Nie bardzo wiem do kogo jest kierowana ta książka. Do najmłodszych na pewno nie, bo co chwilę ktoś tutaj kogoś zabija, odcina kończyny albo łeb „ostrą jak brzytwa” siekierą, w dodatku wszystko to na zasadzie „ups, zabiłam ją, teraz chodźmy zjeść śniadanie”. Starsze dzieci będą irytować zbyt naiwne i nawet lekko obraźliwe rozwiązania fabularne, poza tym lektura pozostawia czytelnika z paroma dość niepokojącymi i mało pedagogicznymi wnioskami. Z kolei dorośli potwornie się na tym wynudzą.
Celem autora było chyba upchnięcie tutaj tyle akcji ile tylko się da. Praktycznie co kilka stron bohaterów spotyka nowy problem, a jego rozwiązanie pojawia się zwykle kilka zdań później, żeby zrobić miejsce dla kolejnego. Ciężko jakoś się w to wkręcić, zwłaszcza, że bohaterowie są kompletnie nieinteresujący. Ja wiem, że to baśń i wielowymiarowe portrety bohaterów i głębokie relacje między nimi to nie tutaj, ale nie znalazłam zupełnie niczego interesującego w żadnym z głównych bohaterów, dość szybko stają się oni irytujący ciągle powtarzając te same zdania, zabrakło mi odrobiny wyrazistości w którymkolwiek z nich.
Warstwa magiczna również mnie zawiodła - niby jest dużo ciekawych pomysłów, ale odniosłam wrażenie, że autor nie bardzo wie co z nimi zrobić. Przykładowo jest motyw noszenia zielonych okularów i twist z tym związany, ale nic z tego właściwie nie wynika. Podobnie nic nie wynika z przybycia naszych bohaterów do krainy zbudowanej z porcelany albo z wątku Skrzydlatych Małp. To się po prostu dzieje, mogłoby zostać zamienione na cokolwiek innego. Jak myślę o najbardziej kultowych baśniach to uderzają one swoją wyrazistością, jaskrawymi symbolami, wszystko jest tam charakterystyczne i przejaskrawione, a tutaj wiele rzeczy się zlewa w bezkształtną masę. Mieszkańcy poszczególnych miast różnią się praktycznie tylko kolorem ubrań, no po prostu powierzchowne jest to strasznie w kontekście budowania świata.
Widzę tu kreatywność autora, ale niestety ogranicza się ona zwykle do rzucenia szkicu ciekawej historii, urwanej w połowie, zabrakło mi jakiegoś domknięcia, nie wydaje się to być przemyślane, zupełnie jakby autor pisał to na kolanie.
Co w baśniach lubię najbardziej to naturalny, niewymuszony absurd. Tutaj nie zawodzi, kilka razy idzie się uśmiać, ulubiony moment to jak Blaszany Drwal opowiada swoje backstory <3
Ale ostatecznie jest to po prostu mało angażujące, zwłaszcza, że wiele tropów/celów finalnie okazuje się zupełnie bezowocna. Baśnie to może nie do końca moje klimaty, ale myślę, że akurat konwencja tutaj w ogóle nie była problemem, po prostu nie jestem fanką konkretnie tej książki.
Chciałam zapoznać się z tą historią przed przeczytaniem jej retellingu „Wicked (…)” G. Maguire’a, po przeczytaniu oryginału zrobiłam się jeszcze bardziej ciekawa tamtej pozycji, bo ten świat aż prosi się o wersję dla dorosłych.
Finalnie jednak rozczarowanie

Nie bardzo wiem do kogo jest kierowana ta książka. Do najmłodszych na pewno nie, bo co chwilę ktoś tutaj kogoś zabija, odcina kończyny albo łeb „ostrą jak brzytwa” siekierą, w dodatku wszystko to na zasadzie „ups, zabiłam ją, teraz chodźmy zjeść śniadanie”. Starsze dzieci będą irytować zbyt naiwne i nawet lekko obraźliwe rozwiązania fabularne, poza tym lektura pozostawia...

Krótka, przyjemna, z morałem. Słuchaliśmy z córką, podobało się jej, a to przecież w takich książkach najważniejsze.
Słuchaliśmy wersji z Legimi. Było ok, jedynie lektor mógłby być głośniej nagrany.

Krótka, przyjemna, z morałem. Słuchaliśmy z córką, podobało się jej, a to przecież w takich książkach najważniejsze.
Słuchaliśmy wersji z Legimi. Było ok, jedynie lektor mógłby być głośniej nagrany.

Postanowiłam powrócić do tej baśni przede wszystkim dlatego, że jako dziecko nie za dobrze rozumiałam jej sens, a raczej zrozumiałam, lecz na swój błędny sposób. Wtedy wszystkie postacie i przedstawiona historia były dla mnie jedynie kawałkiem dobrze skrojonej bajki. Takiej, coby zajęła moją uwagę tuż przed snem. Nie zastanawiałam się nawet, czy gdzieś pomiędzy wersami ukryte są inne motywy, rady bądź złote myśli. Poznałam tę książkę na nowo, a z jej lektury wyniosłam przede wszystkim to, że nie powinniśmy wyolbrzymiać swych zalet i stawiać siebie ponad innymi. To co mamy w środku i jak wyglądamy nie definiuje, że jesteśmy lepsi od naszego sąsiada, pani pracującej w sklepie, przyjaciela czy nawet największego wroga. Opowieść o Dorotce i jej przyjaciołach jest niezwykle filozoficzną historią, wbrew pozorom najlepiej nadaje się dla osób dorosłych. Mówi o tym, co w życiu najważniejsze - serce, rozum czy odwaga - i pozostawia długi czas na kontemplowanie. Bo nie wszyscy muszą uznawać którąś z wymienionych wyżej wartości za tę najważniejszą. Dla jednych będzie liczyła się przyjaźń, dla innych bezpieczeństwo, lojalność czy posłuszeństwo. Ponadto uczy, żeby się nie poddawać oraz nie szukać niczego zbyt daleko. Uważam, że każdy z nas odnajdzie w "Czarnoksiężniku z Krainy Oz" inne przesłanie.

Książkę tą przeczytałam za jednym razem, w szczególności, iż jest ona bardzo króciutką opowieścią. Do tego styl pisania Bauma sprzyjał. Tempo akcji było ogromne, pomimo tego, że całość opierała się na nieustnej wędrówce. Kolejne wydarzenia następowały tuż po sobie, nie dając chwili wytchnienia. Powiem szczerze, że autor nie wyjaśnił mnóstwa wątków, które poruszył, i jestem tym zawiedziona. Wiem, że seria o przygodach Dorotki liczy znacznie więcej tomów, ale raczej nie zamierzam ich czytać.

Należy pochwalić wyobraźnię autora, który stworzył niezaprzeczalnie osobliwą, specyficzną baśń z dziwnym światem Manczkinów i umieścił to wszystko w tak krótkiej opowieści. Może nie ma tu najoryginalniejszych stworów i dziwactw, ale same Gadające Małpy zostały bardzo ciekawie przedstawione. Trudno jest mi powiedzieć cokolwiek więcej, choćby o bohaterach, których jest garstka. W tej historii dzieje się naprawdę wiele, ale brakuje czasu, miejsc na kartkach i odpowiednio ujętych słów, by zaprezentować postaci od tej poważniejszej i głębszej strony.

Postanowiłam powrócić do tej baśni przede wszystkim dlatego, że jako dziecko nie za dobrze rozumiałam jej sens, a raczej zrozumiałam, lecz na swój błędny sposób. Wtedy wszystkie postacie i przedstawiona historia były dla mnie jedynie kawałkiem dobrze skrojonej bajki. Takiej, coby zajęła moją uwagę tuż przed snem. Nie zastanawiałam się nawet, czy gdzieś pomiędzy wersami...

Ciekawe to było chwilami jednak wydawało mi się tylko, że akcja jest nieco za szybka

Ciekawe to było chwilami jednak wydawało mi się tylko, że akcja jest nieco za szybka

Za dużo o zabijaniu jak na książkę dla dzieci

Za dużo o zabijaniu jak na książkę dla dzieci

Bardzo dobra książka dla dzieci. Wszystko w niej jest dokładnie przemyślane, wątki rozwijają się niemal jak od linijki, przez co nie zaskoczą bardziej doświadczonego czytelnika, ale na pewno wciągnął młodszego. Mam delikatny problem z przedstawieniem przeszłości bohaterów, która jest moim zdaniem trochę zbyt sztuczna. Dorotka spotyka jakąś postać i ta od razu opowiada całe swoje życie. Jednak to nie wielki mankament, a nawet mankamencik

Bardzo dobra książka dla dzieci. Wszystko w niej jest dokładnie przemyślane, wątki rozwijają się niemal jak od linijki, przez co nie zaskoczą bardziej doświadczonego czytelnika, ale na pewno wciągnął młodszego. Mam delikatny problem z przedstawieniem przeszłości bohaterów, która jest moim zdaniem trochę zbyt sztuczna. Dorotka spotyka jakąś postać i ta od razu opowiada całe...

Odświeżenie w pamięci bajki o zaradnej, odważnej dziewczynce, która mimo odczuwanego niekiedy lęku czy zwątpienia, finalnie jednak nigdy się nie poddawała, przyda się nawet dorosłym. Treść jest lekka i przyjemna, a akcja wbrew pozorom mocno wciąga, od czasu dzieciństwa wielu szczegółów już nie pamiętałam. Nie ma tu, tak jak u Andersena, czy u braci Grimm, okrucieństwa i różnych koszmarnych scen.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2023/12/lyman-frank-baum-czarnoksieznik-z.html

Odświeżenie w pamięci bajki o zaradnej, odważnej dziewczynce, która mimo odczuwanego niekiedy lęku czy zwątpienia, finalnie jednak nigdy się nie poddawała, przyda się nawet dorosłym. Treść jest lekka i przyjemna, a akcja wbrew pozorom mocno wciąga, od czasu dzieciństwa wielu szczegółów już nie pamiętałam. Nie ma tu, tak jak u Andersena, czy u braci Grimm, okrucieństwa i...

Bardzo dobrze przemyślana książka. Wszystkie wątki wyjaśnione, opisane, i doprowadzone do końca. Wielu autorów mogłoby się uczyć staranności od Bauma.

Sama książka według mnie była metaforą wstrząsu mózgu ewentualnie śpiączki głównej bohaterki. Co prawda ile ludzi tyle teorii ale nie mogłem się powstrzymać od analogii podczas czytania.

Bardzo dobrze przemyślana książka. Wszystkie wątki wyjaśnione, opisane, i doprowadzone do końca. Wielu autorów mogłoby się uczyć staranności od Bauma.

Sama książka według mnie była metaforą wstrząsu mózgu ewentualnie śpiączki głównej bohaterki. Co prawda ile ludzi tyle teorii ale nie mogłem się powstrzymać od analogii podczas czytania.

Wiem, że to jest dla dzieci... ale bardzo mi się podobało. Tylko czemu, do diabła, w filmie pantofelki są czerwone, a nie srebrne?

Wiem, że to jest dla dzieci... ale bardzo mi się podobało. Tylko czemu, do diabła, w filmie pantofelki są czerwone, a nie srebrne?

Jako dziecko nie sięgnąłem po tę książkę, gdyż filmowa (musical) wersja zniechęciła mnie do tego. Od pewnego czasu nadrabiam takie zaległości, czytając dzieciom. I jest to rewelacyjna pozycja, który przypadła do gustu mnie i synowi. Ucząca czym jest mądrość, odwaga i przyjaźń. A zarazem pełna przygód.

Jako dziecko nie sięgnąłem po tę książkę, gdyż filmowa (musical) wersja zniechęciła mnie do tego. Od pewnego czasu nadrabiam takie zaległości, czytając dzieciom. I jest to rewelacyjna pozycja, który przypadła do gustu mnie i synowi. Ucząca czym jest mądrość, odwaga i przyjaźń. A zarazem pełna przygód.