Do drugiego tomu siadałam już z mieszanymi uczuciami. Nie zostawiam książek czy cyklów niedokończonych, pierwszy nie bardzo mi się podobał, ale im dalej w las tym więcej drzew więc powinno być lepiej. No i rzeczywiście, da się przeczytać bez przymuszania się. Historie z zagadką, co prawda nadal tylko super inteligentny Debren Z Dumayki jest w stanie podać sensowne rozwiązanie zagadki, ale jakby tak analizować od końca to poszlaki (słabe, ale zawsze) można odnaleźć w tekście. Nadal za bardzo przegadane za mało akcji. Siłę stanowi możliwość odnajdowania analogii do postaci i zdarzeń literackich oraz historycznych i to z naszej polskiej historii. Czasem też światowej ale w naszej rodzimej interpretacji. To mi się akurat podobało.

Do drugiego tomu siadałam już z mieszanymi uczuciami. Nie zostawiam książek czy cyklów niedokończonych, pierwszy nie bardzo mi się podobał, ale im dalej w las tym więcej drzew więc powinno być lepiej. No i rzeczywiście, da się przeczytać bez przymuszania się. Historie z zagadką, co prawda nadal tylko super inteligentny Debren Z Dumayki jest w stanie podać sensowne...

Kolejny powrót do starych pozycji. Jako że bodajże w zeszłym roku ukazał się tom 4, przed jego lekturą postanowiłem odświeżyć sobie wcześniejsze. I jak na razie trochę szkoda czasu. Czytając przygody Debrana po raz drugi, bardziej mnie irytowały niż bawiły. Drugi tom jest kontunuacją przygód z pierwszego tomu. Cały czas ten sam schemat, współczesna i niedawna historia ubrana w szaty fantasy. Zamiast światłowodów mamy czarowody, itp. Druga część jeszcze bardziej od pierwszej obyczajowa, pod koniec to wręcz się romansidło zrobiło. I niestety humor się przytępił, według mnie jest słabiej niż w pierwszym tomie. Pierwsza historia - nudy. Druga - już lepiej, ale słabo.
Jeśli zderzenie ponownej lektury sagi ze wspomnieniami sprzed dekady i przy trzecim tomie będzie druzgoczące dla Debrena, to ciężko będzie mi się zmobilizować i sięgnąć po tom czwarty.

Kolejny powrót do starych pozycji. Jako że bodajże w zeszłym roku ukazał się tom 4, przed jego lekturą postanowiłem odświeżyć sobie wcześniejsze. I jak na razie trochę szkoda czasu. Czytając przygody Debrana po raz drugi, bardziej mnie irytowały niż bawiły. Drugi tom jest kontunuacją przygód z pierwszego tomu. Cały czas ten sam schemat, współczesna i niedawna historia...

Jak dobrze mieć w dłoniach książkę wydaną przez starą i dobrą Supernowe. Od razu pojawia się u człowieka sentyment do pierwszego wydania cyklu wiedźmińskiego, mistrza Andrzeja. Ten szary ,ekologiczny papier i jak najbardziej fantasowo-baśniowa okładka. Łezka się kręci w oku. Jednak, gdy już nacieszymy się tym zjawiskiem od strony wizualnej następuje kolejny etap – poznawanie treści. I tu już boleśnie odkrywamy, iż nie tylko szata nie zdobi człowieka, ale i książki choć wizualnie tak podobne, mogą być również tak zasadniczo różne.
U pana Baniewicza bohaterem nie jest wędrowny pogromca potworów, ale czarodziej włóczykij. Nie siedzi on w jednym miejscu, tylko przemieszcza się po świecie i za pieniądze najmuje się do przeróżnych zadań. Debren z Dumayki jest właśnie przedstawicielem takiej profesji. „Pogrzeb czarownicy” to druga część jego przygód. Przyznam, że „Smoczy pazur”, pierwszy tom historii Debrena, przeczytałem dobre kilka lat temu i pozostał mi po nim jedynie strzęp informacji, ale pamiętam wrażenie, które było pozytywne. Rzecz jasna to nie ta klasa co Sapkowski, ale jednak książka przyzwoita. Sięgając więc po tom drugi liczyłem na dobrą rozrywkę, nieskomplikowaną i wciągającą. Jednak zamiast tego była dłużyzna, kuriozalne rozwiązania i zachowania bohaterów i zdecydowanie nazbyt wydumana fabuła. Choć muszę być szczery, opis ten przede wszystkim dotyczy tytułowej powieści „Pogrzeb czarownicy”. W skład całej książki wchodzą bowiem dwie minipowieści – Pogrzeb czarownicy i W połowie drogi. Pierwsza jest naprawdę słaba. Kiepscy bohaterowie, fabuła i zdarzenia dziwaczne oraz przede wszystkim, strasznie drażniące próby przekazania w treści sytuacji i historii z naszego, realnego świata. Czytamy tu o furostradach po których podążają pijani woźnice, jest Rzesza Werhleńska, która swego czasu za przywódcę miała zbrodniarza Dolflera oraz obóz zagłady w Oszwicy dla krasnoludów i Pazrelitów. No i jednym z bohaterów jest nadpoludnik Boebbels. Może przesadzam, ale nie bardzo widzę sensu tworzenia takiej rzeczywistości. Jeżeli autor w swej fantastycznej twórczości, chcę pokazać czytelnikowi, iż wykreowany przez niego świat jest podobny do otaczającego nas, robi to w sposób subtelny i raczej przedstawia wspólne mechanizmy, ludzkie zachowania i tego typu sprawy. Taka narracja o Pazrelitach, SiSmanach etc jest bardzo drażniąca, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, iż te wszystkie momenty w których bohaterowie rozmawiają o tego typu problemach, nie mają absolutnie żadnego udziału w głównej fabule. Bez nich książka nic nie traci ze swojej treści a przyjemność czytania zdecydowanie wzrosła by gdybych owych elementów nie byłoby.
Jednak tą książkę ratuje druga powieść - W połowie drogi. Tutaj historia jest prosta acz ciekawa. Obok Debrena pojawia się jego miłośc Lenda, mają wspólne przygody, są fajne dialogi, wszystko rozwija się płynnie i logicznie. Przyjemność lektury wzrasta, i aż ciężko uwierzyć, że jedna osoba jest odpowiedzialna za dwie tak różne historie. Zdecydowanie bardziej podoba mi się proza Baniewicza, kiedy skupia się na przygodach Debrena a nie na opisie zjawisk zachodzących w jego świecie.
Podsumowując. Pogrzeb czarownicy to książka bardzo nierówna. Osobiście zalecam przeczytanie jedynie drugiej jej części, czyli powieści W połowie drogi. Sama proza Baniewicza ma naprawdę spory potencjał, tylko, że autor nie do końca go wykorzystuje. Nic zatem dziwnego, że owo tak mile kojarzące się wydanie, jest jedynym które ukazało się o przygodach Debrena. Natomiast historia Geralta z Rivii, nie dawno doczekała się kolejnego, już nawet nie pamiętam którego wznowienia.

Jak dobrze mieć w dłoniach książkę wydaną przez starą i dobrą Supernowe. Od razu pojawia się u człowieka sentyment do pierwszego wydania cyklu wiedźmińskiego, mistrza Andrzeja. Ten szary ,ekologiczny papier i jak najbardziej fantasowo-baśniowa okładka. Łezka się kręci w oku. Jednak, gdy już nacieszymy się tym zjawiskiem od strony wizualnej następuje kolejny etap –...

Całkiem niezła książka mocno podszyta humorem i satyrą, ale pozbawiona przesady która często przy takich dziełach psuje wszystko.

Całkiem niezła książka mocno podszyta humorem i satyrą, ale pozbawiona przesady która często przy takich dziełach psuje wszystko.

Niestety "im dalej w las, tym" bardziej nudna :(

Niestety "im dalej w las, tym" bardziej nudna :(

Ten tom czytało mi się znacznie lżej niż poprzedni. Może przywykłem, a może po prostu jest lepszy ;) uważam, że jednak to drugie. Debren jest fajną postacią, z normalnymi problemami i dość ostrożnym podejściem do świata. Zaraz zawezmę się za kolejny tom, gdyż mam wrażenie, że "Pogrzeb czarownicy" jest takim faktycznym przejściem pomiędzy pierwszym a trzecim. Czymś w rodzaju mostu nad przepaścią. Czy tak będzie? Wypada się przekonać. Od jutra...

Ten tom czytało mi się znacznie lżej niż poprzedni. Może przywykłem, a może po prostu jest lepszy ;) uważam, że jednak to drugie. Debren jest fajną postacią, z normalnymi problemami i dość ostrożnym podejściem do świata. Zaraz zawezmę się za kolejny tom, gdyż mam wrażenie, że "Pogrzeb czarownicy" jest takim faktycznym przejściem pomiędzy pierwszym a trzecim. Czymś w rodzaju...

Cóż można napisać o drugim tomie przygód Derbena??? Z pewnością Baniewicz ma dobre pomysły. Tylko nieestety warsztat literacki trochę kuleje, i pomysły sie rozmywają.
W "Pogrzebie" nie ma już takiego chaosu, jak w "Smoczym Pazurze" - człowiek nie gubi się, czytając dialogi.
Mimo to czasem wieje nudą, opisy bywają przydługie, zawierają zbyt wiele zbędnych szczególów, które tylko hamują tempo akcji.

Cóż można napisać o drugim tomie przygód Derbena??? Z pewnością Baniewicz ma dobre pomysły. Tylko nieestety warsztat literacki trochę kuleje, i pomysły sie rozmywają.
W "Pogrzebie" nie ma już takiego chaosu, jak w "Smoczym Pazurze" - człowiek nie gubi się, czytając dialogi.
Mimo to czasem wieje nudą, opisy bywają przydługie, zawierają zbyt wiele zbędnych szczególów, które...

Trochę gorsza od pierwszej części przygód Debrena, ale nadal zaskakuje humorystycznym podejściem do realiów fantastycznego świata!

Trochę gorsza od pierwszej części przygód Debrena, ale nadal zaskakuje humorystycznym podejściem do realiów fantastycznego świata!

Pogrzeb czarownicy nie bardzo mi się podobał, za W połowie drogi już tak .

Pogrzeb czarownicy nie bardzo mi się podobał, za W połowie drogi już tak .

zdecydowanie najlepsza czesc trylogii

zdecydowanie najlepsza czesc trylogii