Joanna Woźniczko-Czeczott

Uwaga! Opinia zawiera nie tyle spoilery (da się spoilerować pseudo-poradnik?) co skrajnie nieobiektywne uwagi ciężarnej przez którą przemawiają hormony. Nikt nie musi się ze mną zgadzać :) Na początku ja i Kristal- nasza narratorko-bohaterka, alter ego autorki nie przypadłyśmy sobie do gustu. To znaczy ona nie przypadła mnie, a ja swoją bierną agresję fantastycznie wyprojektowałam na nie istniejącą przecież naprawdę drugą stronę tej „relacji”. Nie mogłam powstrzymać się przed zadawaniem ciąglena głos pytania „na grzyba ci kobieto było to dziecko, jak tam strasznie marudzisz?” Szczególnie że dopiero w późniejszych rozdziałach dowiadujemy się, że przyszło nam czytać teksty które oryginalnie znajdowały się na blogu autorki i miały pełnić dla niej rolę swego rodzaju terapii i ujścia dla frustracji. Z resztą jak autorka-narratorka-bohaterka przyznaje w pewnym momencie: decyzję iż zaczną starać się o dziecko podjęła z mężem w chwili gdy „przestali mieć pewność że nie chcą ich mieć”. Ok, jak tak podeszłaś do sprawy już rozumiem co cię mogło w macierzyństwie zaskoczyć. Z resztą z Kristal startujemy z zupełnie innych poziomów i nie zdziwiła bym się gdybym nie była jedyna. Bohaterka ubolewa bowiem nad tym, że o zgrozo jak się ma dziecko to trzeba mieszkać w swoim domu. Nie tylko wpadać tam na moment pomiędzy pracą, spotkaniami towarzyskimi a teatrem. I wiecie co jeszcze, jak się ma małe dziecko to zapewne trzeba odłożyć w czasie wymarzoną podróż do Afryki! No, kurde, pewnie trzeba. Na szczęście dla mnie mieszkanie we własnym domu to sama przyjemność, nie muszę uczyć się w nim żyć w tym samym czasie kiedy będę musiała nauczyć się żyć z dodatkowym członkiem rodziny. A wyjazd do Afryki (tudzież jakakolwiek inna daleka podróż) brzmi dla mnie jak zesłanie dlatego aż się cieszę, że dziecko mnie przed nimi obroni jakby komuś wpadło do głowy mnie na nie wysyłać. Kiedy jednak zatarły się różnice pomiędzy mną a autorka-narratorką-bohaterką (każdy człowiek lubi spać. Jeśli ktoś mówi inaczej kłamie wam w żywe oczy. Za to żaden nie lubi jak ktoś nad nim stoi i komentuje, ocenia i punktuje jego poczynania. Tutaj ja i Kristal jesteśmy w pełni zgodne) książkę czytało mi się z dziką przyjemnością i kupą śmiechu. Jest to w ogóle książka do połknięcia niemalże „na raz”, lekka, inteligentnie napisana. I choć nie zgadzam się w ogóle z tezą, ze „Macierzyństwo non-fiction” to prawda, której nikt przyszłej matce nie chce wyjawić (wręcz przeciwnie, powiedziałaby że to dość klasyczny zestaw marud i jojczenia każdej młodej matki, którą spotkasz a ta mogąc w końcu mówić do kogoś dorosłego z ulgą wyleje frustracje) to nie zmarnowałam czasu zapoznając się z tą pozycją.