Książka o wszystkim po trochu i o niczym konkretnie. Idealna, bo nie zobowiązująca. Historia momentami zwalnia i robi się nudna, natomiast nadal płynie się przez nią szybko, ze względu na to, że jest to zbiór listów, krótkich.

Książka o wszystkim po trochu i o niczym konkretnie. Idealna, bo nie zobowiązująca. Historia momentami zwalnia i robi się nudna, natomiast nadal płynie się przez nią szybko, ze względu na to, że jest to zbiór listów, krótkich.

"Nie gniewaj się, że śniłam Ci się w złym humorze. To albo nie byłam ja, albo miałam się w tej formie śnić komu innemu".

Najlepiej miał kot? Myślę, że najlepiej to mieli Wisława i Kornel, że na siebie trafili. Ich korespondencja to jest coś pięknego. Trochę spraw błahych, dużo ciepła, uroku, czułości, takiej wychodzącej prosto z serca, niewymuszonej. Poczucie humoru, zabawy słowami, gry towarzyskie.
Tak myślę, że dzisiaj, kiedy na sprzedaż najbardziej są "cycki i tyłek", brakuje nam nie seksualnych ekscesów "celebrytów" na dużym ekranie, ale rzutkiego umysłu zamkniętego na kartkach ładnej papeterii.
Czyta się z ogromną przyjemnością. Uwielbiam kiedy zdania otulają Cię ciepłym kocykiem ze słów.

"Nie gniewaj się, że śniłam Ci się w złym humorze. To albo nie byłam ja, albo miałam się w tej formie śnić komu innemu".

Najlepiej miał kot? Myślę, że najlepiej to mieli Wisława i Kornel, że na siebie trafili. Ich korespondencja to jest coś pięknego. Trochę spraw błahych, dużo ciepła, uroku, czułości, takiej wychodzącej prosto z serca, niewymuszonej. Poczucie humoru,...

Kiedy dwoje ludzi łączy przyjaźń, szacunek do własnej pracy, podziw dla twórczości, rodzi się serdeczna i pełna zrozumienia miłość. Pani Wisława nigdy nie zamieszkała (na stałe) z panem Kornelem, ale być może właśnie dla tego tak dobrze się znali, rozumieli i tak długo wyrażali sobie miłość. Właśnie dlatego, że chcąc pozostać sobą splatali swoje życia w każdy możliwy sposób.
Książka zawiera zbiór listów i kartek, które na przestrzeni lat 1966-1985 pisali do siebie. Są to treści pełne wzajemnego zainteresowania, często zabawne, zawadiackie, ukazujące dwoje poważnych autorów z zupełnie innej strony. Ukazujące trudy życia w komunistycznej Polsce, problemy ze zdrowiem i służbą zdrowia, problemy z jedzeniem, zarobkami, a jednocześnie ukazujące, że nawet w tak ciężkich warunkach można się oddawać przyjemnościom, poświęcać czas (i środki) na hobby. Emanujące ogromną siłą, siłą wzajemnego przyciągania i niejednokrotnie myślenia o sobie w tym samym czasie, bądź o tym samym.

Kiedy dwoje ludzi łączy przyjaźń, szacunek do własnej pracy, podziw dla twórczości, rodzi się serdeczna i pełna zrozumienia miłość. Pani Wisława nigdy nie zamieszkała (na stałe) z panem Kornelem, ale być może właśnie dla tego tak dobrze się znali, rozumieli i tak długo wyrażali sobie miłość. Właśnie dlatego, że chcąc pozostać sobą splatali swoje życia w każdy możliwy...

Ależ to była przyjemna lektura - pełna zaangażowania, oddania, bliskości, zabawy, humoru, czułości prawdziwej, nie na pokaz, ciepła, Miłości nadzwyczajnej a zwyczajnej niby - pomiędzy Szymborską a Filipowiczem.
Niby proza a jakby POEZJA
💕🩵💙💜❤️🧡💛💚🤎💕

To listy Mistrzów - zbiór prywatnej korespondencji pisarzy: Wisławy Szymborskiej (1923-2012) i jej życiowego partnera, Kornela Filipowicza (1913-1990).

Te niezwykłe, oryginalne listy, pocztówki, telegramy, zaproszenia znamionują nie tylko obopólny talent pisarsko-poetycki ale i dojrzałe, silne uczucie, na dnie którego musiały być solidne podstawy uczucia - młodzieńcza pasja, zazdrość, Przyjaźń, które ewoluowały i zmieniły się w dojrzałe uczucie, wzajemne wsparcie.
Nie ma tu emfazy, niepotrzebnych banalnych wyznań i ta skromność uderza❗️ i porywa czytelnika❗️
Szczególną uwagę przykuwa korespondencja pisarki z Zakopanego, gdzie Szymborska przez dłuższy czas przebywała w sanatorium.

Z epistolografii wyłania się nie tylko Miłość, ale i opowieść o Polsce lat 70-tych, siermiężnym PRL-u,
o trudnościach dnia codziennego, problemach z aprowizacją, o głupocie cenzury, braku swobody twórczej, o okolicznościach doskwierającej mocno "nieomylnej" władzy ludowej, o zamordyźmie tej władzy; z tej arcyciekawej epistolografii dwojga ludzi można bezpośrednio i pomiędzy wierszami dowiedzieć się sporo o środowisku literackim i w ogóle życiu kulturalnym Krakowa, nie brakuje nawet złośliwych plotek i obmówień artystów.

Kornel Filipowicz wzbogacał listy autorskimi rysunkami przedstawiającymi widoki z namiotu, z czasu nierzadkich, ulubionych wypraw wędkarskich.

__________________

Niepoprawna ze mnie Romantyczka, bo dopiero przez lekturę dowiedziałam się, że pan Kornel był żonaty, podczas romansu z W. Sz.🖤
On mógł być jej drugim mężem.
Ona mogła być jego trzecią żoną.
Nigdy nie zawarli małżeństwa, nie mieli potomstwa - spędzili ze sobą (choć w osobnych mieszkaniach) – ponad ćwierć wieku. Dwoje Artystów.

😭 I to złamało mi serce, jak wtedy, gdy czytałam listy Haliny Poświatowskiej-Jasnorzewskiej, i zdałam sobie sprawę z niewiarygodnego rozziewu pomiędzy jej magiczną Poezją a szpetotą Duszy...
__________________


Zamiast podsumowania wrzucam słodkie wyznanie Poetki ❤️

"Kornelu Kochany! Najlepiej w życiu ma Twój Kot, bo jest przy Tobie."❗️

Ależ to była przyjemna lektura - pełna zaangażowania, oddania, bliskości, zabawy, humoru, czułości prawdziwej, nie na pokaz, ciepła, Miłości nadzwyczajnej a zwyczajnej niby - pomiędzy Szymborską a Filipowiczem.
Niby proza a jakby POEZJA
💕🩵💙💜❤️🧡💛💚🤎💕

To listy Mistrzów - zbiór prywatnej korespondencji pisarzy: Wisławy Szymborskiej (1923-2012) i jej życiowego partnera,...

bardzo przyjemnie się czyta, ujmująca pozycja, szczera, wzruszająca, dodatkowo przybliża nieznane oblicza literatów

bardzo przyjemnie się czyta, ujmująca pozycja, szczera, wzruszająca, dodatkowo przybliża nieznane oblicza literatów

Ciężko ocenić same listy, jedyne co było minusem tego wydania to to, że tak mało było zdjęć oryginalnych kartek, pocztówek, zapisków odręcznych autorów listów. W wydaniu korespondencji P. Wisławy z P. Kulmową było tego o wiele więcej, więc tym się zawiodłam w tej książce.

Listy same w sobie pełne uprzejmości, humoru, ciekawych, wymyślonych postaci i zwykłej prozy życia. Moim zdaniem ich relacja była bardzo wyjątkowa -taka która teraz jest rzadkością.

Ciężko ocenić same listy, jedyne co było minusem tego wydania to to, że tak mało było zdjęć oryginalnych kartek, pocztówek, zapisków odręcznych autorów listów. W wydaniu korespondencji P. Wisławy z P. Kulmową było tego o wiele więcej, więc tym się zawiodłam w tej książce.

Listy same w sobie pełne uprzejmości, humoru, ciekawych, wymyślonych postaci i zwykłej prozy życia....

O miłości szczerej i pięknej.

O miłości szczerej i pięknej.

Najbardziej w tych listach podobają mi się niedomówienia, autoironia, wymyślone postaci. Najmniej fakt, że Filipowicz był żonaty, gdy tak intensywnie z Szymborską korespondował.

Najbardziej w tych listach podobają mi się niedomówienia, autoironia, wymyślone postaci. Najmniej fakt, że Filipowicz był żonaty, gdy tak intensywnie z Szymborską korespondował.

Mogła być jego trzecią żoną. Mógł być jej drugim mężem. Jednak zamiast zawierać czwarte małżeństwo, stali się dla siebie kimś znacznie więcej. Spędzili ze sobą – choć w osobnych mieszkaniach i nie jako małżeństwo – ponad ćwierć wieku. Byli swoimi największymi miłościami, choć nie mieli ze sobą dzieci. Zostawili po sobie kilkaset listów, w których sztampowa deklaracja „kocham cię” niemal nie występuje. Wszak słowo „kocham” było w II połowie XX w już zupełnie wyświechtane.

W tych listach może się swobodnie przeglądać Polska II połowy XX: realny socjalizm, notoryczne niedobory, monotonia i melancholia, zamordyzm głupiej władzy. Przed tym wszystkim Wisława Szymborska i Kornel Filipowicz broną się ironią, dystansem, humorem, wewnętrzną emigracją, zamknięciem w prywatności. Nie narzekają na spsiałe czasy, w których przyszło im żyć, zachowują dystans, pogodę ducha, grają z rozmachem takimi kartami, jakie dostali. Szczodrze – mimo otaczających ich deficytów – korzystają ze swoich talentów. Zwłaszcza Wisława podporządkowuje im swoje życie – zdarza się, że nie jedzie z Kornelem na wakacje, bo „nie skończyła wierszyków”, albo kończy jakieś recenzje (te same, które potem ukażą się jako „Lektury nadobowiązkowe”). Nawet do sanatorium jedzie z pakietem tłumaczeń do wykonania i – będąc zakwaterowaną w wieloosobowej sali, w takiej samej sali jadając posiłki, odpisując na listy i oglądając telewizję – próbuje tłumaczyć.

Tkankę tych listów, poza relacją między nadawczynią a adresatem – czy też miedzy nadawcą a adresatką – i Polską będącą kontekstem dla tych niemal dwudziestu lat korespondencji (18 kwietnia 1966 – 15 października 1985) tworzą komentarze dotyczące bieżących wydarzeń kulturalnych – głównie literackich, ale nie tylko: Szymborska często referuje filmy, Filipowicz wystawy, koncerty itd. Te komentarze wplecione są tak gęsto, że indeks osób zwieńczający tę książkę rozrósł się do imponujących ośmiu stron (ów indeks wypełniają oczywiście także znajomi, członkowie rodzin pary, ich współpracownicy, lekarze, pomoce domowe itd.).

Lektura tej korespondencji pół wieku od powstania – w czasach nadmiaru, przesytu, sezonowych prawd, mód i relacji, paradoksalnie jest ożywczym i inspirującym doświadczeniem. Mamy dzięki niej szansę oglądać od środka relację między wybitnymi literatami, którzy mężnie znoszą szarzyznę PRLu, nie popadają w eskapizm, tanią tkliwość i czułostkowość, nie użalają się nad sobą. Kornel każde lato spędza pod namiotem na rybach, oboje zbierają karty pocztowe (cóż mają zbierać, kiedy prawie nic nie ma w sklepach!),Wisława tworzy kolaże. Czasem piszą do siebie podszywając się pod stworzone przez siebie figury literackie (hrabiny Lanckorońskiej, hrabiego Eustachego, władającej oryginalną ortografią prostej służącej Róży) dając w tej alternatywnie prowadzonej korespondencji dowód na to, jak wirtuozersko władają słowem, jak wspaniale wychodzą im językowe stylizacje. Znają swoją wartość, ale pokornie akceptują zasady koegzystencji w PRLu: przyszła noblistka prosi w listach Filipowicza, by w wykorzystał jej kartkę na cukier i kupił za nią mydło (!),którego będąc w Zakopanym nie może dostać (!!!). Innym razem prosi go o kupno mięsa, zaznaczając, że może być drugiego gatunku. Problemy, które były pół wieku temu codziennością wszystkich Polaków są nam tak obce, że niemal nie sposób ich sobie wyobrazić.

Zatem co w tej korespondencji może nas zainspirować? Otóż nadmiar będący znakiem rozpoznawczym naszych czasów także dotyczy nadmiaru wymówek i usprawiedliwień – większość z nas odpowiedzialność za własną indolencję, nieróbstwo i marazm zrzuca na czasy, rodzinę, państwo, system, przemęczenie itd. Szymborska i Filipowicz pokazali, że jeśli się chce, można tworzyć i wspaniale żyć nawet w najpodlejszych czasach.

Mogła być jego trzecią żoną. Mógł być jej drugim mężem. Jednak zamiast zawierać czwarte małżeństwo, stali się dla siebie kimś znacznie więcej. Spędzili ze sobą – choć w osobnych mieszkaniach i nie jako małżeństwo – ponad ćwierć wieku. Byli swoimi największymi miłościami, choć nie mieli ze sobą dzieci. Zostawili po sobie kilkaset listów, w których sztampowa deklaracja...

✉️ Kształt każdej litery w listach wymienianych między Kornelem a Wisławą jest wypełniony atramentem kapiącym tęsknotą i przywiązaniem. Kropki i przecinki są stawiane z delikatną czułością, a barwne dodatki w postaci autorskich szkiców czy wyklejanek stanowią artystyczne dopełnienie tej intymnej korespondencji.
✉️ Czytelnik, zaglądając do tajemniczej zawartości tych kopert, staje się niejako podglądaczem - bo to, co było słowem kreślonym z miłością tylko dla drogich oczu, zostało ujawnione szerszej publiczności, podane wprost, odarte z dyskrecji i prywatności, choć z ostrożnością i szacunkiem Wydawcy wobec Autorów. Trzeba jednak przyznać, że zamknięcie tych listów na dnie szuflady byłoby ogromną stratą dla polskiej literatury.
✉️ Korespondencja pary jest prowadzona na tle ówczesnych wydarzeń politycznych i społecznych. Autorzy wspominają o nich między linijkami, ale sercem listów jest przede wszystkim dzienniczek trudów życia - stanie w kolejkach po zakupy, poszukiwanie pocztówek w antykwariatach, naprawa zepsutej lodówki, doskwierające choroby. Promykiem są biwaki, podczas których Kornel oddawał się swojej wędkarskiej pasji, zbieranie grzybów, wizyty w kawiarniach, pobyty w sanatoriach. Pojawiają się także zapiski dotyczące trudu tworzenia, ploteczki o znajomych, dzielenie się wrażeniami z lektur, opis pogody za oknem lub płachtą namiotu. Listy, zabarwione swoistym poczuciem humoru, noszą cechę ucieczki poza schemat - fikcyjne postaci Rózi, hrabiny Lanckorońskiej i Eustachego Pobóg-Tulczyńskiego nadają korespondencji łagodność pogodnego uśmiechu, są wyrazem oryginalnej pomysłowości piszących, ale też delikatnie uzewnętrznianej zazdrości.
✉️ Ta korespondencja to nie tylko przebogaty materiał badawczy dla biografów Szymborskiej i Filipowicza. To wzruszająca historia Ich związku, świadectwo uczucia i wzajemnej troski, zapisane drobnym maczkiem czułości i przywiązania. Polecam całym sercem!

✉️ Kształt każdej litery w listach wymienianych między Kornelem a Wisławą jest wypełniony atramentem kapiącym tęsknotą i przywiązaniem. Kropki i przecinki są stawiane z delikatną czułością, a barwne dodatki w postaci autorskich szkiców czy wyklejanek stanowią artystyczne dopełnienie tej intymnej korespondencji.
✉️ Czytelnik, zaglądając do tajemniczej zawartości tych...