Mistrz historycznego pióra w najlepszej formie. Dla mnie coś z klimatu pierwszego filmu Ridleya Scotta Pojedynek. Szczególnie dla miłośników epoki napoleońskiej, ale nie tylko.

Mistrz historycznego pióra w najlepszej formie. Dla mnie coś z klimatu pierwszego filmu Ridleya Scotta Pojedynek. Szczególnie dla miłośników epoki napoleońskiej, ale nie tylko.

Pozytywne wspomnienie książki, ale nie pamiętam już dobrze. Polscy żołnierze w trakcie przeprawy przez wschodnie rubieże, jest akcja, jest emocja, jest dobry opis

Pozytywne wspomnienie książki, ale nie pamiętam już dobrze. Polscy żołnierze w trakcie przeprawy przez wschodnie rubieże, jest akcja, jest emocja, jest dobry opis

Gdyby cała książka była tak dobra jak początek, to bez wahania dałbym 10/10. Później mam wrażenie, że jest pisane trochę na siłę... ale nadal uważam, że akcja nadaje się na ekranizację w stylu Tarantino. ;)

Gdyby cała książka była tak dobra jak początek, to bez wahania dałbym 10/10. Później mam wrażenie, że jest pisane trochę na siłę... ale nadal uważam, że akcja nadaje się na ekranizację w stylu Tarantino. ;)

Cudu nie było ale czytało się dobrze

Cudu nie było ale czytało się dobrze

Akt pierwszy. Pojedynek: 8
Akt drugi. Droga: 7
Akt trzeci. O miłościach: 5
Całość wychodzi mi na 6, 666
Uległem peanom na cześć najlepszej powieści historycznej powstałej po '89.
Nie ulegnę presji liczb i nie zaokrąglę do 7 jednak.

Akt pierwszy. Pojedynek: 8
Akt drugi. Droga: 7
Akt trzeci. O miłościach: 5
Całość wychodzi mi na 6, 666
Uległem peanom na cześć najlepszej powieści historycznej powstałej po '89.
Nie ulegnę presji liczb i nie zaokrąglę do 7 jednak.

Swietna ksiazka!

Swietna ksiazka!

Pod bramami Moskwy w awangardzie wojsk napoleońskich los łączy ze sobą dwóch polskich oficerów: szwolerzera, kapitana Andrzeja Rangułta, wywodzącego się z Uteny na Litwie i oficera sztabowego porucznika Semena Hoszowskiego pochodzącego z Wołynia. Pierwszy wywodzi się ze starej szlachty, drugi - syn popa. Różni ich wszystko, pochodzenie, system wartości, status materialny, charakter, pozycja w wojsku. Rangułt, dzielny w boju, porywczy, zapalczywy, wpadający w gniew, okrutny, ale również cechujący się patriotyzmem i honorem. Hoszowski, kurier Napoleona, który sumiennie, bez emocji, patriotycznych uniesień, szukając okazji do wzbogacenia się, wykonuje swoje obowiązki. Wspólne ucieczka przez Rosję, ukrywanie się zarówno przez Rosjanami, jak i swoimi, zbliża i zmienia bohaterów, stają się kimś innym niż byli na początku.

Pod bramami Moskwy w awangardzie wojsk napoleońskich los łączy ze sobą dwóch polskich oficerów: szwolerzera, kapitana Andrzeja Rangułta, wywodzącego się z Uteny na Litwie i oficera sztabowego porucznika Semena Hoszowskiego pochodzącego z Wołynia. Pierwszy wywodzi się ze starej szlachty, drugi - syn popa. Różni ich wszystko, pochodzenie, system wartości, status materialny,...

U Rylskiego nie ma dobrych i złych, nie ma nawet dobrych i złych pobudek. Hoszowski kontra Rangułt, kupiecka logika kontra kawaleryjska fantazja. Historia, która porażką Cesarza maskuje porażkę człowieka – Polaka, żołnierza, ułana. To nie jest wciągająca wartka fabuła, raczej pogłębione studium trudnych, niejednoznacznych i bardzo skomplikowanych postaci. Nienawidzą się i kochają, odpychają i przyciągają jednocześnie. Nie ma tam szczęścia, nie ma desperacji, żadnych czystych i jednoznacznych uczuć i stanów. Wszystko, jak w życiu, jest balansem pomiędzy wieloma bodźcami, wieloma stanami. Jest tam wielkie pragnienie życia, od początku, we wszystkich. Nawet Andrzeja Rangułta skłonność do wojny, zabijania i ryzyka, do balansowania na cienkiej granicy dzielącej od śmierci, jest tylko afirmacją życia, pragnieniem coraz głębszego wchodzenia w nie, aż do momentu, gdy ono powie: nie! I na odwrót, ta sama chęć życia w Semenie Hoszowskim, to ostrożność, twarda logika, mocne stanie na ziemi i pogarda dla wszelkiej, pustej jego zdaniem, idei, prowadzącej ludzi na zgubę: wojna, wróg, honor, ojczyzna. Pogarda dla wszystkiego co nie jest namacalne, żywe, jędrne.
I piękna oś powieści zbudowana na tym balansie charakterów: przyjaźń z nienawiści, nienawiść z wzajemnej dopełnialności. Największe przywiązanie, zbudowane na niemożliwej wrogości.
No i mistrzowskie rzemiosło Rylskiego, waga każdego zdania, plastyczność obrazów, płynność fabularna, słowem: wspaniałe doznania czytelnicze.

U Rylskiego nie ma dobrych i złych, nie ma nawet dobrych i złych pobudek. Hoszowski kontra Rangułt, kupiecka logika kontra kawaleryjska fantazja. Historia, która porażką Cesarza maskuje porażkę człowieka – Polaka, żołnierza, ułana. To nie jest wciągająca wartka fabuła, raczej pogłębione studium trudnych, niejednoznacznych i bardzo skomplikowanych postaci. Nienawidzą się i...

Dekonstrukcja mitów narodowych to tak naprawdę obowiązek pisarza. Odpowiedzialnego pisarza, oczywiście. A czasem wydaje mi się, ze duża część tego, co nam przez lata podawano do wierzenia jako "prawdziwą historię" Polski, to jeden wielki fake news....

Dekonstrukcja mitów narodowych to tak naprawdę obowiązek pisarza. Odpowiedzialnego pisarza, oczywiście. A czasem wydaje mi się, ze duża część tego, co nam przez lata podawano do wierzenia jako "prawdziwą historię" Polski, to jeden wielki fake news....

Armia napoleońska w triumfalnym (bo jakimżby innym) pochodzie na Moskwę. Już prawie u jej bram. A przy wielkiej armii i Polacy. Jeszcze nic tu nadchodzącej klęski nie zapowiada, jeszcze pochód wydaje się niepowstrzymany. Mistrzowski punkt na umieszczenie historycznej powieści, godny prawdziwie wielkiego pisarza. Bo toż i powieść gruntująca pozycję Rylskiego jako mistrza słowa.
Znajomość szwoleżera Rangułta z oficerem sztabowym Hoszowskim zaczyna się nie najlepiej: prostoarmijne obwąchiwanie pod ogonami, próba sił charakteru, pojedynek, aż wreszcie kontrakt na zabójstwo, które miało w generalskim założeniu chyba unieśmiertelnić szwoleżera jako pomnikową ikonę armii, a rozwiązać wszelkie z nim związane problemy doraźne. Zdarza się jednak tak, że obaj oficerowie – już jako wyrzutkowie – podejmują wspólną wyprawę przez zaśnieżąjącą się Rosję, która już za chwilę połknie dumną i niepokonaną armię Napoleona. A podróż to śmiertelnie ryzykowna, niemal bez szans na jej przetrwanie, a jednocześnie zbliżająca dwóch głównych bohaterów, którzy stają się zwyrodniałymi braćmi, gdzie na wzór braci syjamskich – bardziej przypadkowo i z konieczności niż wyboru – życie jednego ściśle zaczyna zależeć od przetrwania drugiego.
To tyle w warstwie fabularnej, bo w konstrukcyjnej i stylistycznej – czegóż tu nie mamy: jest i epopeja wojenna, jest i powieść drogi, jest i powieść łotrzykowska, a i romans czai się w drugim planie, by wybrzmieć w pełni. A wszystko to w przemyślanych i ściśle odważonych przez autora proporcjach. Wszystko spisane z ogromnym szacunkiem dla słowa, a wcześniej jeszcze wykoncypowane tak, że znać tu równie wielki szacunek dla historii, unikalną umiejętność przekonywującego osadzania w realiach epoki.
Może to moje niewyjaśnialne uwielbienie dla autora powieści, ale stawiam „Warunek” wyżej niż wszelkie inne wielkie Dumasy! Nie sądziłem nigdy, aby powieść z czasów napoleońskich mogła mnie tak obezwładnić.

Armia napoleońska w triumfalnym (bo jakimżby innym) pochodzie na Moskwę. Już prawie u jej bram. A przy wielkiej armii i Polacy. Jeszcze nic tu nadchodzącej klęski nie zapowiada, jeszcze pochód wydaje się niepowstrzymany. Mistrzowski punkt na umieszczenie historycznej powieści, godny prawdziwie wielkiego pisarza. Bo toż i powieść gruntująca pozycję Rylskiego jako mistrza...