Jest to zbiór luźno powiązanych opowiadań z motywem przewodnim stacji kolejowej i pociągów, co według mnie jest raczej wadą, choć to prywatne uprzedzenie nie wpłynęło specjalnie na ocenę całości. Wiem, że istnieją ludzie, którzy mają słabość do takich tematów i pewnie sam Grabiński się do nich zaliczał. Niemniej trudno czytając książkę mimowolnie nie wyświetlać sobie na "białym ekranie" zdewastowanych budynków PKP. Nieremontowane przez kilka pokoleń dworce wywołują we mnie dziwny, drażniący rodzaj melancholii i ta towarzyszyła mi przez całą podróż przez "Demona ruchu"...
Do plusów należy dodać fakt, że: każde opowiadanie ma zupełnie inny, metafizyczny wymiar i faktycznie niekiedy wywołują dreszcz; autor nie zanudza opisami okropnych dworców i pociągów oraz że można troszkę poobserwować, jak ewoluował język przez te kilkadziesiąt lat, np. "lubiałem, mimo, gzems".
Najbardziej przypadło mi do gustu opowiadanie Ultima Thule, wisienka na torcie.

Jest to zbiór luźno powiązanych opowiadań z motywem przewodnim stacji kolejowej i pociągów, co według mnie jest raczej wadą, choć to prywatne uprzedzenie nie wpłynęło specjalnie na ocenę całości. Wiem, że istnieją ludzie, którzy mają słabość do takich tematów i pewnie sam Grabiński się do nich zaliczał. Niemniej trudno czytając książkę mimowolnie nie wyświetlać sobie na...