Tytuł i okładka sugerują coś smutnego, jednak nie jeden raz nieźle się uśmiałam podczas lektury. Nie byłam nigdy w modnej ostatnio Tajlandii, raczej się też tam nie wybieram, więc miło było poznać ten kraj z trochę innej strony niż (pardon moi Francais...) burdelowe skojarzenia ze stolicą kraju, Bangkokiem. Polecam.

Tytuł i okładka sugerują coś smutnego, jednak nie jeden raz nieźle się uśmiałam podczas lektury. Nie byłam nigdy w modnej ostatnio Tajlandii, raczej się też tam nie wybieram, więc miło było poznać ten kraj z trochę innej strony niż (pardon moi Francais...) burdelowe skojarzenia ze stolicą kraju, Bangkokiem. Polecam.

"Nie każ mi tutaj umierać", autor: Rattawut Lapcharoensap, tytuł oryginału: "Sightseeing", wydawnictwo: Vesper, Poznań 2006, wydanie I, ISBN: 978-83-60159-10-1, liczba stron: 320, tłumaczenie: Elżbieta Płotka, Jędrzej Polak
Krótkie opowiadania zebrane w książce ukazują czytelnikowi Tajlandię, ale taką jakiej nie zobaczy turysta (farang). Autor nakreśla problemy społeczne (w tym mniejszości narodowych) raz kulturowe. Zadziwiające jest to, jak mocno wszędzie zakorzenione są stereotypy i obawa przed nowym, myślę że pod tym względem ludzie nie różnią się od siebie, niezależnie od miejsca w którym się znajdują :-(

"Życie to nie sklep, nie zawsze dostaje się to, za co się płaci."

"Nie każ mi tutaj umierać", autor: Rattawut Lapcharoensap, tytuł oryginału: "Sightseeing", wydawnictwo: Vesper, Poznań 2006, wydanie I, ISBN: 978-83-60159-10-1, liczba stron: 320, tłumaczenie: Elżbieta Płotka, Jędrzej Polak
Krótkie opowiadania zebrane w książce ukazują czytelnikowi Tajlandię, ale taką jakiej nie zobaczy turysta (farang). Autor nakreśla problemy społeczne (w...

Czy zdarzyło Wam się wybrać w podróż do Tajlandii? Bo mnie tak! Och, cóż to była za przygoda... Już dawno nie przeżyłam czegoś podobnego. Delektowałam się każdym miejscem, klimatem, roślinnością i przede wszystkim czerpałam ogromną radość z przebywania w towarzystwie Tajlandczyków, zwłaszcza jednego, obecnego na każdym kroku - Rattawuta Lapcharoensapa (tyle razem spędzonych dni, a ja nadal nie potrafię wymówić jego nazwiska więc w dalszej części tekstu będę się posługiwać inicjałami).

Autor książki zabrał mnie w wiele pięknych zakamarków Tajlandii. Jego zbiór opowiadań pt "Nie każ mi tutaj umierać" zawierał taką gamę różnych przeżyć, fascynacji tradycją, krajem, że po każdej opowieści musiałam na chwilę oderwać wzrok od książki i wziąć kilka głębokich wdechów. Klimat tych historii pozwala nabrać świeżego oddechu dopiero do ich skończeniu. Każde z kilkunastu opowiadań żyje własnym niesamowicie prawdziwym życiem Tajlandczyka z krwi i kości, który żyje z turystów, choć szczerze ich nienawidzi. Tajlandczyka, który nawet w skrajnej biedzie nie zmienia swoich przyzwyczajeń, upodobań. Tajlandczyka, którego skorumpowani wojskowi wysyłają najstraszniejsze rejony kraju. Tajlandczyka, który potrafi się mścić, ale i współczuć. Tajlandczyka, dla którego sportem narodowym są walki kogutów oraz Tajlandczyka, dla którego stoi ponad wszystkim.

Bardzo dziękuję autorowi, że pokazał mi Tajlandię "od kuchni", taką, jaką jest na co dzień gdzieś obok tego zgiełku i turystycznego oblężenia. Zazwyczaj świat nie zauważa mieszkańców ubogich krajów, których wykorzystuje się w fabrykach lub celach turystycznych, jako żywe okazy do zwiedzania. A oni też mają swoje domy, rodziny, własne uczucia. Też umierają na podobne do nas choroby, także przeżywają zawody miłosne, czasami nawet posiadają wielkie bogactwa i tak jak my nie lubią mniejszości narodowych. A mimo to my uważamy ich za innych, dziwnych ludzi, którzy płaszczą się przed bogatymi turystami z Europy czy Stanów Zjednoczonych. R.L. dzięki swoim opowiadaniom otwiera ludziom oczy i pokazuje normalność tego kraju, różniącego się od naszego tylko klimatem i tradycjami.

Jest jedno opowiadanie, które podbiło moje serce. Nie, właściwie jest ich kilka. I nie mogę Wam ich opisać, bo najważniejszy ich element znajduje się zawsze na ostatniej stronie więc tym samym musiałabym zdradzać zakończenia, a tego robić nie chcę i nie mogę. Bardzo miło wspominam chwile spędzone w Tajlandii i mam nadzieję, że nie była to moja ostatnia wizyta, zwłaszcza w tak miłym towarzystwie... Polecam! Wybierzcie się tam sami!

Czy zdarzyło Wam się wybrać w podróż do Tajlandii? Bo mnie tak! Och, cóż to była za przygoda... Już dawno nie przeżyłam czegoś podobnego. Delektowałam się każdym miejscem, klimatem, roślinnością i przede wszystkim czerpałam ogromną radość z przebywania w towarzystwie Tajlandczyków, zwłaszcza jednego, obecnego na każdym kroku - Rattawuta Lapcharoensapa (tyle razem spędzonych...

Tajlandia kojarzy nam się z czymś niesamowitym i egzotycznym. Rajem, do którego niewielu z nas ma dostęp. Rattawut Lapcharoensap w swoich opowiadaniach ukazuje jej wnętrze, którego nie będziemy w stanie dostrzec podczas turystycznych wojaży. To, co widzimy jest jedynie zewnętrzną skorupą, woalem skrywającym panującą tam rzeczywistość. Rzeczywistość, widzianą oczami mieszkańców należących do różnych grup społecznych, ich problemy i konieczność zmagania się z codziennością. Tytuł jednego z opowiadań „Nie każ mi tutaj umierać”, będący także tytułem całego zbioru, doskonale ukazuje specyfikę przedstawionych w nim historii. Każda z nich przedstawia tragedię jednostki uwikłanej w nieprzychylną mu teraźniejszość. Z pozoru proste historie zawierają w sobie gorzkie, życiowe prawdy, a tragizm przeplatający się z komizmem nadaje słowu pisanemu niepowtarzalnego klimatu, zmuszając tym samym do niecodziennej refleksji.
Polecam wszystkim miłośnikom niebanalnej literatury.

Tajlandia kojarzy nam się z czymś niesamowitym i egzotycznym. Rajem, do którego niewielu z nas ma dostęp. Rattawut Lapcharoensap w swoich opowiadaniach ukazuje jej wnętrze, którego nie będziemy w stanie dostrzec podczas turystycznych wojaży. To, co widzimy jest jedynie zewnętrzną skorupą, woalem skrywającym panującą tam rzeczywistość. Rzeczywistość, widzianą oczami...