„Przekroczyć rzekę” to nie pierwsza książka Anny Szepielak, jaką miałam okazję przeczytać. Jej lektura zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie i okazała się jedną z ciekawszych powieści obyczajowych. Czytając ten rodzaj literatury, czułam pewien przesyt powtarzającymi się tematami. Ten tytuł okazał się jednak oryginalny, niesztampowy i pełen świeżości. Pochłonął moje myśli i sprawił, że stałam się na krótki czas nieobecna dla świata. To przepiękna powieść, która przenosi nas w inne czasy, w których panowały inne obyczaje i normy moralne. Jednak ludzkie dylematy i bolączki były takie same jak dziś. Zazdrość, namiętność, zemsta wypełniały ludzkie dusze i stawały się przyczyną tragicznych wydarzeń.

W książce tej urzeka język i elegancki styl. Wyważone tempo fabuły i ogrom emocji sprawiają, że czytanie jest prawdziwą ucztą. Piękne opisy pobudzają wyobraźnię. Z każdej strony bije tajemniczość i wieje grozą. Poznając przeszłość Julii i jej bliskich, zgłębiamy mroczną i pełną tajemnic historię. Autorka odkrywa ją nam powoli w atmosferze pełnej napięcia.

Julia okazuje się sympatyczną bohaterką, a zarazem dzielną dziewczyną gotową, by stanąć twarzą w twarz z pogmatwaną przeszłością. Wie, że jeśli nie pozna swoich korzeni i nie odkryje sekretów sprzed lat, jej szczęśliwa przyszłość pozostanie czymś nierealnym. Zagłębiając się w przeszłość, przypomina sobie pewne fakty, uświadamia sobie, kim jest, ale i spotyka uczucie, które jest łącznikiem dziś z wczoraj. Tytułowa rzeka jest symbolem – klamrą, która spina przeszłość z teraźniejszością. Przekroczenie jej jest wyrazem odwagi, by zmierzyć się nie tylko z faktami, ale i ludzkimi plotkami, pomówieniami i zawiścią.

Książkę czyta się lekko i z wypiekami na twarzy. Wzrok cieszy jej piękna okładka, a umysł – jej treść pełna niespodzianek i zwrotów akcji. Polecam ten tytuł zwłaszcza tym, którzy lubią twórczość Rodziewiczównej czy Mniszkównej, a także cenią sagi rodzinne z historią w tle. Książce przyznaję najwyższą notę i czekam z niecierpliwością na kolejny tom cyklu „Dziedzictwo rodu”, który ta powieść otwiera.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik