Instrukcja dla pań sprzątających

Zbiór opowiadań bardzo przeciętnych według mnie. Plusem jest to, że ważne i trudne tematy autorka przedstawia w bardzo ciekawym stylu. Minusem dla mnie jest to, że w zasadzie opowiadania niewiele różnią się od siebie i kolejne przeczytane nie wnosi w zasadzie nic nowego. Kilka pierwszych przeczytanych pobudza do refleksji, ale już od połowy książki zaczyna wiać nudą.

Zbiór opowiadań bardzo przeciętnych według mnie. Plusem jest to, że ważne i trudne tematy autorka przedstawia w bardzo ciekawym stylu. Minusem dla mnie jest to, że w zasadzie opowiadania niewiele różnią się od siebie i kolejne przeczytane nie wnosi w zasadzie nic nowego. Kilka pierwszych przeczytanych pobudza do refleksji, ale już od połowy książki zaczyna wiać nudą.

Pokaż mimo to

Naturszczyk w literaturze bez żadnego warsztatu dawnych mistrzów czy naleciałości poprzedników. Autorka jest tak czysta i naturalna jak woda źródlana. Początek opowiadań dość ciężki. Tytułowe opowiadanie wręcz słabe. Ale jak po kolejnym opowiadaniu już się przejdzie on the other side autorka trafia do czytelnika każdym zdaniem i postacią jak strzała z łuku. Wszystko jest takie pierwotne, czyste i proste. Każde opowiadanie smakuje jak wybitna potrawa: rozmiarem w sam raz, pachnie, paruje smakiem a my jesteśmy pełni wrażeń i emocji. Mnie sfazowanie z językiem i przekazem autorki trochę czasu zajęło. Ale jak zamknąłem książkę od razu wróciłem do tych opowiadań kiedy byłem jeszcze po tamtej, gorszej stronie. I wtedy po raz drugi danie smakowało wyśmienicie. Mniam mniam. Polecam choć łatwo od samego początku nie było

Naturszczyk w literaturze bez żadnego warsztatu dawnych mistrzów czy naleciałości poprzedników. Autorka jest tak czysta i naturalna jak woda źródlana. Początek opowiadań dość ciężki. Tytułowe opowiadanie wręcz słabe. Ale jak po kolejnym opowiadaniu już się przejdzie on the other side autorka trafia do czytelnika każdym zdaniem i postacią jak strzała z łuku. Wszystko jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie rewelacja. Ktoś w swojej opinii napisał, że to książka o niczym... zaskakujące. Ja czuję, że jest niemal o wszystkim. Tyle w niej emocji! Od miłości i radości po nienawiść i najgłębszy smutek. Bardzo plastyczny styl pisania, bardzo przekonywujące, chociaż historie niekiedy są trudne do uwierzenia. Może wiarygodność tych opowieści wynika z osadzenia ich w epizodach z życia autorki. Bardzo to barwne i przejmujące. Jest też dużo humoru, niejednokrotnie w dramatycznych i trudnych momentach.

"Cyganie to dobre śmierci. Tak sądzę… Pielęgniarki i ochroniarze sądzą inaczej. Cyganów są zawsze całe tuziny, chcą być przy umierającej osobie, całować ja i przytulać, odłączają i psują telewizory i monitory i inną aparaturę. Najlepsze w cygańskich śmierciach jest to, że nigdy nie uciszają swoich dzieci. Dorośli zawodzą i płaczą i szlochają, ale dzieci nieustannie biegają w kółko, bawią się i śmieją się i nikt im nie mówi, że mają być smutne i okazywać szacunek."

"Większość górników to byli Finowie i kiedy wychodzili z pracy, brali prysznic i szli do sauny. Przed sauną na zewnątrz stała drewniana zagroda, zimą wybiegali stamtąd i skakali w śnieg. Duzi mężczyźni, mali mężczyźni, gubi mężczyźni, chudzi mężczyźni, cali różowi mężczyźni tarzali się i tarzali w śniegu. Najpierw, podglądając przez dziurkę w płocie, chichotaliśmy z sinych fiutków i jąder, a potem po prostu śmialiśmy się tak jak oni z radości, ze śniegu i błękitnego błękitnego nieba."

"S. oralny był bardzo fajny. Tylko kiedy ciągle mnie pytał "Jesteś gotowa?", to miałam wrażenie, że gdzieś jedziemy, i traciłam nastrój"

"Nasza matka zastanawiała się, jak wyglądałyby krzesła, gdybyśmy mieli kolana zginające się w odwrotną stronę. A gdyby Jezusa stracono na krześle elektrycznym? Zamiast krzyżyków na łańcuszku wszyscy lataliby z krzesłami na szyi"

"Uczę się angielskiego, pomyślałam. Powtórzyłam wszystkie znane mi angielskie słowa. Sąd, Kentucky Fried, hamburger, do widzenia, meksykaniec, czarnuch, dupek, dziwka, pampers, ile, kurza dupa, dzieci, szpital, nierób, zamknijsie, cześć, przepraszam, Szpital miejski, Wszystkie moje dzieci, przepuklina pachwinowa, badania, pooperacyjny, Geraldo, kartki na jedzenie, forsa, samochód, crack, policja, Miami Vice, Jose Canseco, bezdomny, bardzo ładna, niemamowy, przepraszam, proszę, proszę, przestań, zamknijsie, zamknijsie, przepraszam, Swięta Mario, Matko Boża, módl się za nami."

Dla mnie rewelacja. Ktoś w swojej opinii napisał, że to książka o niczym... zaskakujące. Ja czuję, że jest niemal o wszystkim. Tyle w niej emocji! Od miłości i radości po nienawiść i najgłębszy smutek. Bardzo plastyczny styl pisania, bardzo przekonywujące, chociaż historie niekiedy są trudne do uwierzenia. Może wiarygodność tych opowieści wynika z osadzenia ich w epizodach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sukces umiejętnej promocji !!!!
Lucia Brown Berlin (1936 – 2004) - znana i uznana dopiero 11 lat po swojej śmierci dzięki ponownemu (pierwsze 1977), wydaniu tego zbioru przez Stephena Emersona (2015), za co pozostaję mu wdzięczny. Zbiór liczy stron 448 (801 e-book) i zaczyna się od „Chodzi o historię” Lydii Davis (s.5-28) oraz wstępu Emersona (s.29-40), które radzę przeczytać po lekturze, a w zamian zacząć od końcowego „O Lucii Berlin”(s.792-797) oraz recenzji Justyny Sobolewskiej, z oceną 5/6, co przekłada się w skali LC na 8,3/10, którą cytuję poniżej:
https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/ksiazki/1726182,1,recenzja-ksiazki-lucia-berlin-instrukcja-dla-pan-sprzatajacych.read
„…… To jest rzeczywiście inna Ameryka i inaczej opowiedziana. Berlin miała czterech synów i trzech mężów, dużo podróżowała i pracowała w wielu miejscach – była sprzątaczką, telefonistką, nauczycielką, pracowała w szpitalu, a pod koniec życia w latach 90. wykładała na uniwersytecie w Boulder. I przez lata piła. To wszystko jest w jej opowiadaniach, obraz izb wytrzeźwień i najbardziej bolesne – opisy nocy alkoholowego ciągu, po którym matka wyprawia synów do szkoły (właściwie chłopcy sami się wyprawiają, bo widzą, co się dzieje). Chowanie butelki za książkami na półce. O piciu pisała w podobnym duchu Dorothy Parker, i tym, co łączy te pisarki, jest humor, czasem czarny, który pojawia się w najbardziej dramatycznych sytuacjach. Opowiadania Lucii Berlin są jednak wyjątkowe. Wrzucają czytelnika w środek dziania się, gadania, miejskich pralni, sklepów, szpitali i odwyków, jest w nich pośpiech, który łączy się z obrazem życia. Chodzi o czas, który trzeba złapać pomiędzy praniem, sprzątaniem, udawaniem, że wszystko w życiu jest w porządku…”
Nie wiem dlaczego Sobolewska pominęła podobieństwo do opowiadań Raymonda „Clevie” Carvera, którego „Katedrę” zdecydowanie źle potraktowałem (7/10), bo rozsmakowałem się w nim później. On zawdzięczał wiele wydawcy Gordonowi Lish, który skracał opowiadania średnio z pięciu tysięcy słów do dwóch, a ona, pośmiertnie, Emersonowi, który dokonał wyboru.
Czyta się dobrze, „reality” jest, i ironia też, a nawet czarny humor. Autorkę rozpiera energia, lecz przede wszystkim „good job” wykonał Emerson, dzięki któremu ten zbiór stał się bestsellerem, a niektórzy recenzenci mianują autorkę nawet „amerykańskim Czechowem” (następnym z kolei). Jak na mój gust, wybór jest zbyt obszerny, olśnień nie doznałem, a że ocenę Carvera zaniżyłem do 7/10 (co zamierzam skorygować), to Berlin nie mogę dać więcej. 7/10

Sukces umiejętnej promocji !!!!
Lucia Brown Berlin (1936 – 2004) - znana i uznana dopiero 11 lat po swojej śmierci dzięki ponownemu (pierwsze 1977), wydaniu tego zbioru przez Stephena Emersona (2015), za co pozostaję mu wdzięczny. Zbiór liczy stron 448 (801 e-book) i zaczyna się od „Chodzi o historię” Lydii Davis (s.5-28) oraz ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Naprawdę polecam. Zbiór opowiadań który jak dla mnie zaczął się dość łagodnie i spokojnie a który z każdym kolejną historią robił coraz większe wrażenie. Bardzo dużo emocji, tematy do przemyśleń na dłużej, pięknie napisane, bez zbędnego zadęcia i płytkiego moralizatorstwa :)

Naprawdę polecam. Zbiór opowiadań który jak dla mnie zaczął się dość łagodnie i spokojnie a który z każdym kolejną historią robił coraz większe wrażenie. Bardzo dużo emocji, tematy do przemyśleń na dłużej, pięknie napisane, bez zbędnego zadęcia i płytkiego moralizatorstwa :)

Pokaż mimo to

Zaskakujące puenty, słowa które trafiają prosto w serce, połączenia niezwykłych obrazów w codzienności, iskrzącym sie humorem i świeżością. Trudne tematy samotności, wybaczenia, alkoholizmu, historie ludzi żyjących na peryferiach społeczeństwa. Zbiór opowiadań, który na długo zostaje w pamięci!

Zaskakujące puenty, słowa które trafiają prosto w serce, połączenia niezwykłych obrazów w codzienności, iskrzącym sie humorem i świeżością. Trudne tematy samotności, wybaczenia, alkoholizmu, historie ludzi żyjących na peryferiach społeczeństwa. Zbiór opowiadań, który na długo zostaje w pamięci!

Pokaż mimo to

Wreszcie skończyłam....a nie było lekko dobrnąć do końca.
Zbiór opowiadań krótkich lub bardzo krótkich. To sprawiało, że nie udało mi się na dobre wciągnąć w lekturę. Styl pisarki też nie ułatwiał życia. Miałam wrażenie, że wszystko jest pisane równo, na jednym wydechu, równie ważne.
Opowiadania bez wyraźnych puent. Tak jakbyśmy podglądali na krótką chwilę jakiś ciąg zdarzeń, które toczyły się przed rozpoczęciem opowiadania i będą toczyć się dalej, a my tylko na chwilę zaglądamy...Na krótką chwilę, aby zaraz znowu przenieść się w następne opowiadanie.
Ameryka ukazana głównie (choć nie tylko) od tej najbiednijejszej strony, alkoholizm, biedota meksykańska, bezdomność, aborcje, samotność.
Czy warto przeczytać? Warto, ale trzeba uzbroić się w cierpliwość.

Wreszcie skończyłam....a nie było lekko dobrnąć do końca.
Zbiór opowiadań krótkich lub bardzo krótkich. To sprawiało, że nie udało mi się na dobre wciągnąć w lekturę. Styl pisarki też nie ułatwiał życia. Miałam wrażenie, że wszystko jest pisane równo, na jednym wydechu, równie ważne.
Opowiadania bez wyraźnych puent. Tak jakbyśmy podglądali na krótką chwilę jakiś ciąg...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie podobała mi się ta książka. Jest o niczym, żadnych konkretów. Myślałam, że poczytam fajne historie kobiet, które pracują jako sprzątaczki w "WIELKIM ŚWIECIE", a tu klops. Trochę jest to zbieranina wszystkiego po kolei byle by tylko uzbierać strony i móc wydać swoje wypociny. Nie polecam, było mi ciężko przebrnąć przez całość.

Nie podobała mi się ta książka. Jest o niczym, żadnych konkretów. Myślałam, że poczytam fajne historie kobiet, które pracują jako sprzątaczki w "WIELKIM ŚWIECIE", a tu klops. Trochę jest to zbieranina wszystkiego po kolei byle by tylko uzbierać strony i móc wydać swoje wypociny. Nie polecam, było mi ciężko przebrnąć przez całość.

Pokaż mimo to

Dawno nie czytałem tak dobrego zbioru opowiadań. Intensywne jak życie autorki, wciągające od pierwszych zdań. Książkę czyta się jak powieść sensacyjną, a jednocześnie jest tu miejsce na wrażliwość i refleksję. Polecam.

Dawno nie czytałem tak dobrego zbioru opowiadań. Intensywne jak życie autorki, wciągające od pierwszych zdań. Książkę czyta się jak powieść sensacyjną, a jednocześnie jest tu miejsce na wrażliwość i refleksję. Polecam.

Pokaż mimo to

Doskonałe opowiadania. Autorka miała bardzo bogate i skomplikowane życie, a ten świetny zbiór opowiadań wspaniale je oddaje. Życie jest wstrętne i straszne, i piękne, i zabawne, i śmieszne. Naprawdę wciągająca, bogata lektura.
Opowiadania nie są moją ulubioną formą, ale te są naprawdę mistrzowskie. Trudno się z nich otrząsnąć.

Doskonałe opowiadania. Autorka miała bardzo bogate i skomplikowane życie, a ten świetny zbiór opowiadań wspaniale je oddaje. Życie jest wstrętne i straszne, i piękne, i zabawne, i śmieszne. Naprawdę wciągająca, bogata lektura.
Opowiadania nie są moją ulubioną formą, ale te są naprawdę mistrzowskie. Trudno się z nich otrząsnąć.

Pokaż mimo to