Tej książki nie połyka się naraz. Raczej powoli, kęs za kęsem przeżuwa gęstą gorycz ludzi pozbawionych złudzeń, uwięzionych gdzieś między przeszłością i niezrozumiałą teraźniejszością. Przykurzone Zatorze posuwa się powoli, sprawiając wręcz wrażenie bezruchu. Nikt nie wie czy toczy się przed siebie przy akompaniamencie monofonicznych telefonów czy stacza za siebie, szukać lepszej przeszłości. Do tej książki trzeba mieć cierpliwość, powracać do niej, bo zasiane tu metafory i skróty myślowe wytworzyły gęste zarośla, których nie da się przejść bez ostrej, skupionej myśli.

Tej książki nie połyka się naraz. Raczej powoli, kęs za kęsem przeżuwa gęstą gorycz ludzi pozbawionych złudzeń, uwięzionych gdzieś między przeszłością i niezrozumiałą teraźniejszością. Przykurzone Zatorze posuwa się powoli, sprawiając wręcz wrażenie bezruchu. Nikt nie wie czy toczy się przed siebie przy akompaniamencie monofonicznych telefonów czy stacza za siebie, szukać...

Książka polecona przez Marie Janion w jej “Niesamowitej Słowańszczynie” oraz Wojciecha Golembiowskiego z Lubimy Czytać. To dwie mocne rekomandacje. Przeczytana z zaciekawieniem, choć bez szalonego enztuzjazmu. W zwiazku z tym ocena dobra, lecz nie najwyższa.
Scena historii sa biedne peryferia, peryferialnego miasta w peryferialnym kraju Europy.
Główny bohater oraz jego grupka przyjaciół to spauperyzwoani inteligenci lub niespelnieni artyści, wyrzuceni na margines życia przez “bezduszny “ Kapitalizm. Ich poglady polityczne badź zadne, badź jak glónegoy bohatera Zygmunta properopejsko-liberalne, poprzez dziwaczne mieszanki prawicowego-nacjonalizmu, ksenofobi, uprzedzeń rasowych, lewackiego populizmu. Jednym slowem “groch z kapust”. Sam autor tak to ujmuje “[…]grotestkowe przemieszanie lewicowosci z radykalna prawicowoscia, narodowych haseł z komunistyczną retoryką, apokryficzny elementarz łączący historyczne stereotypy z bezkompromisową oceną polityki. Czy taki własnie byl swiatopogląd wspolczesnego biesa – lewacko-narodowy?” – jak to sam charalteryzuje autor.
Prowincjonalny realizm magiczny, a może zapis choroby umysłowej.
Na podkreślenie zasługuje jezyk powieści; W narracji bardzo poprawny, barwny, chwilami bardzo kwiecisty; w dialogach żywy, bezpośredni I bardzo realistycznie odwzorujacy wspłczesną polszczynę ulicy. Język, jak współczesna polszczyzna, przesycona angielszczyzna. Tutaj jednak w zabawnej, fonetycznej transkrypcji, ktora czyni ją bardzo swojską.

Książka polecona przez Marie Janion w jej “Niesamowitej Słowańszczynie” oraz Wojciecha Golembiowskiego z Lubimy Czytać. To dwie mocne rekomandacje. Przeczytana z zaciekawieniem, choć bez szalonego enztuzjazmu. W zwiazku z tym ocena dobra, lecz nie najwyższa.
Scena historii sa biedne peryferia, peryferialnego miasta w peryferialnym kraju Europy.
Główny bohater oraz jego...

Oj, mocna książka. Trafiłam na nią robiąc porządki w biblioteczce, stała na półce nieodwiedzanej przeze mnie bodaj od dziesięciu lat (no dobrze, kurze czasem ścierałam ale nic ponadto). Obok stali: Witkowski, Shuty, Kuczok i inni ulubieni z dawnych czasów. Pomyślałam - odświeżę pamięć.
No to odświeżyłam. Dostałam potężnego kopa, leżakując z tą książką wakacyjnie koło basenu, a niebo nade mną było błękitne. A tu na kartach książki prawdziwy wulkan, swoista narracja przeciwieństw - bo lirycznie i okrutnie zarazem. Osobiście, ale też zbiorowo. Współcześnie i ponadczasowo. Poetyka snu użyta do przedstawienia jak najbardziej współczesnych tematów. Zaskakująco współczesna książka, ma już ze dwanaście lat, a mogłaby być równie dobrze napisana teraz. Może w tej chwili frustracje społeczne idą jednak w inną stronę niż w Czwartym Niebie? To już głębsze pytanie. Ja z nim po tej lekturze pozostaję.

Oj, mocna książka. Trafiłam na nią robiąc porządki w biblioteczce, stała na półce nieodwiedzanej przeze mnie bodaj od dziesięciu lat (no dobrze, kurze czasem ścierałam ale nic ponadto). Obok stali: Witkowski, Shuty, Kuczok i inni ulubieni z dawnych czasów. Pomyślałam - odświeżę pamięć.
No to odświeżyłam. Dostałam potężnego kopa, leżakując z tą książką wakacyjnie koło...

Sieniewicz został wyróżniony przez prof. Marię Janion. "Niesamowita Słowiańszczyzna" str. 309:
"...Silną stroną takich powieści, jak "Wojna polsko-ruska pod flagą biało czerwoną" Masłowskiej, "Czwarte niebo" Sieniewicza, "Gnój" Kuczoka, jest wręcz brutalistyczny obraz współczesnej Polski.."

I dalej, na str. 313-314 Pani Profesor omawia książkę szczegółowo, a zaczyna słowami:
"Powieść Mariusza Sieniewicza to również groteska, ale w odmianie fantastyczno-ekspresjonistyczno-paranoicznej. "Czwarte niebo" ukazuje klęskę prowincjonalnych "wrażliwców" w dobie tak zwanej kapitalistycznej transformacji - "niezła ekipa popaprańców, emigrantów z codzienności", dryfujących bez celu (s. 83)...."

Już sam fakt że prof. Janion opiniuje omawianą książkę, nobilituje Sieniewicza. Polecam całą recenzję, a ja tylko dorzucam cytat /str.270/:
„Stań przed lustrem i powiedz sobie najszczerzej, jak tylko można: „Nie wiem czego chcę”. Przecież to grzech przeciwko życiu tak mówić. Prawda? Ale inaczej nie potrafisz. A wiesz czemu? Bo jesteś dziwką i dajesz dupy, wiesz komu? Dwóch jest klientów: nuda i obojętność... ...Coś zgubiliśmy, nie wiadomo co i kiedy. Jeszcze niedawno mieliśmy coś swojego, przynajmniej tak się wydawało... .A teraz biegamy jak kot z pęcherzem i szukamy byle namiastki, a jak znajdziemy, od razu nazywamy życiem i chcemy wierzyć, że po to właśnie się żyje... Ale to pozór!...”.
Gorąco polecam!!

Sieniewicz został wyróżniony przez prof. Marię Janion. "Niesamowita Słowiańszczyzna" str. 309:
"...Silną stroną takich powieści, jak "Wojna polsko-ruska pod flagą biało czerwoną" Masłowskiej, "Czwarte niebo" Sieniewicza, "Gnój" Kuczoka, jest wręcz brutalistyczny obraz współczesnej Polski.."

I dalej, na str. 313-314 Pani Profesor omawia ...

Warto przemęczyć się przez pierwsze ok 40 stron (które nabierają znaczenia dopiero gdy już poznasz fabułę, doprawdy dziwny zabieg) po to, by potem nie móc się oderwać od treści. Ta książka nie jest wybitna, ale jest gorzka i po prostu bardzo smutna. Nie wiadomo jak i kiedy, autor w subtelny sposób odsłania kondycję naszych współczesnych "żyć" i trochę pyta o eschatologię, trochę o morale, a głównie o sens chyba wszystkiego. Każdy z bohaterów, główny i poboczni, wybrał inną drogę (miłość - przyznaję, że nieco mnie urzekło uczucie Bociana zdaje się; ideologia; bierność; aktywność;...)żadna z nich nie przynosi odpowiedzi na pytanie o ten sens.
Szybko przeczytałam tę książkę, ale to jest ten typ pisania, który trzeba jednak mielić. Bo ta treść jest gęsta, naładowana nieprawdopodobnie trafnymi sformułowaniami ale jest ich bardzo dużo w m2 strony. Co jest i pro i contra.
I jeszcze coś - mam nieodparte wrażenie, że autor przelał w tę książkę mnóstwo swojego smutku i rozczarowania. Po prostu wydaje mi się bardzo szczera i prawdziwa (co może brzmieć dziwnie w kontekście treści napakowanej "wydarzeniami magicznymi"). Trochę mnie też wzruszyła w taki bardzo nienachalny sposób.
Polecam.

Warto przemęczyć się przez pierwsze ok 40 stron (które nabierają znaczenia dopiero gdy już poznasz fabułę, doprawdy dziwny zabieg) po to, by potem nie móc się oderwać od treści. Ta książka nie jest wybitna, ale jest gorzka i po prostu bardzo smutna. Nie wiadomo jak i kiedy, autor w subtelny sposób odsłania kondycję naszych współczesnych "żyć" i trochę pyta o eschatologię,...

Nie umiem nic powiedzie o tej książce poza tym, że jest dziwna. Ani zła, ani dobra, tylko po prostu dziwna. Z jednej strony poruszająca problemy, z którymi duża część z nas styka się w pewnym okresie swojego życia, z drugiej strony chwilowo męcząca poziomem absurdu i wyolbrzymienia niektórych faktów.

Nie odradzam, ale też nie polecam.

Nie umiem nic powiedzie o tej książce poza tym, że jest dziwna. Ani zła, ani dobra, tylko po prostu dziwna. Z jednej strony poruszająca problemy, z którymi duża część z nas styka się w pewnym okresie swojego życia, z drugiej strony chwilowo męcząca poziomem absurdu i wyolbrzymienia niektórych faktów.

Nie odradzam, ale też nie polecam.

Trafiłam na nią przypadkiem. Dochodzę do swoistego wniosku, że to był dobry przypadek. Książkę połknełam w jedną noc. Już od pierwszych stron książki urzekł mnie opis Olsztyna, mojego ukochanego miasta do którego chętnie wracam. Urzekł mnie także język, prostota z jaką autor pisze o problemach ludzkich.

"Tyle, że brakuje sensu, śladu sensu, brakuje drogi, uczuć."
"Ale łatwo się mówi - zapomnieć i zasnąć."
"Wszystko istnieje jedynie krótką chwilę. Innej ludzkości nie ma."
"Nie dotykaj moich wad, dzięki nim jestem sobą."

Trafiłam na nią przypadkiem. Dochodzę do swoistego wniosku, że to był dobry przypadek. Książkę połknełam w jedną noc. Już od pierwszych stron książki urzekł mnie opis Olsztyna, mojego ukochanego miasta do którego chętnie wracam. Urzekł mnie także język, prostota z jaką autor pisze o problemach ludzkich.

"Tyle, że brakuje sensu, śladu sensu, brakuje drogi, uczuć."
"Ale...