Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje zawiedzione nadzieje mieszają się z poczuciem, że przeczytałam całkiem dobrą powieść, a na pewno, powieść, w jakiś sposób zaskakującą.

To, co mnie rozczarowało to:

1. zbyt długo czekałam na spotkanie głównych bohaterów - minęło ponad połowę książki, zanim się doczekałam!!!

2. dwójka głównych bohaterów nie spędziła ze sobą wystarczająco dużo czasu, za mało rozmawiała ze sobą, za mało razem przeszła - abym uwierzyła, bez żadnych zastrzeżeń, w wybór Clarice!!! Lecter, nawet z Willem Grahamem, w pierwszej książce, rozmawiał więcej, niż z Clarice z części 3!! A to przecież finał trylogii!!!

3. nie ma nawet mikroskopijnego wspomnienia o Willu Grahamie, a ja miałam nadzieję na powrót Willa, na jego spotkanie z Clarice, może nawet na ich wspólną walkę przeciwko Lecterowi - no cóż, to moja największa zawiedziona nadzieja:) Ale jednak jakieś konkretne zakończenie wątku Willa - byłyby wskazane, zwłaszcza, że wcześniej, w "Milczeniu owiec", wspomniano Willa co najmniej kilka razy! Nawet Chilton otrzymał konkretne zakończenie - a to przecież postać całkowicie drugoplanowa.

4. Szkoda, że Crowford tak bardzo pozostał w cieniu - znowu miałam nadzieję, że razem z Lecterem - podobnie jak w "Milczeniu owiec" - będą "walczyli" o duszę Clarice - a tak, przy nieobecności Crowforda - jakże wygodnej! - Lecter nawet nie musiał zbytnio się wysilać, aby zapanować nad Clarice.

Natomiast to co bardzo dobrze mi się czytało - to te momenty, kiedy Hannibal Lecter nie filozofował za dużo, nie wspominał Miszy czy Clarice - ale po prostu, konkretnie!!!:) rozprawił się najpierw we Włoszech z inspektorem Pazzim, a później w USA, z agentem Krendlerem. Jego szybkość i pomysłowość, w tych momentach, robiła wrażenie.

Szkoda, że autor - trochę "rozmiękczył" Lectera. Byłabym bardziej zadowolona, gdyby Lecter potrafił postąpić z Clarice - przynajmniej tak, jak postąpił z Willem. Nie trzeba zabijać własnoręcznie, aby pokonać przeciwnika czy aby odebrać mu to, co dla niego cenne.

Ale - ogólnie - spędziłam bardzo miłe dni z trylogią o Hannibalu Lecterze:).

Moje zawiedzione nadzieje mieszają się z poczuciem, że przeczytałam całkiem dobrą powieść, a na pewno, powieść, w jakiś sposób zaskakującą.

To, co mnie rozczarowało to:

1. zbyt długo czekałam na spotkanie głównych bohaterów - minęło ponad połowę książki, zanim się doczekałam!!!

2. dwójka głównych bohaterów nie spędziła ze sobą wystarczająco dużo czasu, za mało rozmawiała...

Cieszę się, że po "Milczenie owiec" sięgnęłam już po przeczytaniu "Czerwonego smoka" - bo "Milczenie owiec" zawiera ogromny spoiler co do losów Willa Grahama.

Bez wątpienia Hannibal Lecter - wyszedł z cienia. Zupełnie nagle i nieoczekiwanie zawładnął powieścią, stając się jej głównym bohaterem. Jest to znakomity antagonista, bo jest mądry, w pewien sposób szarmancki, że mimo woli wzbudza szacunek i prawie:) zapomina się, jak bardzo jest zły.

Clarice Starling natychmiast polubiłam, łatwo się z nią identyfikować. Może nie podziwiałam jej tak mocno jak Willa Grahama (nie każdy może posiadać "wahadła w głowie":) - to jednak kibicowałam jej szczerze, aby dopadła zbrodniarza.

Zastanawiający jest stosunek Hannibala Lectera wobec Clarice, w momencie, gdy porówna się, jak Lecter potraktował Willa. Od razu daje się zauważyć, ze Will był równy Hannibalowi. Byli podobni, w podobnym wieku (faceci około czterdziestki), równie mądrzy, podobnie potargani emocjonalnie - ale od początku byli zaprzysięgłymi wrogami.

Natomiast Clarice - choćby ze względu na młody wiek, brak doświadczenia, sam początek kariery w FBI - była dla Lectera jakby "białą kartką", była tylko i aż uczennicą. Pewnie przez to, że nie traktował jej jak równej sobie - nie była też już na starcie jego wrogiem.

Jestem bardzo ciekawa trzeciej części cyklu.

Cieszę się, że po "Milczenie owiec" sięgnęłam już po przeczytaniu "Czerwonego smoka" - bo "Milczenie owiec" zawiera ogromny spoiler co do losów Willa Grahama.

Bez wątpienia Hannibal Lecter - wyszedł z cienia. Zupełnie nagle i nieoczekiwanie zawładnął powieścią, stając się jej głównym bohaterem. Jest to znakomity antagonista, bo jest mądry, w pewien sposób szarmancki, że...

Nietsche napisał: "Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich. Kiedy spoglądasz w otchłań ona również patrzy na ciebie." I ten cytat przypomniał mi się, kiedy czytałam "Czerwonego smoka". I bałam się o Willa Grahama - bo on był właśnie tym, który spoglądał w otchłań. I, w sumie wiedziałam, mniej więcej, jak to się wszystko zakończy dla niego, chociaż intryga kryminalna całej powieści jest zaskakująca i precyzyjnie pogmatwana.

Darzę dużym podziwem osoby, które walczą z demonami. Stają bowiem do nierównej walki, której nie można wygrać. Stają się świadkami okrucieństwa, które ich naznacza i wciąga jak otchłań.

Ciekawe jest też to, że na drugim biegunie osób takich jak Will Graham - znajdują się tacy jak Hannibal Lecter. Hannibal - Czyli demon, który zaakceptował ciemność, sam stał się ciemnością i zaczął ją szerzyć. Są oni jak antypody - współczucie i okrucieństwo, empatia i całkowity brak skrupułów, spokój i szaleństwo, dobro i zło. Przerażające jest też to, że całkowite przeciwieństwa są w stanie się zrozumieć, bo obaj byli bardzo mądrzy i w podobny sposób niezwykli.

Autor zasługuje na duże uznanie w kwestii konstrukcji charakterów Willa Grahama, Hannibala Lectera i Francisa Dolarhyde. Są oni żywi, oddziałują na siebie wzajemnie, nie są w żaden sposób przerysowani. Zwłaszcza stworzenie postaci Hannibala Lectera dało autorowi nieśmiertelność - bo to znakomity antagonista.

Czyli teraz: "Milczenie owiec":).

Nietsche napisał: "Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich. Kiedy spoglądasz w otchłań ona również patrzy na ciebie." I ten cytat przypomniał mi się, kiedy czytałam "Czerwonego smoka". I bałam się o Willa Grahama - bo on był właśnie tym, który spoglądał w otchłań. I, w sumie wiedziałam, mniej więcej, jak to się wszystko zakończy...