Felicia Yap

Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ pomysł na fabułę wydał mi się wyjątkowo nowatorski i szalony - świat w którym ludzie dzielą się na dwie kategorie: takich co pamiętają tylko jeden dzień ze swojego życia, czyli Monosów, oraz takich co pamiętają dwa dni, czyli Duosów. Niestety podczas realizacji tego pomysłu autorka uważam poległa z kretesem – udowodniła całkowicie i niezaprzeczalnie, że taki świat nie ma prawa bytu. Ludzie muszą mieć normalną pamięć aby funkcjonować i żyć bez niczyjej pomocy. Odkryła to sama autorka, więc jej postaci niby nie pamiętają nic - a jednak pamiętają wszystko co trzeba - i tak posypała się całkowicie fabuła. Dosłownie w tej książce absurd goni absurd. Na przykład, aby jakoś żyć ludzie zapisują pieczołowicie w pamiętnikach to co przeżyli w danym dniu, aby potem móc sobie cokolwiek “przypomnieć” - czyli np. gdzie byli, z kim się spotkali, a nawet jak nazywa się partner i co lubi itp, itd. I tak dzień w dzień, każdy musi przeczytać i zapisać to co ważne - a w międzyczasie chodzić do pracy, wychowywać dzieci itd. Każdy jest w stanie czasami coś zapamiętać, ale tylko wtedy gdy się bardzo stara, powtarzając to wielokrotnie i przez długi czas. Więc między czytaniem i pisaniem pamiętnika większość ludzi jeszcze uczy się go na pamięć. To wszystko wymaga sporo czasu – tymczasem ludzie zapisują w pamiętnikach takie bzdety jak np. w jakim humorze była sąsiadka i w co była ubrana. Robią tak, aby potem można było na potrzeby śledztwa przytoczyć detektywowi ważne szczegóły. Co ciekawe, często nawet nie sięgają podczas rozmów do pamiętnika i rozmawiają jak ludzie z normalnie funkcjonującą pamięcią o sprawach sprzed kilku dni, a nawet miesięcy. Pan detektyw rozwiązuje sprawy w jeden dzień, bo na drugi o przestępstwie - tu akurat morderstwie -zapomni już znaczna część ludzkości. Zresztą sam morderca może nie być tak łaskawy i nie odnotować swego czynu w pamiętniczku :) Strasznie to naciągane. Niestety nie polecam.