Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szóstka z plusem dla Filipa Springera .
To nie tylko wspaniała robota reporterska, kawał solidnego śledztwa w sprawie Hansenów, to również dowód ogromnej wrażliwości Autora, jego czułości dla ludzi, o których pisze, szacunku dla przeszłości, delikatności w ujęciu spraw. A jednocześnie reportaż wcale nie ucieka od konfrontacji z opiniami skrajnie oskarżycielskimi, przeciwnie, znalezienie odpowiedzi na zarzuty jest osią zamysłu tej podróży przez miejsca i czasy. To chyba cenię najbardziej w tej literaturze – że trudna materia dość ewidentnych zarzutów została potraktowana jako wyzwanie do poszukiwania równoważnych odpowiedzi, a ścieżka tych odpowiedzi powiodła w głąb czasu i przestrzeni – to olbrzymia zasługa Autora.

A Zofia i Oskar?
Ludzki wymiar dramatu ponadprzeciętności fascynuje mnie. Nieustająca walka o wartości i ostateczne pogodzenie z życiem, przy tym aż do końca wytrwałość we własnym świecie idei – to właściwości ludzi niezwykłych, o których powinniśmy mówić, powinniśmy ich poznawać, próbować zrozumieć.
Dla mnie Hansen to było nazwisko architekta nieudanego osiedla na Pradze. Kiedyś błądziłam tam szukając drzwi mieszkania koleżanki. Kiedy powiedziałam mężowi, co słucham – zapytał: to ten architekt? Jak polski Corbusier?
Coś, gdzieś, kiedyś – ale nic konkretnego. A tu – takie życie!
W odbiorze bardzo pomógł znakomicie czytający tekst Przemysław Bluszcz, to klasa sama w sobie, już dla tego głosu można sięgnąć po tę pozycję.
Znakomita rzecz – dla wszystkich czytelników literatury faktu, dobrej literatury faktu.

Szóstka z plusem dla Filipa Springera .
To nie tylko wspaniała robota reporterska, kawał solidnego śledztwa w sprawie Hansenów, to również dowód ogromnej wrażliwości Autora, jego czułości dla ludzi, o których pisze, szacunku dla przeszłości, delikatności w ujęciu spraw. A jednocześnie reportaż wcale nie ucieka od konfrontacji z opiniami skrajnie oskarżycielskimi,...

Fryc nie jest typowym listonoszem. Jest też kimś więcej niż przeciętnym jasnowidzem. Niestety jego dar nie wystarcza aby odgadnąć miejsce przebywania zaginionej pięknej i niezwykłej córki pastora. Dlatego są tacy, którzy nie tylko wątpią, ale wręcz negują jego zdolności. Tajemnica zatem na długo pozostaje nierozwikłana, a tymczasem we wsi dzieją się inne bulwersujące rzeczy…

I oto cały urok prozy Pilcha: błyskotliwy zmysł obserwacji, umiejętne budowanie tajemnicy, nastroju, aury magicznego świata osadzonego na poły w rzeczywistych miejscach i czasach, na poły zawieszonego w jakimś fantastycznym „gdzieś, kiedyś”. No i te niebotycznie wyraziste postacie! Każda ze swoją filozofią, każda z odrębnym, sobie właściwym i dobrze przemyślanym sposobem widzenia rzeczywistości. Każda umocowana w świecie przedstawionym osobistym dogłębnym uzasadnieniem: każda niezbędna i każda barwna jak element w mozaice.
Świetna zabawa i cudownie spędzony czas w zanurzeniu w takim świecie – znakomita rzecz.

Fryc nie jest typowym listonoszem. Jest też kimś więcej niż przeciętnym jasnowidzem. Niestety jego dar nie wystarcza aby odgadnąć miejsce przebywania zaginionej pięknej i niezwykłej córki pastora. Dlatego są tacy, którzy nie tylko wątpią, ale wręcz negują jego zdolności. Tajemnica zatem na długo pozostaje nierozwikłana, a tymczasem we wsi dzieją się inne bulwersujące...

To pierwsza moja przygoda z Toni Morrison i muszę przyznać, że nie płynęło się przez tę prozę. Raczej mi się brnęło.
Nie było tu lekkości ani powabu. Świat ciężki, chwytający za nogi i ciągnący w dół, jak ruchome piaski. Zafundowano mi wejście w głowę czarnoskórej narratorki, a z jej głowy wprost w nieszczęsne ciało dziecięcej bohaterki, z którą narratorka współodczuwa, dla której jest pozbawionym sprawczości sekundantem w walce z podłościami niesprawiedliwego świata.
Niesprawiedliwość zaczyna się jeszcze zanim bohaterka wyda pierwszy krzyk. Już jest czarna, jest biedna i pozbawiona praw. Dalej jest tylko gorzej, bo zamiast czułości spotyka ją oziębła powinność, zamiast opieki – gwałt, zamiast przyszłości – niebyt społeczny.
Tak, Toni Morrison wyraziście maluje niedolę i tragizm życia czarnoskórej dziewczynki, która w pewien przewrotny sposób potrafi zrealizować swe jedyne i największe marzenie – aby mieć niebieskie oczy.

To pierwsza moja przygoda z Toni Morrison i muszę przyznać, że nie płynęło się przez tę prozę. Raczej mi się brnęło.
Nie było tu lekkości ani powabu. Świat ciężki, chwytający za nogi i ciągnący w dół, jak ruchome piaski. Zafundowano mi wejście w głowę czarnoskórej narratorki, a z jej głowy wprost w nieszczęsne ciało dziecięcej bohaterki, z którą narratorka współodczuwa,...