To eksperyment literacko-egzystencjalny, którego nie jestem dobrym odbiorcą. Bo autor postanowił tu pożenić wysokie z niskim , sacrum z profanum, intelektualizm z patologią. No i powstał taki mezalians literacki. Z jednej strony mamy wyrafinowany, ekskluzywny , bogaty język polski, intelektualne pojęcia i odniesienia a z drugiej strony trochę banału, zmysłowości i wulgarności . Oczywiście kunszt autora zaprasza , by poszukiwać drugiego dna i ukrytych znaczeń (co robiłam przy pierwszym opowiadaniu z tematem Lolity),ale drugie (z tzw pseudointelektualnym bełkotem) i trzecie(ze smutnym obrazem patologicznego upadku) zniechęciły mnie do tego szukania tak ,ze czwartego nie dokończyłam. Niestety mój zachwyt nad pięknym językiem i stylem Rylskiego nie jest w stanie uratować poczucia rozczarowania treścią

To eksperyment literacko-egzystencjalny, którego nie jestem dobrym odbiorcą. Bo autor postanowił tu pożenić wysokie z niskim , sacrum z profanum, intelektualizm z patologią. No i powstał taki mezalians literacki. Z jednej strony mamy wyrafinowany, ekskluzywny , bogaty język polski, intelektualne pojęcia i odniesienia a z drugiej strony trochę banału, zmysłowości i...

Ewidentnie nie moja wrażliwość.

Ocean pustosłowia, pretensjonalnej waty. Dotrwałem do połowy, dalej nie byłem w stanie znieść tej żenady.

Wysłuchałem w beznamiętnej interpretacji Andrzeja Hausnera.
1/10

Ewidentnie nie moja wrażliwość.

Ocean pustosłowia, pretensjonalnej waty. Dotrwałem do połowy, dalej nie byłem w stanie znieść tej żenady.

Wysłuchałem w beznamiętnej interpretacji Andrzeja Hausnera.
1/10

Lekka i spokojna

Lekka i spokojna

Oniryczne, magiczne opowiadania wyłaniające się z morskiej toni. Szczególnie "Dziewczynka z hotelu Excelsior" mnie urzekła swą wyjątkową, językową urodą. I powrotem do PRLu.

Oniryczne, magiczne opowiadania wyłaniające się z morskiej toni. Szczególnie "Dziewczynka z hotelu Excelsior" mnie urzekła swą wyjątkową, językową urodą. I powrotem do PRLu.

Czyta się i nie chce się czytać dalej. Ale coś przyciąga. Język trafia w sedno. Historia, jakby nie interesuje, a jednak koniecznie chce się poznać jej zakończenie. Obcując z Rylskim, obcuje się z jakością, prawdziwą literaturą. I takie wrażenie pozostaje. I chce się kolejnej historii od tego autora. Koniecznie.

Spojrzenie skupione na bezmiarze morskich wód. Historia z plaży, gdzie paradoksalnie wszystko wydaje się mieć głębsze znaczenie.

Czyta się i nie chce się czytać dalej. Ale coś przyciąga. Język trafia w sedno. Historia, jakby nie interesuje, a jednak koniecznie chce się poznać jej zakończenie. Obcując z Rylskim, obcuje się z jakością, prawdziwą literaturą. I takie wrażenie pozostaje. I chce się kolejnej historii od tego autora. Koniecznie.

Spojrzenie skupione na bezmiarze morskich wód. Historia z...

Wcześniej wyszedłem z pracy i dla większego ukojenia przed podróżą a jeszcze przed odjazdem pociągu, wstąpiłem zobaczyć co słychać w nowościach. Rylski był jak byk widoczny... gdy dojechałem do Katowic, czekając na kogoś, jeszcze raz zaglądnąłem... i kupiłem. Ciągle czekając, oczywiście przy kawie, czytałem. Co mnie tak zachwyciło ? Morze w tle, albo stary pisarz... tak naprawdę wszystko. Do takiego czytania musi być wyjątkowy klimat. Trochę spokoju i niepokój wewnętrzny aby chwycić sens... "ukształtowany przez aspirującą do dostojeństwa wieśniaczość, rozbrajał się nieodwołalnie". Taki tutaj jest Eustachy Rylski. Wczuć się w słowo, a potem w zdanie. Nawet nie w dialog. Pójść w ciemno za autorem. Chwilami jest nawet parszywie. I ta niejednoznaczność, czy tak naprawdę było czy mi, czytelnikowi tylko się to wydaje. Pokusy są ogromne, możliwości czytelnicze jeszcze większe. Dla pełnego obrazu i mego zachwytu, przyznać powinienem jeszcze że Rylskiego wcześniej nie czytałem, tym samym jest dla mnie odkryciem. Uwielbiam takie przygody i niespodzianki w przedziwnych i odpychających dworcowych księgarniach.

Wcześniej wyszedłem z pracy i dla większego ukojenia przed podróżą a jeszcze przed odjazdem pociągu, wstąpiłem zobaczyć co słychać w nowościach. Rylski był jak byk widoczny... gdy dojechałem do Katowic, czekając na kogoś, jeszcze raz zaglądnąłem... i kupiłem. Ciągle czekając, oczywiście przy kawie, czytałem. Co mnie tak zachwyciło ? Morze w tle, albo stary pisarz... tak...

"Wyspa" to moje pierwsze spotkanie z prozą Eustachego Rylskiego, skusiłam się na nią ze względu na obiecujący opis oraz mający łączyć opowiadania wątek morza... Za opowiadaniami co prawda nie przepadam, ale potrafię docenić trafiony dobór i zręczne ich połączenie :)
Co mogę powiedzieć... Męczyliśmy się z panem Rylskim jakieś dwa tygodnie i przykro mi to mówić, ale nie polubiłyśmy się z "Wyspą". Tytuł ten należy uznać za dość niszowy, co nigdy mnie nie odstrasza, jednak tym razem okazało się, że to niekoniecznie jest moja nisza. Poszperałam trochę po sieci, poszukałam opinii i widzę, że po prostu nie wyłapałam nawiązań i aluzji, które pozwalają odnaleźć drugie dno przedstawionych historii. Nie polubiłam ani nie zrozumiałam też motywów żadnego z bohaterów, co nie ułatwiało mi zadania...
Mimo braku chemii nie skreślam Rylskiego, kiedyś jeszcze sięgnę po jego twórczość, ponieważ warsztatowo jest świetnym pisarzem. Przy okazji przeglądania opinii na temat "Wyspy" natknęłam się na kilka lepiej ocenianych tytułów, które brzmią obiecująco :)

"Wyspa" to moje pierwsze spotkanie z prozą Eustachego Rylskiego, skusiłam się na nią ze względu na obiecujący opis oraz mający łączyć opowiadania wątek morza... Za opowiadaniami co prawda nie przepadam, ale potrafię docenić trafiony dobór i zręczne ich połączenie :)
Co mogę powiedzieć... Męczyliśmy się z panem Rylskim jakieś dwa tygodnie i przykro mi to mówić, ale nie...

12 stycznia do księgarni trafiło nowe wydanie książki autorstwa Eustachego Rylskiego pt: „Wyspa”. Jest to zbiór czterech opowiadań, które łączy jeden motyw przewodni – morze.
Dobrze wiecie, że najczęściej czytam kryminały, powieści grozy, czasem reportaże… dlatego jeśli sięgam po literaturę piękną, to liczę na wysublimowany sposób opowiadania całej historii, obcowanie z czymś zupełnie wyjątkowym, z czymś co mnie wzruszy, co będzie kształtować moją empatię i sprawi że przeniosę się w świat opowiedziany finezyjnym, pięknym językiem.
Przyznaję, że z niecierpliwością czekałem na moment kiedy sięgnę po „Wyspę”, ale już po pierwszym przeczytanym opowiadaniu zatytułowanym „Dziewczynka z hotelu Excelsior”, chciałem pozbyć się książki i nigdy więcej do niej nie wracać.
Zaczyna się naprawdę świetnie. Podczas wakacji, na jednej z plaż, z dala od miejskiego zgiełku zostaje nawiązana przyjaźń pomiędzy znudzonym życiem mężczyzną i sympatyczną dziewczynką – opiekunką psa. Relacja, która na początku jest zupełnie niewinna, niestety z czasem nabiera zabarwienia erotycznego.
Oczywiście literatura może dawać nam różne perspektywy, przedstawiać inne punkty widzenia, a my możemy dowolnie interpretować tekst. To konkretne opowiadanie w moim odczuciu ma charakter pedofilski. O ile w kryminałach czy reportażach taki motyw ma swoje określone zastosowanie, to w przypadku literatury pięknej niesłychanie razi. Wydaje się, że w pięknych słowach nie można opisać seksu pomiędzy dorosłym mężczyzną i dzieckiem. A jednak, autor spróbował! Mnie to przeszkadza i ja tego nie kupuję. Nie chcę więcej czytać takich treści. Nie wiem czemu to miało służyć? Być może oburzam się niepotrzebnie? Chętnie poznam inne zdanie.
Z przykrością stwierdzam, że „Dziewczynka z hotelu Excelsior” nastawiła mnie negatywnie do pozostałych trzech opowiadań. I choć nie było w nich już niczego tak kontrowersyjnego, to czytanie ich nie sprawiło mi już większej przyjemności.

12 stycznia do księgarni trafiło nowe wydanie książki autorstwa Eustachego Rylskiego pt: „Wyspa”. Jest to zbiór czterech opowiadań, które łączy jeden motyw przewodni – morze.
Dobrze wiecie, że najczęściej czytam kryminały, powieści grozy, czasem reportaże… dlatego jeśli sięgam po literaturę piękną, to liczę na wysublimowany sposób opowiadania całej historii, obcowanie z...

Jedyne co mam to złudzenia
Że mogę mieć własne pragnienia
Jedyne co mam to złudzenia
Że mogę je mieć

Jedyne co mam Czerwony Tulipan


od tygodnia zastanawiam się nad tymi opowiadaniami...czyli wybór lektury właściwy i solidny. Co może łączyć te cztery historie?? .. Turysta i Fryzjerka...wybór chwili, łyk nadziei na przygodę, odszarowienie..no ale Pisarz i Duchowny?...to przecież suma życia...wyszło mi cholera, że to znowu konsekwencje, czyli coś czym mnie straszono od kołyski (poniekąd słusznie).
Możliwe ,że wcale to się tak nie spaja, że klimat, że surowy język i mgiełeczka tajemniczości...a ja zawsze myślę po głupiemu:))...to nic, bo świat znowu się troszkę poszerzył...tak czy tak...ja wygrałem...

Jedyne co mam to złudzenia
Że mogę mieć własne pragnienia
Jedyne co mam to złudzenia
Że mogę je mieć

Jedyne co mam Czerwony Tulipan


od tygodnia zastanawiam się nad tymi opowiadaniami...czyli wybór lektury właściwy i solidny. Co może łączyć te cztery historie?? .. Turysta i Fryzjerka...wybór chwili, łyk nadziei na przygodę, odszarowienie..no ale Pisarz i Duchowny?...to...

Strasznie długo to męczyłam i nie mogłam skończyć, skakałam po tych opowiadaniach jak pchła po psie. Warsztat Autor ma profesjonalny, i to mnie trzymało tak długo, odchodziłam, wracałam, czułam się w obowiązku... Ale w konsekwencji stwierdzam, że te opowiadania jakieś niedorobione. Pierwsze jeszcze ok - odpychający facet, klimaty FWP, drugie- jakieś chaotyczne, trzecie jakieś pokręcone i nieharmonijne - Monika i jej trup. A następne tylko pozaczynałam czytać i przerwałam. Mam wrażenie, że te opowiadania nadają się do ponownego napisania i przemyślenia, bo zmęczyło mnie toto okrutnie.

Strasznie długo to męczyłam i nie mogłam skończyć, skakałam po tych opowiadaniach jak pchła po psie. Warsztat Autor ma profesjonalny, i to mnie trzymało tak długo, odchodziłam, wracałam, czułam się w obowiązku... Ale w konsekwencji stwierdzam, że te opowiadania jakieś niedorobione. Pierwsze jeszcze ok - odpychający facet, klimaty FWP, drugie- jakieś chaotyczne, trzecie...