Książka bardzo dobra warta przeczytania jak cała saga

Książka bardzo dobra warta przeczytania jak cała saga

Dwie kolejne i zarazem ostatnie części cyklu zamknięte w jednej książce. Ze wszystkich kronik, których akcja toczy się na południu, właśnie te dwie finałowe najbardziej przypominają mi pierwsze trzy tomy jeszcze z czasów imperium Pani.

Woda śpi - kto doczytał ze zrozumieniem poprzednią część ten się domyślił, że będziemy tu potrzebować zupełnie nowego kronikarza, którego oczywiście dostajemy i który sprawdza się dużo lepiej niż poprzedni. Książka mimo że obszerna i tak jest spójna, zdecydowanie łatwiejsza do zrozumienia, nie męczy jak poprzedniczki i nie zostawia takiego chaosu w głowie. Kilkadziesiąt stron można by wyrzucić, ale mimo tej objętości i szczegółowości opisów nadal czytało się to naprawdę dobrze. Fabuła jest tak poprowadzona, że świetnie można odczuć wszystkie te lata, które minęły w międzyczasie. Zaimponowało mi wyjaśnienie, czym tak naprawdę jest Równina Lśniącego Kamienia - tego się nie spodziewałem, sam pomysł jest inny niż wszystkie do tej pory w cyklu.

Żołnierze żyją - najdłuższa ze wszystkich. Ponieważ "woda śpi" daje nam praktycznie wszystkie odpowiedzi na pytania, które namnażały się od czasu przybycia Kompanii do Taglios, tutaj już tylko zbliżamy się do wielkiego finału. Początek szału nie robi i szczerze mówiąc zacząłem się nudzić, za to kolejnych kilkaset stron aż do samego końca to po prostu Glen Cook w swoim najlepszym, mistrzowskim wydaniu. Zakończenie jest wyjątkowo kompletne, tzn. wszystkie wątki są wyczerpująco wyjaśnione i rozstrzygnięte, historia każdego z bohaterów opowiedziana do końca lub tak, żeby zamknąć ważny rozdział w ich życiu. Na dosłownie ostatnich stronach odnosi się przytłaczające wrażenie, że w dziejach Kompani właśnie zakończyła się pewna epoka, której było się świadkiem przez tych kilka tysięcy stron.

To moim zdaniem jeden z najlepszych cykli i można go polecić, nawet jeśli ktoś na co dzień nie zaczytuje się fantastyką. Mnie osobiście Czarna Kompania dostarczyła masę emocji zapadając w pamięć na długie lata.

Dwie kolejne i zarazem ostatnie części cyklu zamknięte w jednej książce. Ze wszystkich kronik, których akcja toczy się na południu, właśnie te dwie finałowe najbardziej przypominają mi pierwsze trzy tomy jeszcze z czasów imperium Pani.

Woda śpi - kto doczytał ze zrozumieniem poprzednią część ten się domyślił, że będziemy tu potrzebować zupełnie nowego kronikarza, którego...

Woda śpi - 9/10
Żołnierze żyją - 9/10

Wspaniały cykl, który stawał się wręcz coraz lepszy z każdym kolejnym tomem. I co najważniejsze, nie zatracił swojego charakteru: dalej najmocniejszą stroną Kronik była sama Kompania, jej ludzie, zasady, metody. Oczywiście zmieniał się jej skład, kapitanowie, a nawet kronikarze, ale każdy jej członek wnosił do niej coś ciekawego, unikalnego. Podobnie ma się rzec z antagonistami, którzy wcale nie są "tymi złymi", których należy nienawidzić, bo tak. Kto zresztą powiedział, że Czarna Kompania była dobra...
Zalety tego cyklu nie sprowadzają się rzecz jasna tylko do kreacji bohaterów, ale niewątpliwie to oni czynią Kroniki wyjątkowymi. I dlatego tak żal było kończyć, choć przecież liczyły one sobie aż 9 tomów.

Woda śpi - 9/10
Żołnierze żyją - 9/10

Wspaniały cykl, który stawał się wręcz coraz lepszy z każdym kolejnym tomem. I co najważniejsze, nie zatracił swojego charakteru: dalej najmocniejszą stroną Kronik była sama Kompania, jej ludzie, zasady, metody. Oczywiście zmieniał się jej skład, kapitanowie, a nawet kronikarze, ale każdy jej członek wnosił do niej coś ciekawego,...

Bardzo dobre zakończenie całego cyklu, wszyscy główni bohaterowie znaleźli swoje miejsce i dostali ostatnie 3 minuty od autora. Wiele rzeczy dało się już przewidzieć chociaż nadal gościł uśmiech na mojej twarzy czytając o tym.
Bardzo podobał mi się powrót Konowała jako kronikarza i zmiana jego stylu pisania wraz z jego wiekiem.

Bardzo dobre zakończenie całego cyklu, wszyscy główni bohaterowie znaleźli swoje miejsce i dostali ostatnie 3 minuty od autora. Wiele rzeczy dało się już przewidzieć chociaż nadal gościł uśmiech na mojej twarzy czytając o tym.
Bardzo podobał mi się powrót Konowała jako kronikarza i zmiana jego stylu pisania wraz z jego wiekiem.

Miejscami nużąca, zwłaszcza gdy pewne zabiegi fabularne są powtarzane kolejny już raz ;)

Zdecydowanie denerwująca wszechwiedza Konowała.

Tylko dla tych którzy chcą domknąć serię ;)

Miejscami nużąca, zwłaszcza gdy pewne zabiegi fabularne są powtarzane kolejny już raz ;)

Zdecydowanie denerwująca wszechwiedza Konowała.

Tylko dla tych którzy chcą domknąć serię ;)

Dobrnąłem do końca. Moim zdaniem tom lepszy od poprzedniego, chociaż nie wszystkie wątki zostały doprowadzone do końca.

Dobrnąłem do końca. Moim zdaniem tom lepszy od poprzedniego, chociaż nie wszystkie wątki zostały doprowadzone do końca.

Żołnierze żyją. I zastanawiają się dlaczego.

Żołnierze żyją. I zastanawiają się dlaczego.

Przyszedł czas na koniec tej przygody, przyszedł więc i na podsumowania. Niestety kilka ostatnich tomów nie utrzymały u mnie wysokich notowań z poprzednich. Sześć pierwszych (wydanych zbiorczo jako Kroniki Czarnej Kompanii i Księgi Południa) to jedne z lepszych i ciekawszych książek fantasy jakie miałem okazję czytać, stąd czuję się zawiedziony rozbiciem akcji w kolejnych oraz trochę rozmyciem całej idei jaką początkowo miał swój cykl.

Do pewnego momentu ewoluował on naprawdę fajnie, jednak z czasem przestał być charakterystyczną opowieścią o bandzie najemników. Końcówka w mojej ocenie zawodzi - kompletnie przypadkowo i bezsensownie giną najciekawsze postaci, a fabularne zamknięcie wątku ciągnącego się jak roztopiony ser od bardzo dawna jest niesatysfakcjonujące i płytkie.

Jak słusznie zauważyło kilka innych osób, wiele spraw dzieje się na zasadzie niewyjaśnionego przypadku i niewyjaśnionych okoliczności niczym "deus ex machina". Niektórzy zyskują dziwne moce (Murgen),niektórzy zyskują super moce (Tobo) i tak cały ten interes zaczyna się kręcić daleko odbiegając od początkowej wizji Czarnej Kompanii. Niemniej widać, że autor raczej nie tyle pogubił się w idei co od dawna planował podobne zabiegi - kwestia oceny tego, czy popchnął Kompanię w słusznym kierunku, czy wyszło to na niekorzyść całej sagi.

Serię właściwie dokończyłem z obowiązku - no już nie po to się czyta ją tyle czasu, by odpuścić w końcówce. A nadal byłem ciekawy, czy autor wracając do "Konowałowego" stylu kronik wróci do poziomu sprzed kilku tomów i czymś czytelnika zaskoczy. Niestety łapałem się na tym, że czytam pobieżnie, po kilka stron, tracę zainteresowanie, co jednoznacznie wskazuje, że niezależnie od moich chęci i dobrych intencji ostatnie tomy po prostu mnie nie porwały w żadnym stopniu. Nie tego od nich oczekiwałem, jak i również cały czar Khatovaru i tajemniczej przeszłości Kompanii prysł.

Gdybym miał podsumować cykl holistycznie bez dzielenia na lepsze i gorsze części, to jest to zdecydowanie świetna klasyka, godna polecenia, która generuje tyle sympatii co i antypatii. Była to bardzo ciekawa przygoda z nietuzinkowym i - aż po dziś dzień - oryginalnym autorem. Na pewno końcówka nie zmyje ogólnego pozytywnego obrazu i nie wyrzuci z mojej pamięci wielu interesujących postaci, zabawnych fragmentów, czy klimatycznych miejsc. Coś się kończy, coś się zaczyna...

Przyszedł czas na koniec tej przygody, przyszedł więc i na podsumowania. Niestety kilka ostatnich tomów nie utrzymały u mnie wysokich notowań z poprzednich. Sześć pierwszych (wydanych zbiorczo jako Kroniki Czarnej Kompanii i Księgi Południa) to jedne z lepszych i ciekawszych książek fantasy jakie miałem okazję czytać, stąd czuję się zawiedziony rozbiciem akcji w kolejnych...

Nie dokończyłem, tak wynudziło.

Nie dokończyłem, tak wynudziło.

Bardzo dobre zakończenie sagi o Czarnej Kompanii. Zamknięcie wszystkich wątków, ale jednak z pewnym końcwym zaskoczeniem. W ogóle cały cykl to kawał porządnej literatury fantasy.

Bardzo dobre zakończenie sagi o Czarnej Kompanii. Zamknięcie wszystkich wątków, ale jednak z pewnym końcwym zaskoczeniem. W ogóle cały cykl to kawał porządnej literatury fantasy.