Dwie osobowości polskiej literatury w kwiecie wieku. Ona, czyli Wisława Szymborska: poetka, eseistka i w końcu noblistka i On, czyli Kornel Filipowicz: mistrz krótkiej prozy, poeta. Nigdy się nie pobrali, nigdy nie mieszkali razem, a mimo to łączyła ich wielka miłość. Uczucie, które przetrwało ponad 20 lat aż do śmierci Filipowicza. Wisława Szymborska mawiała o ich związku: "byliśmy jak dwa konie, które cwałują obok siebie".
Listy są pełne humoru, ironii, czułostek, opowiastek. Dla mnie to dojrzałe uczucie zaklęte w słowach. Listy miłosne, ale pozbawione egzaltacji i patosu. To naprawdę piękna i subtelna korespondencja. Uwielbiam poezję Szymborskiej. Bardzo cenię sobie też prozę Kornela Filipowicza, dla mnie to mistrz krótkiej formy, opowiadania utkane ze słów niczym weneckie koronki, precyzyjne, czasem ironiczne, czasem refleksyjne. Takie też są i jego listy. Chociaż trzeba przyznać, że Szymborska góruje nad nim pod względem zdolności epistolarnych.
Najbardziej niezwykłe w tych listach jest to, że Szymborska i Filipowicz czasami pisali do siebie w imieniu fikcyjnych, wymyślonych przez siebie postaci. Listy hrabiny i jej służącego są pisane stylizowanym językiem, zabawne, utrzymane w tonie plotkarskim. W listach pojawiają się też inne zmyślone postacie, np. zakochana w Filipowiczu gosposia.
Szymborska wróżyła Nobla Kornelowi Filipowiczowi w jednym z listów, niby w żartach, ale po jego smierci podobno stwierdziła, że na Nobla zasługiwał on, nie ona.
Miłość zakończona, jak na poetów przystało, jednym z najpiękniejszych wierszy w polskiej poezji "Kot w pustym mieszkaniu".

Dwie osobowości polskiej literatury w kwiecie wieku. Ona, czyli Wisława Szymborska: poetka, eseistka i w końcu noblistka i On, czyli Kornel Filipowicz: mistrz krótkiej prozy, poeta. Nigdy się nie pobrali, nigdy nie mieszkali razem, a mimo to łączyła ich wielka miłość. Uczucie, które przetrwało ponad 20 lat aż do śmierci Filipowicza. Wisława Szymborska mawiała o ich związku:...