,,Przybysz z morza” to ósma część sagi Winstona Grahama o rodzinie Poldarków. Akcja rozpoczyna się jedenaście lat po wydarzeniach opisanych w ,,Fali gniewu”. Tym razem Graham większą uwagę skupia na dzieciach Rossa i Demelzy – Jeremym i Clowance.

Kiedy Ross przebywa na wojnie w Portugalii, u wybrzeży Kornwalii rozbija się statek. Jeremy’emu udaje się uratować jednego z rozbitków. Stephen szybko odnajduje się w nowym otoczeniu, zaprzyjaźnia się z Jeremym i zakochuje z wzajemnością w Clowance. Jednak Demelza nie jest do końca przychylnie nastawiona do tego kandydata na zięcia, gdyż Stephen jest awanturnikiem, który ukrywa swoją prawdziwą przeszłość przed Poldarkami. O względny Clowance zaczynają też zabiegać arystokrata lord Edward Fitzmaurice i ubogi górnik Ben Carter. Tymczasem zainteresowany nowinkami technicznymi Jeremy marzy o zmodernizowaniu kopalni ojca i odzyskaniu Wheal Leisure, straconej przed laty na rzecz George’a Warleggana.

Można powiedzieć, że rozgrywająca się po latach kolejna część sagi jest niejako pierwszą częścią nowej historii, która dopiero się rozpoczyna i z pewnością w kolejnych tomach obrośnie w nowe tajemnice, dramaty i przeżycia bohaterów. Akcja w porównaniu z tym, co działo się w ,,Czterech łabędziach” czy ,,Fali gniewu” jest raczej statyczna, można powiedzieć, że jest zaledwie wstępem, ale jest to wstęp niezwykle udany i interesujący. Początkowo obawiałam się, czy Graham utrzyma poziom i nie stworzy kalki losów bohaterów z poprzednich części. Na szczęście, tak się nie stało. Znakomity styl, świetne portrety psychologiczne bohaterów, piękne opisy Kornwalii – pozostały bez zmian. Nie mogło tu też zabraknąć rozbudowanych wątków historycznych związanych z szaleństwem starego króla i obawami o następcę, wojną z Napoleonem oraz pogłębiającym się konfliktem między torysami a wigami. Ucieszyło mnie też, że autor wprowadził tu dużo więcej aluzji do celtyckiej kultury niż w poprzednich tomach. Opisy obchodów nocy Świętego Jana(Beltane) i tradycyjnego zapalania ogni bardzo mi się podobały.

Autor wykreował postacie Jeremy’ego i Clowance w taki sposób, że nie da się ich nie lubić. On wyrósł na ambitnego, interesującego się techniką młodzieńca, który wytrwale dąży do realizacji swoich marzeń i właśnie uczy się wychodzić z cienia ojca. Choć Jeremy wydaje się być młodzieńcem nieprzeciętnym, to jednak jego sytuacja znacznie się skomplikuje, gdy spadnie na niego strzała Amora(ale nie powiem do kogo!). Natomiast Clowance jest energiczną, kochającą życie młodą damą, która niczego nie udaje, ale potrafi się też odnaleźć w każdej sytuacji. Dużą sympatię budzi też najmłodsza z rodzeństwa – energiczna i pełna dziecięcego uroku Isabella – Rose. Bardzo spodobał mi się sposób w jaki autor opisał relacje panujące w rodzinie Poldarków, ciepłe, pełne wzajemnego zaufania, ale też chęci dzieci, by zamanifestować swoją niezależność od rodziców. Graham wciąż wiele miejsca poświęca Rossowi i Demelzie i dalszym kolejom ich związku. To zawsze problem – jak opisać głównych bohaterów, kiedy zaczynają już stanowić to starsze pokolenie, a ich dzieci rozpoczynają własne życie. Wyzwaniem jest zrobić to w sposób prawdopodobny, nie opisując ich jako stereotypową parą w średnim wieku strofującą dzieci, ale też nie odmładzać ich na siłę. Myślę, że Winston Graham zdecydowanie sprostał temu zadaniu. Ross i Demelza są już dojrzalsi, patrzą na różne sprawy nieco inaczej, ale nadal pozostali tymi samymi osobami i nie zmienili się w zasadniczych kwestiach. Łączące ich uczucie nie zanikło, można powiedzieć, że wszystkie przeszkody i trudne sytuacje jakie przeżywali od początku serii tylko je umocniły.

Tytułowy bohater tej części sagi to oczywiście Stephen Carrington, uratowany przez Jeremy’ego. Przyznam, że Stephen jest bardzo dziwną postacią, trudno go jednoznacznie ocenić, bo mężczyzna nie dość, że wiele ukrywa, to jest jeszcze bardzo zmienny i chwiejny w swoich nastrojach. Nie do końca jasne pozostają dla mnie jego uczucia wobec Clowance. Natomiast bardzo pozytywne uczucia wzbudził u mnie drugi adorator dziewczyny – lord Edward, który mimo swojego pochodzenia, nie ma w sobie nic z wyniosłego arystokraty. Natomiast od początku znielubiłam Valentine’a Warleggana. Na podstawie kilku fragmentów w których wystąpił śmiało mogę powiedzieć, że odziedziczył najgorsze cechy zarówno Poldarków, jak i swojego oficjalnego ojca. O ile wszystkie wady i złe czyny George’a skupiały się tak naprawdę jedynie na jego żądzy zdobycia bogactwa i wpływów oraz dążeniu po trupach do celu, tak Valentine jest też cyniczny, rozpustny i zakochany w sobie. Z pewnością wkrótce nieźle skomplikuje życie głównych bohaterów. Natomiast sam George, jak zawsze, jest niejednoznaczny. Jego dotąd pewna postawa zaczyna się chwiać, gdy staje w obliczu pierwszych prawdziwych problemów finansowych, ale nadal stara się jak najwięcej ugrać dla siebie. Mimo wielu jego złych cech, prawdziwe współczucie budzi jego szczera miłość do Elizabeth i ciągła żałoba po jej śmierci.

Winston Graham po raz kolejny mnie nie zawiódł. Mimo, że obawiałam się iż tak wielotomowa seria w pewnym momencie stanie się typową telenowelą, brytyjski pisarz skutecznie tego uniknął. Opowiadana przez niego historia rodziny Poldarków nieustannie mnie zachwyca i porusza.

,, Bez uczuć nie ma niczego, co warto wspominać.”

Ps. Ale nawet gdyby ,,Przybysz z morza” okazał się nudny, i tak bym kontynuowała czytanie tej sagi, chociaż dla genealogii tworzonej przez Grahama. W tej części naprawdę się w tym zagalopował i zaczął opisać pochodzenie rodzin sięgając do coraz odleglejszych czasów. Jestem bardzo ciekawa, co jeszcze nam o tym opowie. Nie zdziwię się, jeśli w którymś z kolejnych tomów postanowi opisać druidzkich przodków Demelzy 😉

,,Przybysz z morza” to ósma część sagi Winstona Grahama o rodzinie Poldarków. Akcja rozpoczyna się jedenaście lat po wydarzeniach opisanych w ,,Fali gniewu”. Tym razem Graham większą uwagę skupia na dzieciach Rossa i Demelzy – Jeremym i Clowance.

Kiedy Ross przebywa na wojnie w Portugalii, u wybrzeży Kornwalii rozbija się statek. Jeremy’emu udaje się uratować jednego z...