Ta książka świeci wśród innych jak diament. Bez blichtru, bez rozgłosu, skromnie, ale z takim nerwem, z taką energią, z takim poczuciem humoru, tak organicznie, że nie ma się wrażenia obcowania z literatura, ale z samym życiem. Lucia Berlin przez całe swoje życie pisała opowiadania. Można powiedzieć, że swoje życie systematycznie przetwarzała w literaturę. Życie i literatura splatają się w tym przypadku w jedno dając nam jakość nie mającą porównania we współczesnym literackim, skomercjalizowanym światku. Umiała maksymalnie wykorzystać potencjał krótkiej formy. „Instukcja dla pań sprzątających“ zbiera najlepsze jej opowiadania, tym lepiej wyłania się całokształt jej twórczości i metoda Autorki (zastosowana świadomie lub nie biorąc pod uwagę przedział czasowy, w jakim powstawały wybrane do tomu teksty), która daje niepodrabialny efekt. Otóż w każdym (niemal) tekście bohaterką jest sama Lucia, czy to jako Ja - narrator w pierwszej osobie, czy to jako bohaterka w trzeciej osobie, czy to jako drugoplanowa postać w opowiadanej historii... Mamy wrażenie, że oglądamy ten sam obraz, ale jakby w kawałkach potłuczonego lustra, każdy z innej strony. W pewnym momencie zatraciłam poczucie, że czytam opowiadania, miałam wrażenie, że mam do czynienia z powieścią. Wątki autobiograficzne spaltają się z obserwacjami społecznymi, dają obraz Ameryki tamtych lat, przemian społecznych, pokazują piekło uzależnień, upadki i zwycięstwa, dno i szczyt. Wszystko pulsuje życiem. Wielkie/małe emocje i wielka przyjemność. I wielkie wzruszenia. Dla takich odkryć warto przebrnąć przez niejedną nudną jak flaki książkę. Lucia Berlin na pewno zostanie ze mną na długo.

Ta książka świeci wśród innych jak diament. Bez blichtru, bez rozgłosu, skromnie, ale z takim nerwem, z taką energią, z takim poczuciem humoru, tak organicznie, że nie ma się wrażenia obcowania z literatura, ale z samym życiem. Lucia Berlin przez całe swoje życie pisała opowiadania. Można powiedzieć, że swoje życie systematycznie przetwarzała w literaturę. Życie i...