Instrukcja dla pań sprzątających

Brzęczy telefon. Jordan syczy kurwa mać, kiedy stoję nad nim z papierami, nieprzytomny jak Dougie Jones u Bushnella Mullinsa. Sam nie wiem czy to do mnie czy do tego aparatu, zresztą mam to gdzieś. Widziałem cię martwą nad brzegiem morza, w myślach albo snach. A jeszcze niedawno przemierzałem rowerem bramy raju od każdej strony, w poszukiwaniu ciebie. Lśniące rozkołysane trawy, pieśni kosa, pocałunki słońca, pieszczoty wiatru, spokój drzew, dobry duch u mego boku i te inne ceregiele. Nie mogłem się zatrzymać. Te wyludnione fotografie, bardziej niż karty prozy Sebalda, nie wzięły się znikąd. Jakbym jedną nogę stawiał już w zaświatach. A może już tam jestem w tym Świętym Mieście i właśnie czekasz na mnie spowita światłem i w kwiatach, z uśmiechem chochlika pod pradawną wiśnią, kiedy ja pruję powietrze rozkochany i siłą tegoż uczucia trafiam do serca tegoż labiryntu? Bądź jak rzeka, jestem rzeką, wszędzie naraz; u źródła, w wodospadzie i w delcie, w morzu, tu i w Świętym Mieście, prawie jak w U2 - z tobą i bez ciebie. No przecież – Siddhartha – rzeka – Om. Uśmiecham się do Jordana, on odwzajemnia, odbiera i syczy coś do telefonu. Napinam łuk na pięciolinii fundując sobie pączka i kawę.

Brzęczy telefon. Jordan syczy kurwa mać, kiedy stoję nad nim z papierami, nieprzytomny jak Dougie Jones u Bushnella Mullinsa. Sam nie wiem czy to do mnie czy do tego aparatu, zresztą mam to gdzieś. Widziałem cię martwą nad brzegiem morza, w myślach albo snach. A jeszcze niedawno przemierzałem rowerem bramy raju od każdej strony, w poszukiwaniu ciebie. Lśniące rozkołysane...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniała opowieść. Nie przepadam za opowiadaniami ale tym dałam się uwieść.

Wspaniała opowieść. Nie przepadam za opowiadaniami ale tym dałam się uwieść.

Pokaż mimo to

To był okropny miesiąc.
Praca wessała i wypluła... W sumie ssie nadal. Ta książka pozwoliła mi się wyłączyć. Istotne , trudne historie. Jedne ciekakwe , inne bardzo ciekawe, łączy je tematyka uzależnienia.

Bardzo polecam bo w książce nie ma nudnego czy złego opowiadania. Nawet te długie które u mnie zwykle są kłopotliwe....bo ani to nowela ani krótka historyjka. Jeszcze bohaterów nie znamy ale już coś musimy o nich wiedzieć. Tu są dobre .

To był okropny miesiąc.
Praca wessała i wypluła... W sumie ssie nadal. Ta książka pozwoliła mi się wyłączyć. Istotne , trudne historie. Jedne ciekakwe , inne bardzo ciekawe, łączy je tematyka uzależnienia.

Bardzo polecam bo w książce nie ma nudnego czy złego opowiadania. Nawet te długie które u mnie zwykle są kłopotliwe....bo ani to nowela ani krótka historyjka. Jeszcze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ale się cieszę, że miałam okazję trafić na tę książkę - uwielbiam takie klimaty! Bardzo podobne do opowiadań Flannery O'Connor a nawet w pewnym sensie do prozy Munro. Opowiadania poprzedza dość długi wstęp, w którym poznajemy szczegóły z życia autorki, jak również możemy się dużo dowiedzieć na temat jej stylu oraz mieszania fikcji z rzeczywistością. Nie wszystko o czym pisze, zdarzyło się w jej życiu naprawdę. Język jest prosty, fabuła "tak nudna jak życie", język pełen zaskakujących porównań. Bardzo mi się podobało.

Ale się cieszę, że miałam okazję trafić na tę książkę - uwielbiam takie klimaty! Bardzo podobne do opowiadań Flannery O'Connor a nawet w pewnym sensie do prozy Munro. Opowiadania poprzedza dość długi wstęp, w którym poznajemy szczegóły z życia autorki, jak również możemy się dużo dowiedzieć na temat jej stylu oraz mieszania fikcji z rzeczywistością. Nie wszystko o czym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie bomba! Inteligencja, humor i ta jej niesamowita zdolność dostrzegania ukrytych emocji i rzeczy pozornie nieistotnych. Jej opowiadania sa jak te amerykańskie koce szyte ze skrawków materiałów. Kolorowe, skrzące sie, wibrujące, pozornie do siebie niepasujące ale finalnie tworzące idealna mandale.

Dla mnie bomba! Inteligencja, humor i ta jej niesamowita zdolność dostrzegania ukrytych emocji i rzeczy pozornie nieistotnych. Jej opowiadania sa jak te amerykańskie koce szyte ze skrawków materiałów. Kolorowe, skrzące sie, wibrujące, pozornie do siebie niepasujące ale finalnie tworzące idealna mandale.

Pokaż mimo to

„A Manual for Cleaning Women” jest dosyć ciekawym wyborem utworów, ponieważ każda z bohaterek Lucii Berlin ma w sobie coś z autorki. Przez to jej opowiadania czyta się tak, jakby przedstawiano nam kilka wersji życia tej samej osoby. Nie uznałabym jednak tej powtarzalności pewnych cech wykreowanych postaci za „pisarskie lenistwo”, co pewnie zarzuciliby prozie Lucii Berlin niektórzy czytelnicy – według mnie jest to ciekawy zabieg, który nadaje charakteru zebranym w tym tomie utworom. Zdecydowanie warto przeczytać.

Random note: Nie potrafię do końca stwierdzić, dlaczego, ale ten zbiór kojarzył mi się trochę z powieścią „Obasan” Joy Kogawy – być może przez podobne motywy i sposób narracji.

„A Manual for Cleaning Women” jest dosyć ciekawym wyborem utworów, ponieważ każda z bohaterek Lucii Berlin ma w sobie coś z autorki. Przez to jej opowiadania czyta się tak, jakby przedstawiano nam kilka wersji życia tej samej osoby. Nie uznałabym jednak tej powtarzalności pewnych cech wykreowanych postaci za „pisarskie lenistwo”, co pewnie zarzuciliby prozie Lucii Berlin...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Małe puzzle o życiu składają się w piękną układankę. Niesamowity talent do opisywania codzienności, wielokrotnie trudniej, bolesnej, ale w piękny sposób. Można przeczytać wyrywkowo, bądź potraktować jako całość.

Małe puzzle o życiu składają się w piękną układankę. Niesamowity talent do opisywania codzienności, wielokrotnie trudniej, bolesnej, ale w piękny sposób. Można przeczytać wyrywkowo, bądź potraktować jako całość.

Pokaż mimo to

Podobne i tylko nieco gorsze od zbioru "49 opowiadań" Ernesta Hemingwaya. Problem w tym, że opowiadania Hemingwaya są... słabe. A sama Lucia Berlin? Pisze językiem prostym, jak kij od miotły i to w zasadzie tyle, jeśli chodzi o formę - do bólu poprawną i nieszlachetną. Co do treści - historie, owszem, bywają ciekawe, ale nie mają konsekwencji. Często rwą się niczym chusteczka do nosa, w dowolnych miejscach, bez wyraźnej puenty, bez powodu - jakiegoś fabularnego czy intelektualnego przyzwolenia na zakończenie.

Za dobry można uznać dobór tematów i sposób ich przedstawienia. Teksty o biedzie, śmierci czy aborcji naprawdę pozostawiają piętno, nie ulatują zaraz po przeczytaniu. Reasumując - gdyby nie nijaki styl i, za przeproszeniem, niedorobienie sporej części historii, ten zbiór mógłby być czymś naprawdę dużym. Niestety, ze względu na wspomniane wady, duża jest tylko jego objętość. Najlepsze, co mogę Lucii postawić to ocena "przeciętna". 5. 

Podobne i tylko nieco gorsze od zbioru "49 opowiadań" Ernesta Hemingwaya. Problem w tym, że opowiadania Hemingwaya są... słabe. A sama Lucia Berlin? Pisze językiem prostym, jak kij od miotły i to w zasadzie tyle, jeśli chodzi o formę - do bólu poprawną i nieszlachetną. Co do treści - historie, owszem, bywają ciekawe, ale nie mają konsekwencji. Często rwą się niczym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lucia Berlin jest wspaniała. Czytajcie, bo to literatura najwyższych lotów. Krótkie, inteligentne opowiadania, błyskotliwe, doskonale stopniowane, o miłości, życiu, alkoholizmie, macierzyństwie, pracy. Jej pisartwo jej tak wyjątkowe, że boję się je podsumować nieostrożnym banałem. Po prostu warto. Czytajcie.

Lucia Berlin jest wspaniała. Czytajcie, bo to literatura najwyższych lotów. Krótkie, inteligentne opowiadania, błyskotliwe, doskonale stopniowane, o miłości, życiu, alkoholizmie, macierzyństwie, pracy. Jej pisartwo jej tak wyjątkowe, że boję się je podsumować nieostrożnym banałem. Po prostu warto. Czytajcie.

Pokaż mimo to

Pecha miała Lucia Berlin. Za życia nigdy nie zakosztowała sławy. Dostała parę nagród, między innymi American Book Award, ale jej książki po prostu się nie sprzedawały. Dopiero wydany pośmiertnie zbiorek jej najlepszych opowiadań, zatytułowany Instrukcja dla pań sprzątających, odniósł spektakularny sukces.

Zbiorek zawiera kilkadziesiąt tekstów z różnych lat, w większości inspirowanych życiem autorki. A te miała zwyczajno-niezwyczajne. Mieszkała w Chile, w Meksyku i w Stanach Zjednoczonych, miała trzech mężów i czterech synów, parała się różnymi zawodami. Była oczywiście sprzątaczką, ale też nauczycielką, telefonistką oraz pracownicą szpitala. Przez znaczną część życia zmagała się z nałogiem alkoholowym. Jej teksty to takie migawki z tego właśnie życia. Często podkręcone, zmienione, nieubiegające się o miano pamiętnika, ale pokazujące prozę życia.

Ktoś choruje w rodzinie, ktoś inny umiera, ktoś czuje się strasznie samotny. Tu koleżanka ma romans w pracy, tam pojawia się atrakcyjny muzyk, gdzie indziej ciąg alkoholowy zmusza do ustawienia się pod sklepem o ósmej rano. Problemy z rodziną, z przyjaciółmi, zwykłe, ludzkie obserwacje, wspomnienia dziadka, który kazał sobie wyrwać wszystkie zęby. W Instrukcji dla pań sprzątających jest wszystkiego po trochu. Autorka opisuje życie takim, jakie jest, strasznym i śmiesznym jednocześnie.

Na pewno nie jest to łatwa pozycja. To nie są efektowne opowiadania okraszone puentą, pełne błyskotliwych żartów i fascynujących postaci. Niektóre wręcz zlewają się ze sobą, napisane w tym samym stylu, dotyczące tych samych ludzi i problemów. Dlatego Instrukcja dla pań sprzątających to pozycja, którą trzeba się delektować, czytając jedno opowiadanie dziennie. A przed zakupem warto jedno przeczytać w księgarni. By wiedzieć, w czym rzecz.

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/

Pecha miała Lucia Berlin. Za życia nigdy nie zakosztowała sławy. Dostała parę nagród, między innymi American Book Award, ale jej książki po prostu się nie sprzedawały. Dopiero wydany pośmiertnie zbiorek jej najlepszych opowiadań, zatytułowany Instrukcja dla pań sprzątających, odniósł spektakularny sukces.

Zbiorek zawiera kilkadziesiąt tekstów z różnych lat, w większości...

więcej

mniej

Pokaż mimo to