Ta książka okazała się dla mnie dosyć bolesną lekturą, z uwagi na liczne zbieżności, nie tylko w imieniu jednego z bohaterów.

Senność jest powieścią obyczajowo-turpistyczną – liczne fragmenty dostarczają doznań niczym spacer boso po chlewiarni. (Tematyka patologii, degeneracji, umierania, przemocy, beznadziejności, sytuacji bez wyjścia... )

Kurczok ukazuje w sposób szyderczo-komiczny epidemię współczesności:

- dysfunkcyjne relacje rodzinne
- miałkość ludzkiej egzystencji bez wyższych celów
- trwonienie życia w pogoni za kasą, sławą, seksem

Epidemia ta pożera całe spektrum społeczne od elit, po patologiczne niziny. Od cynicznego małżeństwa aktorki z bankierem, po brudny seks na melinie za flaszkę wódki.

FABUŁA:

W Senności przeplatają się trzy główne historie:

- ex-pisarza Roberta, którego nie-życie w domu teściów zostaje nagle skrócone rakiem
- pięknej Róży i jej makiawelistycznego męża bankstera, ruchacza innych pipek
- geja Adama i jego miłości do młodocianego patusa-oportunisty

Historie te łączy dramat niemiłości w dysfunkcyjnych relacjach: inercji wypalonego małżeństwa, związku cynicznie zawartego dla osiągnięcia innych korzyści, tragizmu miłości nieodwzajemnionej, obsesja kontroli, lawirowanie, kłamstwa, zdrady, czyli melanż antytez tego co powinniśmy mieć w dobrym związku.

Antybohaterowie, pokiereszowani inercją złego życia, poddają się, są unoszeni z nurtem życia, zamiast stać się jego aktywnymi uczestnikami. Ich chybione wybory zamiast zapewnić im wymarzoną przyszłość, prowadzą siłą rozpędu na mielizny marazmu i rozpadu. Dopiero bunt przeciwko poddawaniu się staremu schematowi daje im szansę na zmianę ku lepszemu: wyjście z patologii, z toksycznej relacji i odnalezienie prawdziwej miłości.

(uwaga spoilery)

W wątku o Adamie dominuje sceneria śląskich obskurnych kamienic obszczanych przez psy i pijaków. Siedlisko patusów, alkusów, od drobnych złodziejaszków po psychopatycznych zwyrodnialców-kiboli. Tu wynajmuje nędzną garsonierę Adam – zagubiony wiejski chłopczyk, obecnie młody lekarz stażysta, ukrywający się gej, wiecznie zaabsorbowany wyidealizowanymi rojeniami o romansie z chłopcem. Lekarz Adam, nawet podając Robertowi diagnozę terminalnego raka, robi to jakby mimochodem, od niechcenia, z głową zajętą fantazjowaniem o swym młodocianym kochanku pięknisiu.
Piękniś – młody patus, żyjący w kamienicznej norze z matką-menelką, oddającą się starym pijakom za flaszkę wódki. Drobny pasożyt żyjący z wyrywania torebek na dworcu PKP i marzący o bogatym życiu ganstera. Początkowo oportunistycznie pozwala Adamowi obciągać, nim ostatecznie sam zagustuje w gejowskich uciechach i porzuci swą złodziejską profesję dla życia w roli utrzymanka doktorka.

W wątku o Robercie mamy obraz nudy i banału klasy średnio-elitarnej, żyjącej swoimi błahymi problemami. Ex-pisarz Robert, obecnie bez weny, trwoni czas na ciepłej posadce w suterynie sądowego archiwum, gdzie przez okienko na poziomie bruku podgląda nogi przechodniów w nadziei, że czasem ujrzy pod spódniczką jakąś szparkę bez majtek. Nie lubi powrotów do domu, wiec relaksuje się stojąc w ulicznych korkach dających mu odrobinę wolności. Mieszka z żoną w domu teścia lewicowego polityka żądnego sławy i teściowej wsłuchanej w radyjo-maryjo. Z małżeństwa już dawno uleciał gaz, a wraz z nim kreatywność Roberta. Żona pozbawiona pożytecznego zajęcia, stała się upierdliwą, męczącą pedantką z ADHD, stanami lękowymi, słowotokiem, alergią na kurz, męża i samą siebie. Robert lawiruje by unikać jej i zadań jakie mu wymyśla. Żyjąc w tym środowisku Robert powoli umiera, zarówno metaforycznie, jak w rzeczywistości na terminalnego raka. Wielostronicowe rozmyślania Roberta o nieuchronnym końcu, opisy lęku przed bólem, wizualizacje śmierci, wizyta na cmentarzu i wspomnienia pogrzebów bliskich, wywołują doznania jeszcze bardziej bolesne i ponure niż pierwsza historia gejowskiej relacji w patologicznym środowisku.

W najlżejszym wątku o Róży otrzymujemy oklepaną lekcję, że pieniądze szczęścia nie dają. Róża jest najpiękniejszą twarzą w mieście, aktorką, modelką z billboardów. Wysublimowana inteligentka pełna paradoksów, stroniąca od nizin społecznych, ugrzęzła w nieszczęśliwym małżeństwie z korposzczurem - bankierem bez skrupułów. Cyniczny związek zawarty z jego inicjatywy i kalkulacji, miał zapewnić jemu prestiż, a jej bezpieczeństwo finansowe. Róża żyje dostatnio, ale więdnie w tej pustej relacji bez miłości i szacunku, bezpardonowo zdradzana przez męża bankstera, wielbiciela kokainy i płatnych szparek.

STYL : Powieść powstała jako adaptacja scenariusza filmowego, więc brzmi specyficznie, bardziej jak scenariusz filmowy, niż górnolotne dzieło literackie. Narracja-relacja jest prosta, szydercza, nieraz grubiańska – jakby spisana przez średnio-lotnego psychola. Znacie ten typ: cham z drwiącym uśmieszkiem, nie znający świętości, litości i współczucia, gotów dosadnie wykpić każdego, wszystko, łącznie z niemocą agonii konania na raka w kwiecie wieku.

Reasumując, pozycja ciekawa, aczkolwiek fragmentami męcząca. Wiele scen wywoływało we mnie feerię negatywnych emocji, głównie uczucie żołądka podchodzącego pod gardło. Nużyły tasiemcowe opisy sytuacji nieistotnych. Parę razy zaśmiałem się, czasem całkiem głośno. Końcówka powieści jest najprzyjemniejsza i lekko się czyta. Daje poczucie nadziei na lepsze. Po dobrnięciu do końca powieści zaznałem ulgi, a serce pokrzepiła refleksja, że w moim życiu wprawdzie też nie było słodko, jednak nie zaznałem aż tyle sennego gnoju, co Kurczok zaserwował tym biednym bohaterom swojego dzieła.

A czy dla mnie los też przewidział happy-end? Czas pokaże.

Ta książka okazała się dla mnie dosyć bolesną lekturą, z uwagi na liczne zbieżności, nie tylko w imieniu jednego z bohaterów.

Senność jest powieścią obyczajowo-turpistyczną – liczne fragmenty dostarczają doznań niczym spacer boso po chlewiarni. (Tematyka patologii, degeneracji, umierania, przemocy, beznadziejności, sytuacji bez wyjścia... )

Kurczok ukazuje w sposób...

swietna ksiazka, dobrze napisana, bardzo ciekawie, i bardzo ciekawi bohaterowie.

swietna ksiazka, dobrze napisana, bardzo ciekawie, i bardzo ciekawi bohaterowie.

Wszystko byłoby fajnie, gdyby nie to, że autor tekstu myli podstawowe fakty na temat choroby jaką jest narkolepsja. Bohaterka która na nią choruje pod wpływem stresu doznaje upadków, zasypia, a potem nie pamięta co się działo. NARKOLEPSJA tak NIE WYGLĄDA. Proszę doczytać czym są katapleksje i jak różnią się od senności. Pobieżny opis choroby to jak widać za mało, żeby na tej podstawie pisać scenariusze.

Wszystko byłoby fajnie, gdyby nie to, że autor tekstu myli podstawowe fakty na temat choroby jaką jest narkolepsja. Bohaterka która na nią choruje pod wpływem stresu doznaje upadków, zasypia, a potem nie pamięta co się działo. NARKOLEPSJA tak NIE WYGLĄDA. Proszę doczytać czym są katapleksje i jak różnią się od senności. Pobieżny opis choroby to jak widać za mało, żeby na...

Róża,Adam i Robert. Troje bohaterów ,trzy warianty tej samej życiowej przypadłości. Róża znana aktorka- chora na narkolepsję, Adam- poszukujący miłości,odnajduje ja w drugim mężczyźnie,oraz Robert- pisarz który stracił moc pisania. Co łączy troje bohaterów? Emocjonalny letarg ,zastój ,przstoj,nicość .. ich życie toczy się schematycznie,mimo tego iż wiedzą czego im brakuje,domyślają się czego chcą,pozostają i trwają w tej swojej senności... Można by twierdzić że tak pozostaną gdyby nie impuls który pchnął ich do przodu.. Róża dowiaduje się o zdradzie męża...Adam poznaje Pięknego...Robert w ostatnich dniach życia doznał czystej miłości... Każde z nich zaczęło żyć z myślą o sobie ,pomimo przeciwności losu,impuls pomógł im również przezwyciężyć ,pogodzić się z zostawionym w tyle życiem. Jak wyglądała historia bohaterów ? Polecam i zapraszam do lektury...

Róża,Adam i Robert. Troje bohaterów ,trzy warianty tej samej życiowej przypadłości. Róża znana aktorka- chora na narkolepsję, Adam- poszukujący miłości,odnajduje ja w drugim mężczyźnie,oraz Robert- pisarz który stracił moc pisania. Co łączy troje bohaterów? Emocjonalny letarg ,zastój ,przstoj,nicość .. ich życie toczy się schematycznie,mimo tego iż wiedzą czego im...

Książka nieźle napisana, poruszające ważne egzystencjalne tematy. Jak dla mnie jednak trochę nazbyt stereotypowa i pełna politycznej poprawności. Dlatego ocena tylko na 6.

Książka nieźle napisana, poruszające ważne egzystencjalne tematy. Jak dla mnie jednak trochę nazbyt stereotypowa i pełna politycznej poprawności. Dlatego ocena tylko na 6.

Niezwykle cenię film "Senność" w reżyserii Magdaleny Piekorz, jest mi szczególnie bliski, ponieważ ściśle wiąże się z jednym z ważniejszych okresów w moim życiu. Kiedy zobaczyłam książkę na podstawie tego filmu, wiedziałam, że muszę ją przeczytać...
Och, jak wielkie rozczarowanie przeżyłam! 😔 Boli mnie tak bardzo zmarnowany potencjał trzech niezwykłych historii, które można było przedstawić w sposób ujmujący. Nieco ponad 200 stron, a moje serce (i wzrok) krwawiły coraz bardziej z każdą kolejną... Trudno jest czytać zdania długie na pół strony i pozbawione znaków interpunkcyjnych. Nie wiem czy to celowy zabieg, czy słaby kunszt pisarski autora, jednak efekt jest wysoce niezadowalający... 😔 Dwie gwiazdki wyłącznie za sympatię do samej historii i filmową okładkę...

Niezwykle cenię film "Senność" w reżyserii Magdaleny Piekorz, jest mi szczególnie bliski, ponieważ ściśle wiąże się z jednym z ważniejszych okresów w moim życiu. Kiedy zobaczyłam książkę na podstawie tego filmu, wiedziałam, że muszę ją przeczytać...
Och, jak wielkie rozczarowanie przeżyłam! 😔 Boli mnie tak bardzo zmarnowany potencjał trzech niezwykłych historii, które można...

Zastanawia mnie wysoka ocena tej powieści, ale są różne gusta. Polska obyczajówka czyli wszyscy smutni, szaro i nic się ciekawego nie dzieje. W przekombinowanym stylu z przekombinowaną narracją.

Zastanawia mnie wysoka ocena tej powieści, ale są różne gusta. Polska obyczajówka czyli wszyscy smutni, szaro i nic się ciekawego nie dzieje. W przekombinowanym stylu z przekombinowaną narracją.

Uczta.

Uczta.

Trzy osoby, bohaterowie tej powieści, tkwią w swoistym letargu. Aktorka Róża cierpi na narkoleksję i ma męża skurwysyna. Pisarz Robert jest już byłym pisarzem, bo od dawna nie jest w stanie nic napisać, a czas spędza na wynajdywaniu sposobów ucieczki od męczącej żony i okropnych teściów. I wreszcie Adam – młody lekarz, który zakochał się w swoim pacjencie, jeszcze młodszym żuliku, spędzającym czas na nauce tańca i szlifowaniu fachu złodziejskiego. Osobnym problemem są rodzice, którzy oczywiście o homoseksualizmie syna nic nie wiedzą, szykują już w swojej okolicy domek, w sam raz dla pana doktora, jego żony i gromadki dzieci. W „Senności” nie mogło zabraknąć wątków typowych dla Kuczoka: są więc góry, konflikty z dominującym ojcem i miłość będąca lekiem na wszystko. Na szczęście Kuczok wie, że istnieje także miłość homoseksualna, która nie jest gorsza od swojej hetero koleżanki, nie ma więc powodu, żeby nie została przedstawiona na równoprawnych zasadach. I bardzo dobrze, bo pomimo klisz powieść świetnie się czyta. Z pewnością będzie sukcesem, a wsparta filmem wyreżyserowanym przez Magdalenę Piekorz pod tym samym tytułem ma szansę stać się przebojem tego roku.

(Krzysztof Tomasik, nr 15)

Trzy osoby, bohaterowie tej powieści, tkwią w swoistym letargu. Aktorka Róża cierpi na narkoleksję i ma męża skurwysyna. Pisarz Robert jest już byłym pisarzem, bo od dawna nie jest w stanie nic napisać, a czas spędza na wynajdywaniu sposobów ucieczki od męczącej żony i okropnych teściów. I wreszcie Adam – młody lekarz, który zakochał się w swoim pacjencie, jeszcze młodszym...

Podobno umieramy w samotności. U Kuczoka widać, że nie tylko umieramy, ale i żyjemy w samotności. A w zasadzie mamy jednego kompana, przyjaciela i wroga, siebie. Większość życia spędzamy z samym sobą. Kłócimy się ze sobą, godzimy, podtrzymujemy na duchu, ranimy.
Misterny obraz trzech osób, które nie wyrobiły się na jednym z zakrętów. Drętwieją w sobie, to taki stan, jaki czuje się zaraz po wypadku. Przez chwilę nie można się ruszyć, nawet, gdy nic nie jest złamane. U bohaterów ten bezruch jest w głowie.
Autor potrafi z codzienności wyłowić jakość. Z emocjonalnej rozterki, ale przecież tylko w głowie jednego, maluczkiego człowieka, utkać sens. To ratuje od rezygnacji. Daje nową perspektywę, bo skoro są inni, którzy też widzą, którzy o tym piszą, to znaczy, że wciąż jeszcze warto się rano obudzić.

Podobno umieramy w samotności. U Kuczoka widać, że nie tylko umieramy, ale i żyjemy w samotności. A w zasadzie mamy jednego kompana, przyjaciela i wroga, siebie. Większość życia spędzamy z samym sobą. Kłócimy się ze sobą, godzimy, podtrzymujemy na duchu, ranimy.
Misterny obraz trzech osób, które nie wyrobiły się na jednym z zakrętów. Drętwieją w sobie, to taki stan, jaki...