Chyba włączył mi się czytelniczy masochizm, bo inaczej nie jestem w stanie wyjaśnić czemu czytam książki Pani Michalak.

Nawet nie wiem co mam napisać o "Lecie w Jagódce". To było straszne. Milion cudownych zbiegów okoliczności. Schemat goni schemat. Autorka niczym nie zaskakuje, a zamiast znaleźć spokój i magię w jej powieściach, czuję jedynie zmęczenie, znużenie, rozdrażnienie i zażenowanie.
Autorka próbuje wprowadzać poważne tematy, ale niezbyt jej to wychodzi. To samo tyczy się komizmu, który zamiast śmieszyć jest żenujący, zakrawa na litość, a autorka pokazuje jedynie swoje ograniczone myślenie.
Bohater, który nie jest cukierkowy, różowy i milusi (tak, o Malinie tu mowa) zostaje przez autorkę tak boleśnie "zgnojony", że aż się nie chce wierzyć. Zwłaszcza czytając ostatnie sceny z udziałem Maliny, bo autorka chyba uważa, że musi nawrócić zbłąkaną duszę na właściwą drogę nieważne jakimi sposobami. Oczy wychodzą na wierzch, kiedy człowiek widzi co też autorka powypisywała w temacie gwałtu - obrzydliwe i niestosowne Pani Michalak!
Drugą gwiazdkę daje jedynie za Pawła i Malinę, której pomimo usilnych starań, autorka nie zdołała mi obrzydzić.

Nie wiem nawet jak opisać moje wrażenia po książce. Po prostu to, co wyrabia Pani Michalak w "Lecie w Jagódce" woła o pomstę do nieba.

Chyba włączył mi się czytelniczy masochizm, bo inaczej nie jestem w stanie wyjaśnić czemu czytam książki Pani Michalak.

Nawet nie wiem co mam napisać o "Lecie w Jagódce". To było straszne. Milion cudownych zbiegów okoliczności. Schemat goni schemat. Autorka niczym nie zaskakuje, a zamiast znaleźć spokój i magię w jej powieściach, czuję jedynie zmęczenie, znużenie,...