Przemęczyłam się tylko przez 3/4 książki. Żadnym sposobem nie jestem w stanie zmusić się do dokończenia. Jestem prawie pewna, że w dużej mierze jest to "zasługa" tłumaczenia, natomiast to jak autor rozwija akcje jest wręcz oburzające. Z każdym kolejnym zdaniem okazuje się, że można jeszcze bardziej zabić dosyć fajną fabułę.

Przemęczyłam się tylko przez 3/4 książki. Żadnym sposobem nie jestem w stanie zmusić się do dokończenia. Jestem prawie pewna, że w dużej mierze jest to "zasługa" tłumaczenia, natomiast to jak autor rozwija akcje jest wręcz oburzające. Z każdym kolejnym zdaniem okazuje się, że można jeszcze bardziej zabić dosyć fajną fabułę.

Henry Dunbar jest pacjentem prywatnej kliniki psychatrycznej. Zamknięto go tutaj wbrew jego woli na skutek spisku uknutego, przez jego własne córki. Zapytacie jaki powód miałyby mieć własne dzieci by skazywać rodzica na taki los. Cóż, powodem są pieniądze. Gigantyczne pieniądze i daleko sięgajace wpływy. Henry Dunbar nie jest bowiem zwykłym niedołężnym starcem. To załozyciel gigantycznego imperium medialnego. Ktoś, przed kim respekt czują nawet prezydenci. A teraz gdy został więźniem, zrobi wszystko by ocalić swoją firmę. Korzystając z pomocy innego pacjęta ucieka z kliniki. Droga wiedzie poprzez ośnieżone szczyty gór i liczne przełęcze w których Dunbar omal nie rozstaje się z życiem. Jednak ta trudna przeprawa ku wolności pozwala mu przemysleć wiele rzeczy i doznać duchowego odrodzenia.
'Dunbar" to doskonałej jakości powiesć traktująca zarówno o chciwości i władzy jak i potrzebie przebaczenia i miłości. Jest w niej coś przejmującego i smutnego zarazem. Główny bohater wywołuje zarówno pogardę jak i głębokie współczucue. Jego wewnętrzna przemiana w obliczu zagrożenia uświadamia, że w każdym człowieku drzemią pokłady dobra.
"Dunbar" to świetna ksiązka. Serdecznie polecam!

Henry Dunbar jest pacjentem prywatnej kliniki psychatrycznej. Zamknięto go tutaj wbrew jego woli na skutek spisku uknutego, przez jego własne córki. Zapytacie jaki powód miałyby mieć własne dzieci by skazywać rodzica na taki los. Cóż, powodem są pieniądze. Gigantyczne pieniądze i daleko sięgajace wpływy. Henry Dunbar nie jest bowiem zwykłym niedołężnym starcem. To...

Edward St Aubyn ma niestety taki styl pisania, że jego powieści są nużące. Jest to przegadane, a zarazem kwieciste i zmanierowane, tak, że trudno się to czyta i trudno zrozumieć, co właściwie autor chce powiedzieć. Nie inaczej jest z Dunbarem, zbeletryzowaną i uwspółcześnioną wersją Króla Leara. Za dużo tu jednak dygresji, niż clue, za dużo słów, a za mało treści w tych słowach.

Edward St Aubyn ma niestety taki styl pisania, że jego powieści są nużące. Jest to przegadane, a zarazem kwieciste i zmanierowane, tak, że trudno się to czyta i trudno zrozumieć, co właściwie autor chce powiedzieć. Nie inaczej jest z Dunbarem, zbeletryzowaną i uwspółcześnioną wersją Króla Leara. Za dużo tu jednak dygresji, niż clue, za dużo słów, a za mało treści w tych...

Przepiękna, słodko gorzka książka o dziarskim osiemdziesięciolatku, posiadaczu fortuny i jego harpiowatych córkach, pragnących wszelkimi brudnymi środkami wyrwać mu pieniądze. Początkowo czyta się jak komedię, końcówka zmusza do refleksji, smuci, zaskakuje. Naprawdę warto. Pozostaje w pamięci. Polecam.

Przepiękna, słodko gorzka książka o dziarskim osiemdziesięciolatku, posiadaczu fortuny i jego harpiowatych córkach, pragnących wszelkimi brudnymi środkami wyrwać mu pieniądze. Początkowo czyta się jak komedię, końcówka zmusza do refleksji, smuci, zaskakuje. Naprawdę warto. Pozostaje w pamięci. Polecam.

Może spłycam (nie czytałam Króla Leara, do którego autor nawiązuje),ale dla mnie to ucieczka bogatego staruszka przed złymi córkami chcącymi przejąć majątek i chęć pojednania z tą dobrą znienawidzoną przez pozostałe. Nie zachęciło do poznania Patricka Melrose'a.

Może spłycam (nie czytałam Króla Leara, do którego autor nawiązuje),ale dla mnie to ucieczka bogatego staruszka przed złymi córkami chcącymi przejąć majątek i chęć pojednania z tą dobrą znienawidzoną przez pozostałe. Nie zachęciło do poznania Patricka Melrose'a.

Od autora "Patricka Merlose" wymagałem znacznie więcej. Coś, co w założeniu miało być powieścią luźno nawiązującą do "Króla Leara", stało się dosyć naiwną historią z rozczarowującym finałem. Początek zapowiadał literacki odpowiednik kapitalnego serialu "Sukcesja", w którym medialny potentat musi się zmierzyć z chciwością własnych dzieci - sytuacja, w której każdy z bohaterów jest zły, a o atrakcyjności fabuły świadczy walka starszego człowieka o utrzymanie władzy i jakieś wewnętrzne rozgrywki między spadkobiercami i najbliższymi współpracownikami. Kończy się niestety banalnie - zły staje się dobry i wszystkiego bardzo żałuje, a moralne zwycięstwo odnosi krystalicznie czysta córka o cechach Kopciuszka. Jest ckliwie i niestety bardzo niewiarygodnie

Od autora "Patricka Merlose" wymagałem znacznie więcej. Coś, co w założeniu miało być powieścią luźno nawiązującą do "Króla Leara", stało się dosyć naiwną historią z rozczarowującym finałem. Początek zapowiadał literacki odpowiednik kapitalnego serialu "Sukcesja", w którym medialny potentat musi się zmierzyć z chciwością własnych dzieci - sytuacja, w której każdy z...

Opis wydawcy dość trafnie oddaje esencję książki. Sama nie znam historii króla Leara (chyba muszę nadrobić...),więc mnie skojarzyło się nieco z ojcem Goriot. Nie do końca zgodzę się z "pełnokrwistymi postaciami", moim zdaniem naszkicowane dość grubą kreską, bardzo czarno-białe. Zakończenie jest dość zaskakujące i nie daje jasności, co mogło się stać dalej - racjonalnie rozumujący czytelnik sobie dopisze, ale konwencja książki podsuwa też dość nieoczekiwane scenariusze... A może autor zostawia otwartą furtkę pod następną część?

Opis wydawcy dość trafnie oddaje esencję książki. Sama nie znam historii króla Leara (chyba muszę nadrobić...),więc mnie skojarzyło się nieco z ojcem Goriot. Nie do końca zgodzę się z "pełnokrwistymi postaciami", moim zdaniem naszkicowane dość grubą kreską, bardzo czarno-białe. Zakończenie jest dość zaskakujące i nie daje jasności, co mogło się stać dalej - racjonalnie...

Po Patricku przeczytałabym już wszystko tego autora. I tu także się nie zawiodłam. Autor znów udowodnił, że doskonale panuje nad językiem i narracją.

Po Patricku przeczytałabym już wszystko tego autora. I tu także się nie zawiodłam. Autor znów udowodnił, że doskonale panuje nad językiem i narracją.

Łatwo i szybko się czyta, ale jakoś ta książka jest niedopracowana. Ciężko jest mi się przekonać do tej zmiany u głównego bohatera. A zakończenie? Nie na to liczyłam.

Łatwo i szybko się czyta, ale jakoś ta książka jest niedopracowana. Ciężko jest mi się przekonać do tej zmiany u głównego bohatera. A zakończenie? Nie na to liczyłam.

Ciekawa powieść.

Ciekawa powieść.