Piękne listy. Niby o codziennych, banalnych sprawach, wysyłają sobie ceny różnych produktów, informują, co i za ile kupili, umawiają się na telefony... a jednak piękne. Szymborska jest subtelna, kobieca, ma poczucie humoru i dystans do siebie... mimo to te najwcześniejsze listy (tak z trzech pierwszych lat) wyrażają niepokój, niepewność, jakby nie mogła do końca uwierzyć i ich uczucie, w jego uczucia. Pisze szczerze, żartobliwie, inteligentnie i (nie dlatego, że uwielbiam jej poezję) stwierdzam, że częstokroć z większym polotem niż Filipowicz. Być może właśnie tu wychodzi z niej poetka, a z niego prozaik.

Mimo całego piękna i dojrzałości ich miłości (w porównaniu z polskimi listami średniowiecznymi kontrast jest ogromny!) nie do końca dobrze się czuję, że przeczytałam te listy. Świadomie unikam tego (co innego powieść epistolarna), zwłaszcza tu miałam dylemat - ze względu na samą poetkę, ponieważ niezwykle ceniła sobie ona swoją prywatność i trudno mi uwierzyć, że za życia zgodziłaby się na publikację swojej korespondencji. Nieswojo mi przy czytaniu, gdyż mam świadomość, że oni to pisali dla siebie, a nie po to, by później cała Polska czytała ich listy. Sama zresztą za nic bym nie chciała, gdyby ktoś ujawniał osobom trzecim maile ode mnie - bo ja to tylko dla odbiorcy piszę, to dialog między mną i kimś i tylko i wyłącznie moja i tego kogoś sprawa.
I mimo, że pomijają w listach np. treść snów, w których się sobie w niedwuznacznych sytuacjach śnili, to jednak mam poczucie, że ta ich korespondencja jest nadal zbyt intymna, zbyt ich, zbyt własna, zbyt prywatna na publikację.

Piękne listy. Niby o codziennych, banalnych sprawach, wysyłają sobie ceny różnych produktów, informują, co i za ile kupili, umawiają się na telefony... a jednak piękne. Szymborska jest subtelna, kobieca, ma poczucie humoru i dystans do siebie... mimo to te najwcześniejsze listy (tak z trzech pierwszych lat) wyrażają niepokój, niepewność, jakby nie mogła do końca uwierzyć i...