Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zapatrzyła się znowu w okno, bo poczerniałe, zwiędłe georginie, kołysane przez wiatr, zaglądały w szyby, ale wnet zapomniała o nich, zapomniała o wszystkim, nawet o sobie samej, zapadła w takie prześwięte bezczucie, jak ta ziemia rodzona w jesienne martwe noce - bo jako ta ziemia święta była Jagusina dusza - jako ta ziemia. Leżała w jakichś głębokościach nie rozeznanych przez nikogo w bezładzie marzeń sennych - ogromna a nieświadoma siebie - potężna a bez woli, bez chcenia, bez pragnień martwa a nieśmiertelna, i jako tę ziemię brał wicher każdy, obtulał sobą i kołysał, i niósł tam, gdzie chciał... i jako tę ziemię o wiośnie budziło ciepłe słońce, zapładniało życiem, wstrząsało dreszczem ognia, pożądania, miłości a ona rodzi, bo musi; żyje, śpiewa, panuje, tworzy i unicestwia, bo musi; jest, bo musi... bo jako ta ziemia święta, taką była Jagusina dusza - jako ta ziemia!...

Zapatrzyła się znowu w okno, bo poczerniałe, zwiędłe georginie, kołysane przez wiatr, zaglądały w szyby, ale wnet zapomniała o nich, zapomni...

W zjadliwym zmroku chlewów świnie chrząkały i wybuchały krótkimi kwiknięciami. Niektóre leżały blade, tłuste, olbrzymie, stękając pytająco. Inne po trosze siedziały i wyglądały zatroskanymi oczami spod białych rzęs, a uszy kiwały im się rączo na ociężałych łbach. Przy tym też coś mruczały, marudziły, nukały. Ich płaskie, okrągłe nosy ciągle się ruszały z góry na dół i ryły coś po powietrzu. Obrzydły bełkot pomyj postawił je wszystkie na nogi. Żarły, włażąc raciami do szarego sosu, w którym czwalały się pacyny ospy, ziemniaki i obierki. Łucja trącała świnie wiadrem, gdy wywalały jedzenie na ziemię. Pomimo zimna wciąż stała, gdyż przyjemnie jest patrzyć, jak stworzenie źre. Najadłszy się maciorki wystawiły z niesmakiem ryje, wydając chrząknięcia podobne do czkawki.

W zjadliwym zmroku chlewów świnie chrząkały i wybuchały krótkimi kwiknięciami. Niektóre leżały blade, tłuste, olbrzymie, stękając pytająco. ...

Umiera się w byle jakim miejscu życia. I dzieje człowieka zawarte'między urodzeniem jego a śmiercią wyglądają niekiedy jak nonsens. Któż bowiem jest w możności o każdej chwili przemijającej pamiętać, by mogła ona być na wszelki wypadek jego gestem ostatnim? Śmierć nieraz chwyta człowieka in flagranti, zanim zdążył przedsięwziąć jakiekolwiek środki ostrożności. Najbardziej logiczny plan życia, najściślej wyprowadzona formuła jego wartości rozpada się nagle, gdy ujawniona zostanie ostatnia niewiadoma.

Umiera się w byle jakim miejscu życia. I dzieje człowieka zawarte'między urodzeniem jego a śmiercią wyglądają niekiedy jak nonsens. Któż bo...

Człowiek wciąż przeplata się ze światem, jest cały postrzępiony na brzegach, jak staiy szal. Nie dlatego, że obcina sobie paznokcie, strzyże włosy, goli zarost, że co dnia z pianą mydlaną i brudem zmywa wciąż po trochu samego siebie. Ze osypuje się łupieżem, płacze łzami, warstwami zeskrobuje się przy pćdicwze, że cały na swoich krawędziach jest tylko poniekąd sobą. Ale że w człowieku — w obrębie jego skóry — zawiera się wszystko, co widzi i wie, wszystko, co przeżył sam i przeżyli za jego wiedzą inni. Ze strzępami siebie, jak frędzlą, przenika w świat, że wciąż wysuwają się z niego włókienka uczuć i oplatają jakieś sprawy, jakieś miejscowości, oplatają ludzi innych, dzieci i zwierzęta.

Człowiek wciąż przeplata się ze światem, jest cały postrzępiony na brzegach, jak staiy szal. Nie dlatego, że obcina sobie paznokcie, strzyże...