Najnowsza powieść Anny Szepielak przenosi nas w przeszłość, do czasów, kiedy Polski nie było na mapie Europy. Jej akcja ma miejsce pod koniec XIX wieku, a główną bohaterką jest młoda kobieta, Julia Zarzewska. Osierocona przez zmarłą w tragicznych okolicznościach matkę, pięcioletnia dziewczynka zostaje powierzona przez ojca pod opiekę mieszkającej w Krakowie ciotki Barbary. Julia mało pamięta ze swojego dzieciństwa, ale boli ją fakt porzucenia przez tatę. Po osiągnięciu pełnoletności i zdobyciu stosownego wykształcenia panna Zarzewska podejmuje posadę guwernantki. Jej pracodawczyni zwalnia ją nagle z powodu plotek o mrocznej, pełnej szokujących tajemnic i owianej skandalami przeszłości familii Zarzewskich. Julia szybko otrzymuje kolejną propozycję pracy w galicyjskim dworze położonym blisko jej rodowej siedziby. Właścicielem owego domostwa jest krewny dziewczyny, który jako wdowiec samotnie wychowuje jedenastoletnią córkę. Nasza bohaterka przyjmuje ową posadę nie tylko ze względów ekonomicznych. Julia chce wrócić w rodzinne strony i poznać wydarzenia sprzed lat. Chce się dowiedzieć, co się właściwie stało feralnej nocy, kiedy zmarła jej mama. Okazuje się, że te tragiczne chwile są tylko początkiem lawiny tajemniczych zdarzeń...

„Przekroczyć rzekę” to nie pierwsza książka Anny Szepielak, jaką miałam okazję przeczytać. Jej lektura zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie i okazała się jedną z ciekawszych powieści obyczajowych. Czytając ten rodzaj literatury, czułam pewien przesyt powtarzającymi się tematami. Ten tytuł okazał się jednak oryginalny, niesztampowy i pełen świeżości. Pochłonął moje myśli i sprawił, że stałam się na krótki czas nieobecna dla świata. To przepiękna powieść, która przenosi nas w inne czasy, w których panowały inne obyczaje i normy moralne. Jednak ludzkie dylematy i bolączki były takie same jak dziś. Zazdrość, namiętność, zemsta wypełniały ludzkie dusze i stawały się przyczyną tragicznych wydarzeń.

W książce tej urzeka język i elegancki styl. Wyważone tempo fabuły i ogrom emocji sprawiają, że czytanie jest prawdziwą ucztą. Piękne opisy pobudzają wyobraźnię. Z każdej strony bije tajemniczość i wieje grozą. Poznając przeszłość Julii i jej bliskich, zgłębiamy mroczną i pełną tajemnic historię. Autorka odkrywa ją nam powoli w atmosferze pełnej napięcia.

Julia okazuje się sympatyczną bohaterką, a zarazem dzielną dziewczyną gotową, by stanąć twarzą w twarz z pogmatwaną przeszłością. Wie, że jeśli nie pozna swoich korzeni i nie odkryje sekretów sprzed lat, jej szczęśliwa przyszłość pozostanie czymś nierealnym. Zagłębiając się w przeszłość, przypomina sobie pewne fakty, uświadamia sobie, kim jest, ale i spotyka uczucie, które jest łącznikiem dziś z wczoraj. Tytułowa rzeka jest symbolem – klamrą, która spina przeszłość z teraźniejszością. Przekroczenie jej jest wyrazem odwagi, by zmierzyć się nie tylko z faktami, ale i ludzkimi plotkami, pomówieniami i zawiścią.

Książkę czyta się lekko i z wypiekami na twarzy. Wzrok cieszy jej piękna okładka, a umysł – jej treść pełna niespodzianek i zwrotów akcji. Polecam ten tytuł zwłaszcza tym, którzy lubią twórczość Rodziewiczównej czy Mniszkównej, a także cenią sagi rodzinne z historią w tle. Książce przyznaję najwyższą notę i czekam z niecierpliwością na kolejny tom cyklu „Dziedzictwo rodu”, który ta powieść otwiera.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik