Kolejny powrót do krainy dzieciństwa.

Jedenastoletni ancymon i rozrabiaka, Jacek Kosmala, nie szanuje nikogo. Pewnego razu zostaje zamieniony w żółtego jamnika i na własnej skórze odczuwa, jak to jest być źle traktowanym przez innych. Koledzy z klasy nie wiedzą, gdzie Jacek się zapodział, dlatego postanawiają go odnaleźć. Bardzo podobała mi się ta książka, podobnie jak "Oto jest Kasia".

Kolejny powrót do krainy dzieciństwa.

Jedenastoletni ancymon i rozrabiaka, Jacek Kosmala, nie szanuje nikogo. Pewnego razu zostaje zamieniony w żółtego jamnika i na własnej skórze odczuwa, jak to jest być źle traktowanym przez innych. Koledzy z klasy nie wiedzą, gdzie Jacek się zapodział, dlatego postanawiają go odnaleźć. Bardzo podobała mi się ta książka, podobnie jak...

Była to moja lektura. Nie podobała mi się bardzo. Takie wspomnienia i tyle w temacie.

Była to moja lektura. Nie podobała mi się bardzo. Takie wspomnienia i tyle w temacie.

Rewelacyjna, ukochana, uwrażliwiająca na innych.

Rewelacyjna, ukochana, uwrażliwiająca na innych.

Czytałam tę książkę w podstawówce, była wtedy w kanonie lektur szkolnych (nie wiem, czy nadal jest). Ach, cóż to za powieść! Byłam nią oczarowana.
Jedenastoletni chłopak, Jacek Kosmala, jest jednym z największych rozrabiaków w szkole. Źle traktuje wszystkich: ludzi i zwierzęta. Pewnego dnia zostaje zamieniony w psa, żółtego jamnika i w trakcie wielu swoich przygód przekonuje się, co czuje zwierzę, okropnie traktowane przez człowieka. Podczas, gdy przeżywa swoje perypetie pod postacią jamnika, nikt nie wie, gdzie podział się chłopiec Jacek Kosmala. Kilkoro dzieci z jego klasy postanawia go odnaleźć na własną rękę i w tym celu zakładają tajną organizację o nazwie "Banda szperaczy". W poszukiwaniu Jacka pomaga bandzie pies Gapa.
Książka napisana z dużą błyskotliwością, przenikliwością i poczuciem humoru. Maria Krüger miała to do siebie, że traktowała swoich czytelników jak inteligentych młodych ludzi. Jest to wyraźnie zauważalne w każdej jej powieści, również w tej.

Czytałam tę książkę w podstawówce, była wtedy w kanonie lektur szkolnych (nie wiem, czy nadal jest). Ach, cóż to za powieść! Byłam nią oczarowana.
Jedenastoletni chłopak, Jacek Kosmala, jest jednym z największych rozrabiaków w szkole. Źle traktuje wszystkich: ludzi i zwierzęta. Pewnego dnia zostaje zamieniony w psa, żółtego jamnika i w trakcie wielu swoich przygód...

początki mojej przygody z czytaniem ;)

początki mojej przygody z czytaniem ;)

Recenzja książki pt. "Ucho, dynia, 125!" autorka: Maria Kruger
cyt. "Jacek Kosmala chciał krzyczeć, że nie chce, że się nie zgadza, ale nie mógł. Jego okrągła i rumiana twarz wydłużyła się w psi pyszczek, nogi stawały się coraz krótsze, ręce skurczyły się w błyskawicznym tempie i stały się małymi, krzywymi łapkami". (cytat zawarty w ww. książce)

Książka pt. "Ucho, dynia, 125 !" to interesująca opowieść, która znana jest kilku pokoleniom. Niezmiennie wciąga i zachwyca. Poznajemy grupę uczniów- w tym głównego bohatera Jacka Kosmalę. Chłopak jest przywódcą Bandy Silniaków. Ma problem z okazywaniem szacunku innym ludziom oraz zwierzętom. Pewnego dnia spotyka go niecodzienne zdarzenie, za sprawą Balonikarza zostaje przemieniony w jamnika. W tej postaci nie rozpoznają go przyjaciele ani rodzina. Jacka spotyka wiele perypetii i nieznanych dotąd przeżyć. Treść książki jest interesująca, niesie za sobą pouczenia i mądrości m.in. na temat odpowiedniego traktowania innych, szczególnie czworonożnych przyjaciół. Z pewnością trafi w gusta młodszych i starszych czytelników.

Recenzja książki pt. "Ucho, dynia, 125!" autorka: Maria Kruger
cyt. "Jacek Kosmala chciał krzyczeć, że nie chce, że się nie zgadza, ale nie mógł. Jego okrągła i rumiana twarz wydłużyła się w psi pyszczek, nogi stawały się coraz krótsze, ręce skurczyły się w błyskawicznym tempie i stały się małymi, krzywymi łapkami". (cytat zawarty w ww. książce)

Książka pt. "Ucho,...

Kolejny raz przeczytałam 🙂 Ciekawy sposób pokazania, że zwierzęta też czują. Zabawnie, z humorem, ale pouczająco. Dla dzieci i dla dorosłych.

Kolejny raz przeczytałam 🙂 Ciekawy sposób pokazania, że zwierzęta też czują. Zabawnie, z humorem, ale pouczająco. Dla dzieci i dla dorosłych.

Synowi 9 letniemu i mnie bardzo się podobała. Śmiał się w głos i niecierpliwie czekał co będzie dalej. Bardzo zabawna i pouczającą zarazem. Szczerze polecam.

Synowi 9 letniemu i mnie bardzo się podobała. Śmiał się w głos i niecierpliwie czekał co będzie dalej. Bardzo zabawna i pouczającą zarazem. Szczerze polecam.

Wyszperałem tę książkę dla córki spośród lektur sprzed lat, pamiętając, jak często po nią sięgałem. Córka, zwyczajem swoim, stwierdziła, że nie wie, co to, ale na pewno nudne, więc nie przeczyta, po czym wsadziła nos w „Mikołajka”. Dobre i to, pomyślałem, po czym z ciekawości sam otworzyłem starocia (wydanie z lat sześćdziesiątych - dodatkowy smaczek). Nie było tak źle. Powiem więcej - to wciąż całkiem fajna lektura.

Oczywiście, dziecięcy sentyment burzy nieco obiektywizm mojej oceny. Nie da się ukryć, że „Ucho, dynia...” trąci pewnym dydaktyzmem. Szkolny łobuziak Jacek Kosmala, który nikomu nie przepuści, za swoje niegodne zachowanie wobec ludzi i zwierząt zostaje zamieniony w psa. Małego jamnika, konkretnie. Rzekłoby się - karma (!) wraca, albowiem piesek doświadcza często na własnej skórze zła, które sam czynił. Przemija hardość, miękczeje duma, wchodzi mocno pokora i wszystko zmierza ku szczęśliwemu finałowi. Ot, sielanka. Na plus trzeba jednak dodać, że nie znajdziemy w książce wykładów. Poza tym to jednak książka dla dzieci, dorosłych spragnionych intelektualnej głębi i dusznych mąk trawionego gorączką winy umysłu odsyłam do Dostojewskiego.

Słowem, z książkami jak z ludźmi - jedni piękni dwudziestoletni starzeją się ładnie, inni zaś brzydko, a część tak pośrodku. I do tej ostatniej grupy spokojnie można tę książkę zaliczyć. Może i córka kiedyś się przełamie i po nią sięgnie.

Wyszperałem tę książkę dla córki spośród lektur sprzed lat, pamiętając, jak często po nią sięgałem. Córka, zwyczajem swoim, stwierdziła, że nie wie, co to, ale na pewno nudne, więc nie przeczyta, po czym wsadziła nos w „Mikołajka”. Dobre i to, pomyślałem, po czym z ciekawości sam otworzyłem starocia (wydanie z lat sześćdziesiątych - dodatkowy smaczek). Nie było tak źle....

Książka nie za bardzo mi się podobała. Uważam, że było za mało akcji.

Książka nie za bardzo mi się podobała. Uważam, że było za mało akcji.