Michała Kłobukowskiego. Prawdziwy majstersztyk! Arcydzieło!

Ta książka do innej jest niepodobna. Rzecz zupełnie niebywała. To bez wątpienia jedno z moich literackich olśnień tego roku. „Lincoln w bardo“ jest zbudowany z perełek, dzięki jego polifonicznej strukturze czyta się go zarazem jak powieść jak i tom wierszy. Trzeba zacząć od tego, że „bardo“ w filozofii buddyjskiej to miejsce przejścia, miejsce pomiędzy życiem a śmiercią. Bo...