Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie będę ukrywać, że dobrze mi się to czytało. Płynęłam przez strony, tekst miał dla mnie niesamowity rytm i jakąś taką energiczność, chociaż zdarzało mi się w nim też czasami gubić. Historia gdyńskiego Pekinu i pozbawianiu tamtejszych mieszkańców miejsca do życia była dla mnie szalenie ciekawa, jednak nie została ona jednak w moim odczuciu odpowiednio pogłębiona. Kwestia zmian klimatycznych i depresji - no cóż, nic nowego, to co zawsze i wszędzie. Uważam, że fabularnie autorka chciała za dużo i za bardzo, co w ostateczności doprowadziło do tego, że jedynie ślizgała się po temacie, nie pogłębiając, moim zdaniem, żadnego wątku satysfakcjonująco. Nie rozumiałam też sposobu, w jaki autorka posługiwała się ironią. Nie czułam żadnych granic i chociaż żart z "choroby zawodowej policjanta" (między innymi) odruchowo odbierałam jako jakąś satyrę, to nie wiedziałam, czy w takim razie z depresji i zmian klimatycznych też się śmiejemy? Odpowiedzi chyba do tej pory nie znalazłam. Ostatecznie nie wiem do końca, co myśleć o tej książce.