Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Max Blecher cierpi na chorobę Potta, czyli gruźlicę kręgosłupa. To powoduje, że przez resztę życia zostaje przykuty do łóżka. Jego życie ulega zmianie, coraz trudniej jest mu rozróżnić sen od jawy. Żyje w jednej pozycji, a sen staje się nieodzowną częścią rzeczywistości. Marzenia senne urozmaicają jego egzystencję, gdyż jedyne co mu pozostaje to zaglądanie w głąb siebie i określanie swojej osobowości. Max Blecher został unieruchomiony w pozycji ciała i ducha. Czy takie usytuowanie i ból spowodowały zaburzenie percepcji? A może to wszystko stanowiło tylko surrealistyczny eksperyment? Z drugiej strony takie obezwładnienie, przyglądanie się śmierci i jej wręcz namacalna bliskość, spowodowały wyostrzenie się rzeczywistości i dostrzeganie totalnego realizmu. Wszystko stało się bardziej wyraźne i czytelne. „𝑍𝑎𝑡𝑒𝑚 𝑠́𝑛𝑖𝑐́ 𝑖 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑧̇𝑦𝑤𝑎𝑐́ 𝑡𝑜 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑜 𝑖 𝑡𝑜 𝑠𝑎𝑚𝑜.” Wrażenia i emocje opierają się na intensywności momentów i ich znaczeniu, chociaż „𝑐ℎ𝑤𝑖𝑙𝑒 𝑛𝑎𝑠𝑧𝑒𝑔𝑜 𝑧̇𝑦𝑐𝑖𝑎 𝑧𝑛𝑎𝑐𝑧𝑎̨ 𝑡𝑦𝑙𝑒, 𝑐𝑜 𝑔𝑎𝑟𝑠́𝑐́ 𝑝𝑜𝑝𝑖𝑜ł𝑢.” A w tym wszystkim czytelnik intensywnie współodczuwa i współprzeżywa wyobcowanie, samotność, przemijanie. Książka jest niewielkich rozmiarów, jednak zawiera wiele emocji, magię języka i autonomię psychiczną człowieka poszukującego. To historia nierozerwalnych związków choroby i cierpienia, snów i rzeczywistości, empatii i paraliżu wrażliwości. Moim zdaniem jest to wyjątkowa książka, a jej czytanie to była "𝑐𝑖𝑠𝑧𝑎 𝑔ł𝑒̨𝑏𝑜𝑘𝑖𝑒𝑔𝑜 𝑜𝑠ł𝑢𝑝𝑖𝑒𝑛𝑖𝑎.” Link do FB: https://www.facebook.com/aniasztukaczytania Zapraszam:)