KIEDY DOROSNĘ BĘDĘ…

Po przerwie, stęskniona powróciłam do powieści kryminalnych. „Nigdy się nie dowiesz” miało być wspaniałą historią fikcyjną debiutanta, godną pochwał i wysokich ocen. A teraz po lekturze, mam ochotę wrzasnąć: „Co to do diabła było?!”.

To miała być niewinna zabawa. Proste pytanie: co będziesz robić, kiedy dorośniesz? Gdy Will mówi, że zostanie seryjnym zabójcą, opisując dokładnie zbrodnie, jakich w przyszłości dokona, przyjaciele nie traktują go poważnie. Po latach wszyscy się spotykają, z wyjątkiem Willa. Nikt nie wie co się z nim dzieje. Niebawem dowiadują się o ostatnich morderstwach, identycznych jak fantazje ich dawnego kolegi. Zbieg okoliczności? I gdzie jest Will?

Pięcioro nastolatków, którym ciągle we łbach głupie podchody i zabawy na miarę dzieciaków z podstawówki. O niczym innym nie biadolą jak muzyka i filmy… - aż do przesady! Autor jest ewidentnym kino-maniakiem, a ja się pytam: za jakie grzechy byłam skazana na tę czczą paplaninę?

Nudna do bólu; przez cały czas starałam się walczyć ze snem. Zero jakiejkolwiek dynamiki, chociaż się o to AŻ PROSIŁO. Pomysł był dobry, ale jedynie na tym się skończyło. I nie mam pojęcia, jakim cudem ten chłam dopuszczono do publikacji. Z tego wszystkiego, dostałam po raz kolejny nauczkę: „nie oceniaj książki po okładce”. Bo chociaż ilustrator spisał się na medal, to co jest w środku nadaje się do śmietnika.

KIEDY DOROSNĘ BĘDĘ…

Po przerwie, stęskniona powróciłam do powieści kryminalnych. „Nigdy się nie dowiesz” miało być wspaniałą historią fikcyjną debiutanta, godną pochwał i wysokich ocen. A teraz po lekturze, mam ochotę wrzasnąć: „Co to do diabła było?!”.

To miała być niewinna zabawa. Proste pytanie: co będziesz robić, kiedy dorośniesz? Gdy Will mówi, że zostanie seryjnym...