Nigdy w Londynie nie byłem. Znam to miasto tylko z telewizji, opowieści moich dzieci czy znajomych. Mam przed oczyma obraz Londynu pełnego przepychu, bogatego, multikulturowego. Sięgnąłem po książkę z ciekawości i wciągnęła mnie bez reszty. Świetnie napisany reportaż. Pokazuje Londyn z innej, tej prawdziwej perspektywy. Londyn pełen imigrantów, bardzo biednych i bardzo bogatych, bezdomnych, narkomanów i dilerów, pijaków, prostytutek. Pełno tu miejsc szemranych, gdzie kwitnie handel zakazanymi owocami, ale i hazard. Każdy rozdział to spotkanie z inną dzielnicą, inną grupą etniczną. Autor wielokrotnie wciela się w rolę, by zdobyć zaufanie i pozyskać jak najwięcej informacji. Doskonale się to czyta. Podążam za autorem poznając to mniej reprezentatywne oblicze Londynu oraz nowych Londyńczyków.

Nigdy w Londynie nie byłem. Znam to miasto tylko z telewizji, opowieści moich dzieci czy znajomych. Mam przed oczyma obraz Londynu pełnego przepychu, bogatego, multikulturowego. Sięgnąłem po książkę z ciekawości i wciągnęła mnie bez reszty. Świetnie napisany reportaż. Pokazuje Londyn z innej, tej prawdziwej perspektywy. Londyn pełen imigrantów, bardzo biednych i bardzo...

Wydana w 2016 r. książka o współczesnych emigrantach w Wielkiej Brytanii a konkretnie w Londynie.

Obrazki dołujące i nużące. Książka właściwie monotonna i nudna, ale można dowiedzieć się z niej co nieco na temat, który omawia.

Pokazuje różne zakątki Londynu. Trochę topografii i obyczajowości (emigranckiej) tego fascynującego miasta.

Wydana w 2016 r. książka o współczesnych emigrantach w Wielkiej Brytanii a konkretnie w Londynie.

Obrazki dołujące i nużące. Książka właściwie monotonna i nudna, ale można dowiedzieć się z niej co nieco na temat, który omawia.

Pokazuje różne zakątki Londynu. Trochę topografii i obyczajowości (emigranckiej) tego fascynującego miasta.

25 opowieści z życia imigrantów zebranych przez autora który czasami musiał stać się jednym z nich aby uzyskać rzetelne informacje. Pierwsza lektura po prostu mnie zmroziła, musiałam uporządkować myśli więc przeczytałam reportaż ponownie.

Dowiemy się czym jest Londyn m.in. dla bezdomnych Rumunów, sprzątaczy metra, policjanta, urzędniczki, filipińskich pokojówek, uciekinierów z Afganistanu, bogatych arabskich mężczyzn. Każdy rozdział to podobna odpowiedź na pytanie dlaczego Ci ludzie tak ciągną do Królestwa a konkretnie do Londynu, który okazuje się – dla znacznej większości - nie tylko wielkim rozczarowaniem lecz i śmiertelną pułapką.

Szukajcie odpowiedzi na następujące pytania i wiele wiele innych:
Kto zarabia więcej: sprzątaczka czy budowlaniec ?
Czy Anglicy są leniwi ?
Jak można się dostać do Wielkiej Brytanii z Afganistanu i ile to kosztuje ?
Co to jest wojna kodów pocztowych ?
Czym wyróżniają się Albańczycy ?
Co robią w Londynie żony bogatych Rosjan ?
Jak działa diabelska spirala hazardu i narkotyków ?
Jak funkcjonują muzułmańskie minispódniczki ?

Zachęcam do przeczytanie tej przygnębiającej i przerażającej lektury. Zdecydowanie potrzebnej, dlatego nie waham się użyć aż 10*.

25 opowieści z życia imigrantów zebranych przez autora który czasami musiał stać się jednym z nich aby uzyskać rzetelne informacje. Pierwsza lektura po prostu mnie zmroziła, musiałam uporządkować myśli więc przeczytałam reportaż ponownie.

Dowiemy się czym jest Londyn m.in. dla bezdomnych Rumunów, sprzątaczy metra, policjanta, urzędniczki, filipińskich pokojówek,...

ŚWIETNA!

ŚWIETNA!

Książka której nie da się zapomnieć Szczególnie ostatni rozdzial

Książka której nie da się zapomnieć Szczególnie ostatni rozdzial

Znakomita diagnoza społeczna współczesnego Londynu. Poświęcenie autora budzi mój podziw, bo rzeczywiście opisuje on, jak żyje się kolejnym grupom i warstwom imigrantów. Szok, że ten kraj aż jest tak kastowy. I w tym kontekście nie dziwi tez Brexit.

Znakomita diagnoza społeczna współczesnego Londynu. Poświęcenie autora budzi mój podziw, bo rzeczywiście opisuje on, jak żyje się kolejnym grupom i warstwom imigrantów. Szok, że ten kraj aż jest tak kastowy. I w tym kontekście nie dziwi tez Brexit.

Tą książkę bardzo ciężko mi się czytało. Początkowo, irytowała mnie jako opowieść skupiona wyłącznie na dołach społecznych, na marginesie, na ludziach, którzy przyjechali do Londynu bez jakichkolwiek narzędzi niezbędnych do przetrwania w tym świecie, nawet bez ich świadomości. Nie dążą więc do niczego, nie próbują poprawić swojego losu, tylko trwają we frustracji i katastrofie. Dopiero ostatni bohater ma świadomość, że edukacja i znajomość języka są jedynymi szansami na sukces. Porażające. Nie lubię opowieści jednostronnych, a tu z czasem nabiera się jednak przekonania, że te tabuny imigrantów właśnie takie są: otumanione, niedouczone, zamknięte, agresywne, biedne, o mentalności plemiennej i te standardy rozlewają na coraz szersze połacia miasta. Margines okazuje się bardzo szeroki i z każdym dniem coraz szerszy. Oczywiście, to tylko połowa prawdy o Londynie i imigracji w ogóle, ale daje pogląd na to, skąd wziął się Brexit. Choć ta książka niewiele nowego i odkrywczego do tematu wnosi, to jednak zbiera w jednym tomie liczne aspekty zjawiska i wątki. Warto się z nią zapoznać.

Tą książkę bardzo ciężko mi się czytało. Początkowo, irytowała mnie jako opowieść skupiona wyłącznie na dołach społecznych, na marginesie, na ludziach, którzy przyjechali do Londynu bez jakichkolwiek narzędzi niezbędnych do przetrwania w tym świecie, nawet bez ich świadomości. Nie dążą więc do niczego, nie próbują poprawić swojego losu, tylko trwają we frustracji i...

Nie wypadało zignorować pozycji, bo właśnie została nominowana do ważnej literackiej nagrody.
Praktycznie nie trzeba dodawać niczego ponad to, co w opisie na tylnej stronie okładki. Więcej niż trzysta stron tonących w mało interesujących fotografiach w kolorze czarno-białym, poprzeplatane opisami imigranckiego Londynu w tych samych barwach. Autor dodaje od siebie naszpikowany kolokwializmami styl relacji i nadmierne skupienie na sobie. Można odnieść wrażenie, że najchętniej opisałby siebie w mieście, gdzie nomen omen się wychował, ale jakby mu nie wolno, etos reportera zabrania. Kto wie, może od tendencyjnego reportażu z napotkanych slumsów, lepsza byłaby jego osobista historia romansu z Londynem.
Wracając do pierwszej uwagi recenzji, nietrudno odnieść wrażenie, że reporter dobiera rozmówców pod konkretną, ubogą teorię, jakoby Londyn nie był już tym samym miastem, co w czasach dzieciństwa pisarza, gdyż napływ imigrantów jest zbyt duży. I na tego typu taniej melancholii buduje swoją relację. Pożądani są bohaterowie mówiący jego językiem, gdyż z innymi zapewne nie potrafi się porozumieć, samemu stając się jakby figurą sztampowego zagubionego przyjezdnego.
"Dzieło" zdecydowanie zbyt wielostronicowe, można byłoby okroić je z niepotrzebnych zdań o połowę, co nie zaważyłoby na jego jakości.
Zachodzi również podejrzenie, że reporter czasem zmyśla, bo jakoś trudno uwierzyć w opowieść jednego z rozmówców, pracownika obsługi metra: przeraził się, kiedy ujrzał wychodzącą z wagonu dwugłową kobietę - a wraz z nim - pasażerowie, świadkowie zdarzenia. Przynajmniej można było podczas lektury pokusić się o jeden nieśmiały uśmiech.

Nie wypadało zignorować pozycji, bo właśnie została nominowana do ważnej literackiej nagrody.
Praktycznie nie trzeba dodawać niczego ponad to, co w opisie na tylnej stronie okładki. Więcej niż trzysta stron tonących w mało interesujących fotografiach w kolorze czarno-białym, poprzeplatane opisami imigranckiego Londynu w tych samych barwach. Autor dodaje od siebie...

Na początku tego roku obiecałam sobie, że podczas kolejnych dwunastu miesięcy będę uważniej i ostrożniej dobierać sobie lektury, żeby spędzić czas z tymi, które są rzeczywiście tego warte. Póki co udaje mi się wytrwać w tym postanowieniu noworocznym, co owocuje spotkaniami z takimi książkami, jak Nowi Londyńczycy.


Ben Judah to kwintesencja dziennikarza zaangażowanego. Reporter, by w wiarygodny i prawdziwy sposób odmalować Nowy Londyn, wtapiał się w tłum, który opisywał, by lepiej poznać ludzi, którzy go tworzyli. Już w pierwszym rozdziale swej książki opisuje, jak spędził noc z bezdomnymi z Rumunii, by pomóc im się przed sobą otworzyć i spisać ich historie. A takich przykładów w tym wydawnictwie jest całe mnóstwo. I dzięki temu Judah ukazuje faktyczną miejską tkankę, która narosła na „starym” mieście, miejscami zupełnie wypierając dawnych mieszkańców i tradycje z jego dzielnic.

Bo jaki jest ten Nowy Londyn? Przede wszystkim, bardzo smutny. Dziennikarz skupia się bowiem w dużej mierze na tych, którzy nie odnieśli w tym mieście żadnego sukcesu, którzy niekiedy nie tylko ledwo wiążą koniec z końcem, ale żyją na granicy nędzy. Jest to miasto, które powoli, w niektórych dzielnicach, przestaje być brytyjskie, ze względu na ogromną ilość imigrantów. Jednak Judah pokazuje, jak zmienia się jego miasto, nie tylko z perspektywy Brytyjczyka. Słucha i spisuje też to, co o Londynie mówią jego nowi mieszkańcy, jak czują się niekiedy niesprawiedliwie traktowani, jak zauważają absurdy administracyjne itp. Przez takie podejście i faktycznie skupienie się na człowieku, Nowi Londyńczycy to historia tych, których w stolicy Anglii jest mnóstwo, a którzy bardzo często są niewidoczni lub kompletnie niezauważani nawet, gdy śpią na ulicy, bo nie stać ich na wynajęcie chociażby pokoju. To też opowieść o tych, którzy pracują, gdy cała reszta miasta śpi i którzy znikają z ulic, gdy inni się budzą.

Judah ma niezwykły dar do skupiania się na szczególe, niezależnie od tego, czy opisuje jakieś miejsce, czy człowieka. Ze względu na to, Nowych Londyńczyków czyta się tak dobrze. Nie tylko bowiem historia sama w sobie jest bardzo interesująca, jest też spisana w ciekawy i wciągający sposób. Ze względu na to, że dziennikarza interesują szczegóły, każdy z jego rozmówców otwiera się przed nim, chętniej przedstawiając mu swoją historię, a tak naprawdę to właśnie na tego rodzaju opowieściach zbudowana jest ta książka.

Reporter spotyka Romów, Polaków, Nigeryjczyków i zawsze stara się poznać ich perspektywę, uważnie słucha, jest bezstronny, zadaje pytania, ale nie komentuje. Niekiedy robi też zdjęcia ludziom bądź miejscom, o których pisze w danym rozdziale, co świetnie dopełnia całość i pozwala zobaczyć nie tylko to, co widział Judah, ale też przekonać się, jak wiernie potrafi odmalować to, co ma przed oczami.

Nowy Londyńczycy to świetny reportaż, który zaskakuje, wciąga i zmusza do przemyślenia tego, co się właśnie przeczytało. Zdecydowanie pozycja godna polecenia.

Na początku tego roku obiecałam sobie, że podczas kolejnych dwunastu miesięcy będę uważniej i ostrożniej dobierać sobie lektury, żeby spędzić czas z tymi, które są rzeczywiście tego warte. Póki co udaje mi się wytrwać w tym postanowieniu noworocznym, co owocuje spotkaniami z takimi książkami, jak Nowi Londyńczycy.


Ben Judah to kwintesencja dziennikarza zaangażowanego....

Polecam każdemu, kto wybiera się do Londynu (choć tak naprawdę gdziekolwiek). Polecam otworzyć szeroko oczy i otworzyć się na nowe, smutne, zrozpaczone, niezadowolone, niekolorowe, nie-o-i-nie-ze-świetlaną przyszłością. Dobrze mieć przy tym mapkę londyńskiego metra, którą można wziąć nawet za darmo na stacji. Polecam przyglądać się budynkom, osiedlom, czym zagosopodarowane są ulice (M&S czy Paddy Power),oknom, strojom, twarzom... Przed przeczytaniem tej książki (z 2016 r.),warto sięgnąć po "Dark Heart. The shocking truth about hidden Britain" Nicka Davies'a (z 1998 r.),wtedy ta będzie łatwiejsza do przełknięcia, bo wiele trudnych rzeczy będzie do (nie)przełknięcia w tamtej. Gangi, "postcode wars" - walki według kodów pocztowych, narkotyki, prostytucja, żebractwo, bezdomność i wyłudzanie od ludzi spłaty niespłacalnego długu za sprowadzenie do tego upragnionego raju niekończących się możliwości, szczęścia i luksusu, odbieranie i więzienie Filipinek - służących w domach bogatych tego świata, wydawanie za mąż młodych dziewczyn ich kuzynom, świat niewidzialnych sprzątaczy i sprzątających, współczesne niewolnictwo i wyzysk, kontrast pomiędzy ubóstwem, wykluczeniem, przemocą a przemocą, bogactwem, ekskluzywnym życiem; nawet w nazewnictwie jest kontrast: jedni to imigranci, drudzy nie do końca - bo są w tym mieście tylko przejazdem - This is London, jak zatytuował swoją książkę Ben Judah.
Pomimo jednak, iż reportaż uważam za bardzo ważny, otwierający, zwracający uwagę, to jednak mam zastrzeżenie co do samego autora. Jego wtrącenia o tym, jak próbował uzyskać jakąś odpowiedź, wzbudzić zaufanie, żeby wyciągnąć czyjąś historię, powodują, że traci trochę w moich oczach jako autor, który chce wiedzieć, chce poznać, który jest etyczny, a wchodzi w rolę poszukiwacza sensacji... Może to tylko zabieg stylistyczny na potrzeby książki, nawet jeśli, w moim odczuciu jest on nieudany...

Polecam każdemu, kto wybiera się do Londynu (choć tak naprawdę gdziekolwiek). Polecam otworzyć szeroko oczy i otworzyć się na nowe, smutne, zrozpaczone, niezadowolone, niekolorowe, nie-o-i-nie-ze-świetlaną przyszłością. Dobrze mieć przy tym mapkę londyńskiego metra, którą można wziąć nawet za darmo na stacji. Polecam przyglądać się budynkom, osiedlom, czym zagosopodarowane...