Część V sagi czytałam z zachłannością!

Uważam, że „Taniec ze smokami” i „Uczta dla wron” tj. część IV i V sagi, powinny być jedną powieścią. Obejmują ten sam czas powieściowy, który tylko nieznacznie ruszył do przodu od „Nawałnicy mieczy”. Mimo, że minęło tak niewiele czasu – zobaczyłam nie tylko Westeros, ale ujrzałam CAŁY NOWY ŚWIAT – świat LODU i OGNIA!

Pozostałam w zamęcie uczuciowym i teraz cierpię – bo losy bohaterów pozostały pod WIELKIM znakiem zapytania. Najgorsze – że nie wiem KIEDY zaspokoję swoją ciekawość.

Jak autor mógł dopiero w części V, wprowadzić postacie Starego Gryfa i Młodego Gryfa?! Szok był tak duży – że zachwiały się moje teorie!

Jak autor mógł tak postąpić z Jonem!? – choć, w sumie, po przeczytaniu wstępu i zapoznaniu się z mocami wargów, tudzież po spoilerach serialowych – zaskoczenie i przerażenie – zostały stłumione:).

Jak autorowi udało się sprawić, że polubiłam Theona?! Najpierw czułam się nieswojo, później pojawiło się współczucie, a na końcu zaciskałam kciuki i zaczęłam mu kibicować. Oby rozprawił się z Ramseyem!

Jak autor mógł tak mało napisać o Jamiem!? Martwiłam się, że może być zgubą dla Brienne – a tu zanosi się na inny dramat!

Jak autor może tak bardzo przytłaczać mnie rozmiarami i potęgą magii w świecie powieściowym!? Zwłaszcza, że w powieści magia nie rzuca się w oczy, ale istnieje i gmatwa mi losy bohaterów!

Niepokoi mnie potęga i moce wargów – zwłaszcza to przejęcie innego ciała i duszy człowieka lub zwierzęcia. Bran staje się potężny. Oby tylko Jon nauczył się tej magii – bo inaczej czarno widzę jego przyszłość!

Niepokoi mnie problem miecza Światłonoścy i postać Azora Rhai. Niby proroctwo mówi o pokonaniu Ciemności i Innych – a jednak mam uczucie, że nic dobrego z tego nie wyniknie! Co może być dobrego w mieczu zahartowanym przez krew?! I kto zdobędzie ten miecz!?

Problem smoków jest poważny – bo to też magia – a jakoś trzeba nad nimi zapanować!

Nawet nie wspominam o mocach Aryi – bo ich nie rozumiem! Aryia zawsze była dla mnie postacią nierzeczywistą! W odróżnieniu od Ashy – która od początku była tak realna jak to tylko możliwe!

Brakowało mi Sama! I sama się sobie dziwię – ale tęskniłam za Littlefingerem! – co także trochę mnie niepokoi:)!

Mam zaufanie do autora – że panuje nad swoim światem powieściowym!

Minimalnie drażniły mnie dwie sprawy:
1. Kobiety w powieści nie czytają! – w odróżnieniu od mężczyzn! Razi to zwłaszcza w przypadku Daenerys! Miała duży problem z ujarzmieniem smoków – a nawet nie szukała odpowiednich książek, by o nich poczytać! A czytają: i Tyrion, i Jon, i Sam, i Młody Gryf, nawet Jaime wertował Białą Księgę!
2. Wyjątkowo drażniły mnie myśli Tyriona o Tyshy! Przysięgam, że padnę na zawał, jeśli jakimś cudem spotka ją w świecie powieściowym!

PS. Z tęsknoty za światem powieściowym – zaczęłam oglądać serial. Nie mam złudzeń, że serial odda wielkość i złożoność powieści. Ale lubię porównywać bohaterów z mojej wyobraźni z tymi serialowymi. I tak:
1. Jon to nieporozumienie aktorskie. Gdzie jest ten smukły, wysoki, długowłosy młodzieniec o szarych, przenikliwych oczach???
2. Jaime – wygląd ma całkiem w porządku – ale jego charakter został obdarty w dramatu i głębi!
3. Wyeksponowano postać Robba – gdzie w książce jest bohaterem całkowicie drugoplanowym!
4. Niemal pominięto odniesienia do przeszłości i do Rhaegara – co mnie drażni. Rhaegar w powieści to niemal główny bohater – można by o nim samym nakręcić film! W każdym razie interesuje mnie o wiele bardziej niż Robert czy nawet Ned!
5. Ogólnie serial ujdzie w tłoku. Widać duży budżet – ale wiele wątków zmasakrowano!

Część V sagi czytałam z zachłannością!

Uważam, że „Taniec ze smokami” i „Uczta dla wron” tj. część IV i V sagi, powinny być jedną powieścią. Obejmują ten sam czas powieściowy, który tylko nieznacznie ruszył do przodu od „Nawałnicy mieczy”. Mimo, że minęło tak niewiele czasu – zobaczyłam nie tylko Westeros, ale ujrzałam CAŁY NOWY ŚWIAT – świat LODU i OGNIA!

Pozostałam w...