"Tkacz Iluzji", o ile dobrze pamiętam, był taką książką-objawieniem w czasach swojego wydania, oczywiście w kręgach zainteresowanych czytaniem fantastyki. Chociaż z drugiej strony w podobnym okresie pojawiały się kolejne części Wiedźmina i to na nie przeznaczałam swoje dziecięce oszczędności, a Tkacz Iluzji musiał poczekać na spotkanie ze mną 18 lat (mój egzemplarz ma rok wydania 1997). Szkoda, że aż tyle, ale cieszę się, że w końcu się z nim zapoznałam - to taki fajny, świeży (tak, sprzed osiemnastu lat, ale wiecie, o co chodzi) powiew w fantastyce, bo niby jest podobnie, ale trochę inaczej.

Do pewnego momentu treść książki skupia się na różnicach pomiędzy głównym bohaterem i resztą świata, oraz próbami zrozumienia jednego przez drugie, natomiast dalej te różnice zacierają się, a akcja rozkręca. Dobry jest ten świat stworzony przez panią Białołęcką, dość prosto przedstawiony, bez nadmiernego wydziwiania, co to nie magia i co to nie smoki, ale ma swoją specyfikę i chwała Jej za to.

Jest jeszcze jedna rzecz, którą zauważyłam dopiero wtedy, gdy wspomniano o czymś w rodzaju "słodkich, wzruszających szczeniąt" - w domyśle małych smoków - w tej książce jest dużo kobiecości. Nie jestem najwyraźniej zbyt bystra, bo dopiero tak wyraźny sygnał jak słodkie szczeniaki dał mi do myślenia, że coś z tą książką jest inaczej niż zazwyczaj. Absolutnie nie zrażajcie się tym, bohater nieraz dostanie po mordzie, jak przystało na porządną literaturę, przygód też ma niemało, ale ta kobiecość w opisywaniu relacji bohaterów czy odbierania świata nadaje książce niepowtarzalny charakter.

"Tkacz Iluzji", o ile dobrze pamiętam, był taką książką-objawieniem w czasach swojego wydania, oczywiście w kręgach zainteresowanych czytaniem fantastyki. Chociaż z drugiej strony w podobnym okresie pojawiały się kolejne części Wiedźmina i to na nie przeznaczałam swoje dziecięce oszczędności, a Tkacz Iluzji musiał poczekać na spotkanie ze mną 18 lat (mój egzemplarz ma rok...