Ta książka pewnie nigdy nie trafiłaby w moje ręce, gdyby nie pewna uczynna istota, która mi ją pożyczyła wraz z jednym z numerów "Lampy" gdzie przy okazji mogłam sobie przeczytać wywiad z Mikołajem Łozińskim, który niewątpliwie ułatwił mi odbiór tej książki.

Jest to historia... a w zasadzie dwie historie... Już na pierwszych stronach poznajemy Daniela, który jedzie do Paryża, aby uporządkować sprawy po zmarłej niedawno matce, z którą przez kilka lat nie miał kontaktu. Na miejscu, nasz bohater próbuje odtworzyć ostatnie lata matki poprzez rozmowy z ludźmi z którymi miała do czynienia, lekarzem w szpitalu, niewidomą terapeutką, lokatorem w wynajmowanym przez Astrid mieszkaniu, czy też Caroline, żoną kochanka matki.

Z drugiej strony, na kartach książki , głos zabiera sama Astrid. Kobieta zmaga się ze śmiertelną chorobą i tęsknotą za ukochanym synem.

Powieść ta jest dość nietypowo napisana. Gdzieś na kartach zatarta jest granica między teraźniejszością o przeszłością. Autor często stosuje zabieg retrospekcji i przywołuje bardzo znaczące wydarzenie z życia obojga bohaterów... wypadek na plaży.

W wywiadzie który przeczytałam, Łoziński pisze, że podczas swojego pobytu we Francji wynajmował mieszkanie od starszej kobiety, która nie dbała o pieniądze, zależało jej jedynie na podlewaniu pozostawionych przez nią w mieszkaniu kwiatów. Kobieta ta często przychodziła do młodych ludzi, bądź dzwoniła i opowiadała o swoim synu, którego bardzo kochała, a z którym nie miała żadnego kontaktu. Historia tej kobiety stała się bodźcem do napisania tej książki.

Łoziński skupia się na ludziach, na ich uczuciach. W bardzo oszczędny w słowa sposób, stara się jak najlepiej przekazać odczucia Daniela i Astrid. Nie zajmuje się opisami otoczenia, miejsc, tylko właśnie swoimi bohaterami. W prosty sposób pokazuje, jak dwoje naprawdę kochających się ludzi, nie potrafi się ze sobą spotkać w jednym miejscu. A kiedy sobie to uświadamiają, dla obojga jest już za późno.

Świetna książka, ciekawa odmiana po nijakości która zasypuje nasz rynek. Niedawno wyszła kolejna pozycja Łozińskiego "Książka", na którą mam teraz wielką ochotę.

Polecam

Ta książka pewnie nigdy nie trafiłaby w moje ręce, gdyby nie pewna uczynna istota, która mi ją pożyczyła wraz z jednym z numerów "Lampy" gdzie przy okazji mogłam sobie przeczytać wywiad z Mikołajem Łozińskim, który niewątpliwie ułatwił mi odbiór tej książki.

Jest to historia... a w zasadzie dwie historie... Już na pierwszych stronach poznajemy Daniela, który jedzie do...