Znana z serii o Agacie Górskiej i Sławku Tomczyku Małgorzata Rogala przyzwyczaiła swoich czytelników do wyjątkowo zgrabnie i przystępnie skonstruowanych kryminałów. To autorka, która w swojej twórczości nie epatuje przemocą ani nie szokuje słowem. To przyjemne w odbiorze, wyjątkowo eteryczne powieści suspensu, które określić można mianem sympatycznych, kobiecych kryminałów z solidnym zapleczem obyczajowym i dobrze zakrojonym tłem społecznym.

Nie inaczej sprawa wygląda w przypadku najnowszej powieści pisarki. Będąca uwerturą świeżego cyklu kryminalnego Kopia doskonała stanowi kolejny dowód na to, iż pióro autorki jest wyjątkowo lekkie, sposób budowania intrygi i konstruowania bohaterów atrakcyjny dla głodnego literackiej rozrywki odbiorcy, a cała powieść, połączona z wyważonym poczuciem humoru, po prostu sympatycznie doskonała.

Dominika Wojtowicz to utalentowana malarka artystyczna. Kiedy dostaje zlecenie wyjazdu do Francji w celu skopiowania jednego z obrazów, bez zastanowienia podejmuje rzucone jej wyzwanie. Niestety oryginał obrazu zostaje skradziony, a Dominika nie dość, że porwana, to jeszcze oskarżona o jego kradzież. Dziewczynie udaje się wysłać mieszkającej w Warszawie babci Józefinie tajną wiadomość z prośbą o pomoc. Po wielu namowach podejmuje się jej początkująca detektyw Celina Stefańska. Kobieta ma ze wszech miar utrudnione zadanie, jest niepewna swoich działań, walczy z własnymi bolączkami i lękami. Czy uda jej się rozwikłać sprawę obrazu i wyswobodzić Dominikę z pęt bezpodstawnych oskarżeń?

Fabuła powieści osadzona została częściowo we Francji, w regionie Owernia-Rodan-Alpy. Fakt ten jest nie bez znaczenia dla ogólnej percepcji Kopii doskonałej. Małomiasteczkowy klimat uroczego, położonego nad jeziorem, zwanego potocznie alpejską Wenecją Annecy i jego okolic, wyjątkowo mocno przedkłada się na odbiór powieści. Sielski entourage wzmocniony został licznymi wstawkami w języku Moliera, widocznymi głównie w dialogach. Galijski sznyt książki dopełnia jej tematyka – malarstwo artystyczne. Ta urokliwa mieszanka, u źródeł której leży całkiem dobrze zakrojona warstwa sensacyjna, śladem której odbiorca chce podążać niemal już od pierwszych stron, wyważona została wątkiem polskim, rozgrywającym się w warszawskich kamieniczkach.

Kluczową rolę odgrywają tutaj bohaterki. Choć prym wiodą dziewczyny u progu kobiecości – Dominika oraz Celina, tak naprawdę moc sprawcza oddana została postaciom drugiego planu, starszemu pokoleniu, babciom dziewczyn. To urocze, pełne werwy, wybitnie sympatyczne kobiety z przysłowiową ikrą. To one pociągają za fabularne sznurki, one nadają rytm powieści. Podążanie ich tokiem myślenia to prawdziwa i niewymuszona przyjemność.

Miałaś rację (…). Jeśli nie konfrontujemy się z naszymi lękami, one coraz bardziej nas osaczają, nie da się od nich uciec.

Tak jak w przypadku poprzednich powieści Małgorzaty Rogali, tak i w tej, nie sposób nie doszukać się ukrytego pod warstwą kryminalną, subtelnie ukrytego przesłania. Targające Celiną traumy z przeszłości, zakrawające o agorafobie zachowania oraz trudna walka z nimi stanowią dyskretny i jakże ważny trzon Kopii doskonałej. To taktowna próba zwrócenia uwagi na istotę i ogrom problemu. Nie przytłacza warstwy fabularnej, jest jednak jej uczciwym uzupełnieniem.

Sumarycznie rzecz ujmując, najnowsza odsłona Małgorzaty Rogali to pełne wdzięku, obiecujące i dobrze rokujące otwarcie świeżej serii kryminalnej. Kopia doskonała to uczciwa doza nieskrępowanej, idealnej na nadchodzący wakacyjny odpoczynek rozrywki.

Znana z serii o Agacie Górskiej i Sławku Tomczyku Małgorzata Rogala przyzwyczaiła swoich czytelników do wyjątkowo zgrabnie i przystępnie skonstruowanych kryminałów. To autorka, która w swojej twórczości nie epatuje przemocą ani nie szokuje słowem. To przyjemne w odbiorze, wyjątkowo eteryczne powieści suspensu, które określić można mianem sympatycznych, kobiecych kryminałów...