No przyjemna to ta książka nie jest. W żadnym wypadku. Autorka, Zyta Rudzka, taka niby niepozorna, taka niszowa, a potrafi przeciągnąć słowami po gardle bez mrugnienia okiem. Słowa w jej rękach są posłuszne jak tresowane zwierzątka. Zrobią wszystko, co im pani każe. Potrafią czarować poezją, ale kiedy trzeba potrafią dać taki cios w splot słoneczny, że nie można złapać oddechu. Bohaterka, 69-letnia poetka, Roma. O niej jest ta opowieść, o ciemnej historii rodzinnej siegającej korzeniami do wojennych traum, o rodzinnych, czesto toksycznych, więziach, o pragnieniach i niespełnieniach. O przemijaniu. Starzeniu się. O tym, że słowa są czasem ostatnią deską ratunku łączącą nas z życiem i samym sobą. Póki słów póty pamiętamiy. Póty trwamy. „Historia tej śmierci wypchnęła mnie na sam środek zamarzniętej rzeki, nie mogę się wydostać inaczej, jak tylko chwytając się słów.“ I mimo starannej formy i wyrafinowanego języka (ani jednego niepotrzebnego słowa, chapeux bas pani Zyto!) przez moment nie czułam w tej historii cienia fałszu. Nic artystowskiego. Żadnej kreacji. Tylko i aż ból życia wychodzący prosto z trzewi. Nie wiem tylko, Autorki czy moich. Bez dwóch zdań, piękna proza. Jedyna w swoim rodzaju.

No przyjemna to ta książka nie jest. W żadnym wypadku. Autorka, Zyta Rudzka, taka niby niepozorna, taka niszowa, a potrafi przeciągnąć słowami po gardle bez mrugnienia okiem. Słowa w jej rękach są posłuszne jak tresowane zwierzątka. Zrobią wszystko, co im pani każe. Potrafią czarować poezją, ale kiedy trzeba potrafią dać taki cios w splot słoneczny, że nie można złapać...