„ Pieniądze, wpływy i nakazy ludzkie zawsze przemawiały głośniej aniżeli Bóg i sumienie.” (str.10)

Poznajemy dalsze losy Alienor koronowanej wraz z mężem Henrykiem II na królową i króla Anglii. Początkowo pod swoją nieobecność król pozwalał Alienor rządzić Anglią, lecz zawsze miał swoich ludzi wokół niej. Jednak z czasem uznał że jej głównym zajęciem powinno być rodzenie i wychowanie potomków. Z czasem traktował żonę jak klacz rozpłodową. W ciągu 9 lat siedem razy była w ciąży i rodziła , ale to nie był koniec. Dopiero kiedy podczas kolejnego porodu jest życie zawisło na włosku powiedziała dosyć.

Alienor na każdym kroku musiała być czujna, bo mąż był człowiekiem porywczym, o nieobliczalnym zachowaniu i uwzględniał zdanie żony kiedy było mu wygodnie. Królowa była sprytną, mądrą osobą, posiadała dużą wiedzę i wiedziała jak podejść męża. Czasem zmieniał zdanie, lecz najczęściej stawiał na swoim, co nie zawsze było korzystne dla jego panowania.

Jednym z przykładów może być mianowanie swojego kanclerza Tomasza Becketa na arcybiskupa Canterbery. Mimo, że żona przekonywał go żeby tego nie robił. A że Tomasz był człowiekiem chciwym, otaczającym się bogactwem i splendorem szybko pokazał na co go stać i między panami rozgorzała wojna i nigdy nie doszli do porozumienia.

Z czasem między małżonkami zaczęło się dziać coraz gorzej, dlatego z ulgą przyjmowali rozłąkę. Henryk rzadko bywał w domu. Albo walczył podporządkowując sobie kolejne terytoria, albo zażywał rozrywki polując. Alienor zaś rodziła kolejne dzieci i wychowywała te które były już na świecie. Bardzo kochała swoje dzieci. Coraz częściej była odsuwana od władzy, lub decyzje podejmowano za jej plecami.

Różnica wieku między małżonkami z czasem stawał się coraz bardziej widoczna. Henryk zaspokajał swoje potrzeby seksualne z licznymi kochankami i nawet się z tym nie krył. Od żony wymagał bezwzględnego posłuszeństwa i nie wtrącania się do spraw królestwa. Decydował o losie swoich poddanych nie bacząc na to jak ich unieszczęśliwia. Rzadko zmieniał swoje zdanie.

Losy dzieci królewskich były przesądzone już w kołysce. Nastoletnie dziewczynki wychodziły za mąż czasem za dużo starszych od siebie. Liczyły się względy strategiczne, majątek i pozycja kandydata na męża. To samo tyczyło chłopców. Dzieci pary królewskiej powoli opuszczały dwór, wypełniając wolę ojca, który zaplanował im przyszłość.

Mimo iż Alienor była królową Anglii, księżną Normandii i hrabiną Anjou. Te tytuły z czasem miały coraz bardziej pusty wydźwięk, bo król izolował ją od wszystkiego. Kiedy jej drogi z mężem prawie się rozeszły doradzała swoim dzieciom szczególnie synom, którym nie podobała się polityka uprawiana przez ojca i zaczęli się buntować. Król nieustannie kontrolował poczynania swoich synów i żony i ograniczał ich wpływy. Wszędzie miał swoich szpiegów.

Alienor przebyła długą drogę pełną poświęceń i wyrzeczeń, cierpienia i bólu, a w zamian otrzymała tak niewiele. Król w końcu w zdradziecki sposób odebrał jej ukochaną Akwitanię, tę niewielką cząstkę władzy którą miała. Samotna, opuszczona przez bliskich, zdradzona przez męża, uwięziona czekała co przyniesie jej przyszłość. A że była silną osobowością na pewno sobie poradzi. O tym dowiem się z trzeciej części sagi.

Zarówno pierwsza jak i druga część bardzo mi się podobała. Podziwiałam Alienor, która nie miała szczęśliwego życia. Dwa jej małżeństwa były nieudane. I mimo początkowej fascynacji i pożądaniu kończyły się nienawiścią obojga małżonków. Fakt faktem że zarówno Ludwik jak i Henryk bardzo się zmienili z czasem na niekorzyść.

„ Pieniądze, wpływy i nakazy ludzkie zawsze przemawiały głośniej aniżeli Bóg i sumienie.” (str.10)

Poznajemy dalsze losy Alienor koronowanej wraz z mężem Henrykiem II na królową i króla Anglii. Początkowo pod swoją nieobecność król pozwalał Alienor rządzić Anglią, lecz zawsze miał swoich ludzi wokół niej. Jednak z czasem uznał że jej głównym zajęciem powinno być rodzenie...

Serce królowej
Druga część opowieści o niepospolitej kobiecie. Wkraczamy w życie dorosłej już Eleonory, młodej królowej Anglii i księżnej Akwitanii.
Autorka wirtuozyjnie przeprowadza nas przez lata małżeństwa królowej z Henrykiem II Plantagenetem obfitujące w liczne potomstwo ale i mężowskie zdrady, intrygi, poniżenia i umniejszanie jej pozycji.
Wyraźnie wyczuwa się lęk Henryka przed ambitną i inteligentną żoną, toteż skutecznie odsuwa Ją od władzy, poddaje nieustannej kontroli aż do uwięzienia i trzymania pod ścisła strażą.
Rozdarta pomiędzy obowiązkiem wobec znienawidzonego, od wielu lat dzielącego łoże z młodą kochanką męża a miłością do synów - Eleonora staje wobec trudnego wyboru.
Nadzieją Alienor na "odświeżenie" angielskiego tronu są synowie, którzy dorastają i wyraźnie buntują się przeciw Ojcu. Królowa intuicyjnie przyszłość królestwa, ukochanej Akwitanii i swoją własną zaczyna pokładać w swoim ulubieńcu - synu Ryszardzie.

Serce królowej
Druga część opowieści o niepospolitej kobiecie. Wkraczamy w życie dorosłej już Eleonory, młodej królowej Anglii i księżnej Akwitanii.
Autorka wirtuozyjnie przeprowadza nas przez lata małżeństwa królowej z Henrykiem II Plantagenetem obfitujące w liczne potomstwo ale i mężowskie zdrady, intrygi, poniżenia i umniejszanie jej pozycji.
Wyraźnie wyczuwa się lęk...

Drugi tom o królowej Eleonorze Akwitańskiej jeszcze bardziej ciekawy niż poprzedni. Bohaterka zostaje królową Anglii. Jako żona Henryka II wielokrotnie rodzi synów i córki. Pisarka część tego tomu poswięciła postaci Tomasza Becketa, początkowo kanclerza króla, a później arcybiskupa Canterbury oraz konflitowi zakończonego męczeńską śmiercią tego ostatniego. Poznajemy dzieci Eleonory, wreszcie bunt starszych synów wobec władzy ich ojca, zakończony uwięzieniem ich matki Eleonory Akwitańskiej.
Świetna powieść. Polecam !

Drugi tom o królowej Eleonorze Akwitańskiej jeszcze bardziej ciekawy niż poprzedni. Bohaterka zostaje królową Anglii. Jako żona Henryka II wielokrotnie rodzi synów i córki. Pisarka część tego tomu poswięciła postaci Tomasza Becketa, początkowo kanclerza króla, a później arcybiskupa Canterbury oraz konflitowi zakończonego męczeńską śmiercią tego ostatniego. Poznajemy dzieci...

Drugi tom jest, wg. mnie, słabszy od pierwszego. Nie oznacza to, że nie warto go przeczytać, ale po ciekawej poprzedniej części, oczekiwałam lepszej kontynuacji. Im bliżej końca, tym powieść robi się coraz bardziej monotonna. W tle rozgrywają się walki o władzę, intrygi, a czytelnik pozostawiony jest w komnacie, gdzie kolejne dzieci wyskakują jak królik z kapelusza. W pewnym momencie ciężko zorientować się, które jest starsze, a które młodsze. Między kolejnymi porodami wpada Henryk, a każde kolejne odwiedziny są coraz bardziej wymuszone.
Generalnie miałam wrażenie, że autorka w pewnym momencie zrezygnowała z szerszego opisywania sytuacji ogólnej, na rzecz dolegliwości ciążowych Alienor oraz jej pogłębiającej się niechęci do męża. Mimo tego książkę warto przeczytać i pozostaje mieć nadzieję, że kolejny tom będzie trzymał poziom pierwszego.

Drugi tom jest, wg. mnie, słabszy od pierwszego. Nie oznacza to, że nie warto go przeczytać, ale po ciekawej poprzedniej części, oczekiwałam lepszej kontynuacji. Im bliżej końca, tym powieść robi się coraz bardziej monotonna. W tle rozgrywają się walki o władzę, intrygi, a czytelnik pozostawiony jest w komnacie, gdzie kolejne dzieci wyskakują jak królik z kapelusza. W...

Żałuję, ale dałam tylko 6 gwiazdek. Czuję się rozczarowana drugim tomem pt "Serce królowej". Przede wszystkim ta książka powinna mieć tytuł "Będąc w kolejnych ciążach..." W tle są oczywiście ciekawe wydarzenia i postaci, ale przewija się non stop wątek królowej w ciąży lub pod koniec jej damy dworu. Po 300 stronach byłam tak zmęczona i zniechęcona, że ostatnie 150 stron czytałam jak 🐢. Bez zaciekawienia co będzie dalej, czytałam bo musiałam skończyć i odłożyć w końcu powieść na półkę. Życzę wytrwałości i wam i sobie, bo przede mną jeszcze tom 3.

Żałuję, ale dałam tylko 6 gwiazdek. Czuję się rozczarowana drugim tomem pt "Serce królowej". Przede wszystkim ta książka powinna mieć tytuł "Będąc w kolejnych ciążach..." W tle są oczywiście ciekawe wydarzenia i postaci, ale przewija się non stop wątek królowej w ciąży lub pod koniec jej damy dworu. Po 300 stronach byłam tak zmęczona i zniechęcona, że ostatnie 150 stron...

Tak samo wciągająca jak poprzednia! Uwielbiam tą serie

Tak samo wciągająca jak poprzednia! Uwielbiam tą serie

Prawie równie dobra jak pierwsza część, która była "poezją". Moją opinię może obniżać fakt, ze trudno zdobyć ksiazke w papierowym wydaniu. Miałam wydanie, z dużą czcionką, ogromną cegłę, którą po prostu czytało się bardzo niewygodnie i podejrzewam ze ta frustracja troche odbila sie na świetnej książce, którą Serce królowej z pewnością jest.

Prawie równie dobra jak pierwsza część, która była "poezją". Moją opinię może obniżać fakt, ze trudno zdobyć ksiazke w papierowym wydaniu. Miałam wydanie, z dużą czcionką, ogromną cegłę, którą po prostu czytało się bardzo niewygodnie i podejrzewam ze ta frustracja troche odbila sie na świetnej książce, którą Serce królowej z pewnością jest.

„Serce królowej" dorównuje pierwszej części serii.
W tym tomie najbardziej rzuca się w oczy to, że główna bohaterka - Alienor - jest non stop w ciąży. Wiem, że nie da się ukryć faktu, że miała dużo potomstwa, jednak w pewnym momencie stało się to monotonne. Znudziło mnie to jako czytelniczkę jej losów, a co dopiero ją samą!
Książka ma wiele zalet - lubię przede wszystkim język, jakim jest pisana. Trochę archaizmów jest wrzucone do tekstu, ale nie robi się z tego Sienkiewicz.
Polecam

„Serce królowej" dorównuje pierwszej części serii.
W tym tomie najbardziej rzuca się w oczy to, że główna bohaterka - Alienor - jest non stop w ciąży. Wiem, że nie da się ukryć faktu, że miała dużo potomstwa, jednak w pewnym momencie stało się to monotonne. Znudziło mnie to jako czytelniczkę jej losów, a co dopiero ją samą!
Książka ma wiele zalet - lubię przede wszystkim...

Druga część trylogii równie dobra jak pierwsza. Książka dobrze przedstawia położenie kobiet, nawet tych, które teoretycznie miały władzę, w czasach średniowiecznych. Zdawało się, że po pierwszym mężu Ludwiku nie może być gorzej, a jednak, królowa Eleonora z deszczu wpadła pod rynnę. Książka pokazuje kobiety traktowane jak rzeczy, według ich mężów mają służyć im jedynie jako rozrywka, do rodzenia dzieci i zdobywania jeszcze większej władzy poprzez wydawanie córek za innych królów, baronów, hrabiów... Jedynie spryt, duma i upartość daje możliwość przeżyć w tym świecie zdominowanym przez mężczyzn. Czasami jednak, tak jak w przypadku Eleonory, może okazać się, że i te cechy mogą okazać się niewystarczające.

Druga część trylogii równie dobra jak pierwsza. Książka dobrze przedstawia położenie kobiet, nawet tych, które teoretycznie miały władzę, w czasach średniowiecznych. Zdawało się, że po pierwszym mężu Ludwiku nie może być gorzej, a jednak, królowa Eleonora z deszczu wpadła pod rynnę. Książka pokazuje kobiety traktowane jak rzeczy, według ich mężów mają służyć im jedynie jako...

Dalsze losy Eleonory Akwitańskiej, matki późniejszego króla Ryszarda Lwie Serce. Alienor wyjeżdża wraz z drugim mężem Henrykiem do Anglii, gdzie zostają koronowani. Mijają lata, małżonkowie umacniają swoją władzę, a Alienor rodzi kolejne dzieci. Jednak jej początkowo udane małżeństwo nie jest sielanką. Mimo początkowych zapewnień, że będzie traktował żonę jako równą sobie, Henryk lekceważy Eleonorę i irytuje go jej wtrącanie się w politykę. Nie jest wiernym mężem oraz chce zyskać wpływ na ziemie, które Alienor posiada z racji swojego dziedzictwa. Dumna królowa postanawia zawalczyć o swoją przyszłość i godność.

,,Serce Królowej” okazało się nawet lepsze od swojej poprzedniczki. Po raz kolejny spotykamy się z Eleonorą Akwitańską, która zdaje się osiągnęła swój cel – została królową Anglii, wyszła po raz drugi za mąż, mając nadzieję na szczęście i partnerski związek. Jednak mimo zaszczytów i splendoru Alienor coraz częściej ma wrażenie, że tkwi w złotej klatce. Jej mąż uważa, że nic nie jest jej winien, bo jest mężczyzną, natomiast ona jako kobieta musi się poświęcać dla dobra współmałżonka. Chadwick bardzo wyraźnie pokazuje tu, że zachwycając się pięknymi sukniami, zamkami czy elegancją panującą na ówczesnych dworach, zapominamy o tym, że one nie mogły wynagrodzić kobietom braku praw i lekceważenia ze strony mężczyzn – że to wolność i szacunek są najważniejszymi rzeczami w życiu. Bardzo duże wrażenie robi wątek macierzyństwa Eleonory, nie tylko dlatego, że doświadczyła ona kilkakrotnej straty dziecka, ale uwagę wzbudza jej chęć posiadania synów, nie córek. I wcale nie dlatego, że jest uległa wobec konwenansów, uważa że córki są gorsze lub jest zbyt dumna. Ona po prostu zdaje sobie sprawę, jak trudno jest być kobietą i że jej córki będą przechodziły przez te same cierpienia, co ona, zostaną kartami przetargowymi w rękach ojca i prawdopodobnie będą rozdzielone z rodziną i wydane za mąż do obcych krajów.

To, co od razu rzuciło mi się w oczy przy książkach Chadwick to fakt, że w przeciwieństwie do innych historii z epoki, nie opisują rywalizacji kobiet o względy mężczyzn. Kobiety tu nie są dla siebie rywalkami, nie knują przeciwko sobie, żeby dobrać się do wpływowych mężczyzn, którzy pomiatają naszymi bohaterkami, a one i tak im to wybaczają. Ta seria pięknie pokazuje kobiecą solidarność. Alienor odnajduje swego rodzaju opokę w swojej teściowej, Matyldzie, z którą początkowo nie miała dobrych stosunków – obie to ambitne, uparte kobiety, więc nie mogą żyć w całkowitej harmonii, ale z czasem rodzi się między nimi nić porozumienia, oparta właśnie na wspólnocie kobiecego losu. Bardzo mocna więź łączy Alienor z najstarszą córką Matyldą, która jest oparciem dla matki, oraz z przyjaciółką Izabelą. Mimo, że czasem ich interesy się ścierają, przyjaciółki pozostają wobec siebie lojalne i kochające. Z pozoru łagodna i uległa, ale potrafiąca wykazać się siłą i uporem Izabela, jest zdecydowanie jedną z najciekawszych postaci w książce Chadwick. Jej małżeństwo z Amelinem, zawarte z rozsądku, ale przepełnione miłością i bliskością, jest kontrastem dla związku Alienor z Henrykiem.

Pod względem konstrukcji również nie mogę tej powieści nic zarzucić – język jest dobry i ciekawie wystylizowany, a opisywanie akcji nie dzień po dniu, ale ukazywanie po kolei różnych wydarzeń historycznych, sprawia, że historia nie nudzi i cały czas intryguje. Do tego naprawdę można zżyć się z bohaterami – po zakończeniu czułam niepokój o Alienor, chociaż przecież wiem jak jej historia się zakończy. Na pewno sięgnę po kolejny tom.

,, – Pójdziesz ze mną na skraj przepaści, ale nie skoczysz, i wcale cię za to nie winię…(…)
- Może nie skoczę, lecz przyrzekam, iż rzucę ci sznur i nigdy nie wypuszczę go z rąk.”

Ps. Zastanawia mnie tylko, dlaczego tak przetłumaczono tytuły. ,,Pieśń królowej” czy ,,Serce królowej” brzmią ładnie, ale przecież oryginalne ,,Królowa lata”, ,,Zimowa korona” i ,,Jesienny tron” wypadają dobrze po polsku. Jednak jestem za jak najwierniejszym tłumaczeniem tytułów.

Dalsze losy Eleonory Akwitańskiej, matki późniejszego króla Ryszarda Lwie Serce. Alienor wyjeżdża wraz z drugim mężem Henrykiem do Anglii, gdzie zostają koronowani. Mijają lata, małżonkowie umacniają swoją władzę, a Alienor rodzi kolejne dzieci. Jednak jej początkowo udane małżeństwo nie jest sielanką. Mimo początkowych zapewnień, że będzie traktował żonę jako równą sobie,...