Nie spodziewałam się, że aż tak się wzruszę. Lepiej poznać smak szczęścia, a potem utracić i tęsknić przez całe życie, a może trwać w błogiej nieświadomości i szarej codzienności? O więzach niewytłumaczalnych i jedynych w swoim rodzaju, najsilniejszych i kruchych zarazem. Piękna.

Nie spodziewałam się, że aż tak się wzruszę. Lepiej poznać smak szczęścia, a potem utracić i tęsknić przez całe życie, a może trwać w błogiej nieświadomości i szarej codzienności? O więzach niewytłumaczalnych i jedynych w swoim rodzaju, najsilniejszych i kruchych zarazem. Piękna.

Wchłonęła mnie ta książka.

Spodziewałam się dobrej lektury, bo to wszak Roy Jacobsen, ale początek był rozczarowujący - książka o dzieciach dla dzieci?
A potem okazało się, że jest 3 w nocy i właśnie przeczytałam ostatnią stronę.

Narracja z poziomu dziecka czyni tę książkę jeszcze bardziej interesującą niż gdyby była opowiedziana przez dorosłego. Pogłębia pewną nieoczywistość charakterystyczną dla Jacobsena.

Kto lubi Jacobsena, polubi i Cudowne dzieci. Komu z Jacobsenem nie po drodze, niech sobie raczej daruje.

Wchłonęła mnie ta książka.

Spodziewałam się dobrej lektury, bo to wszak Roy Jacobsen, ale początek był rozczarowujący - książka o dzieciach dla dzieci?
A potem okazało się, że jest 3 w nocy i właśnie przeczytałam ostatnią stronę.

Narracja z poziomu dziecka czyni tę książkę jeszcze bardziej interesującą niż gdyby była opowiedziana przez dorosłego. Pogłębia pewną...

Książka melancholijna, spokojna, o ludziach i ich problemach, a wszystko widziane oczyma dorastającego chłopca. Wielkie dramaty ukazane przez niedopowiedzenia, nie w całości, ale przecież nie wszystko musimy widzieć. Pomimo to mocno je czujemy, może nawet bardziej niż gdyby wszystko zostało dokładnie opisane. Opowieść przejmująca i piękna. Do powieści Jacobsena na pewno powrócę :).

Książka melancholijna, spokojna, o ludziach i ich problemach, a wszystko widziane oczyma dorastającego chłopca. Wielkie dramaty ukazane przez niedopowiedzenia, nie w całości, ale przecież nie wszystko musimy widzieć. Pomimo to mocno je czujemy, może nawet bardziej niż gdyby wszystko zostało dokładnie opisane. Opowieść przejmująca i piękna. Do powieści Jacobsena na pewno...

„Boże, jak to cudownie być zwykłym człowiekiem”. To jedno ze zdań z książki Roya Jacobsena „Cudowne dzieci” jest najlepszą jej recenzją. Boże, jak to cudownie, że Roy Jacobsen istnieje i że Wydawnictwo Poznańskie przywróciło go polskim czytelniczkom i czytelnikom wydając jego najnowsze książki. Dzięki temu takie entuzjastki jak ja mogą pielgrzymować po bibliotekach w poszukiwaniu innych jego tytułów, bo, warto to napisać, Roy Jacobsen to pisarz z wielkim dorobkiem, niestety mało znanym w Polsce. Kiedy podróżowaliśmy z mężem po północnej Norwegii i pomieszkiwaliśmy w rozmaitych hutte (czasami bez wody bieżącej i z wychodkiem na dworze) w niemal każdym miejscu były sczytane i pożółkłe egzemplarze jego książek. Chyba go tam lubią :) (polecam arcyciekawą rozmowę z nim w ramach tegorocznego Festiwalu Conrada). A wracając do „Cudownych dzieci”, to powieść, którą można zaliczyć do nurtu powieści inicjacyjnych, bowiem to książka o dzieciństwie, o wchodzeniu w życie i o tym jak życie potrafi być jednocześnie upajające i przerażające. Napisana cudownym (będę się konsekwentnie trzymać tu tego przymiotnika ;),melancholijnym i zabawnym językiem. Jacobsen potrafi to, co najwięksi pisarze i pisarki skandynawskie, a mianowicie opowiadać o rzeczach ważnych i poważnych w sposób prosty, ale nie pozbawiony głębi, lekki, ale w istocie swej filozoficzny, a jednocześnie pełen ciepła. „Cudowne dzieci” czytałam sobie pomalutku, ciesząc się każdym zdaniem, każdym odwróceniem punktu widzenia, smutek sąsiaduje to z radością, mroczna tajemnica z zapierającymi dech odkryciami. Dramat rodzinny widziany oczami kilkunastoletniego chłopca, Finna, jest plątaniną zależności, emocji i sekretów, którą próbuje rozszyfrować, oswoić i zrozumieć. To jest opowieść o tym, co nas formuje, jak stajemy się człowiekiem. W świecie Finna wszystko jest nowe, nade wszystko niezgłębiony i tajemniczy jest dla siebie on sam. Czy to uczucie nie towarzyszy nam, w mniejszym lub większym stopniu, przez całe życie? Mądra i cudna książka.

„Boże, jak to cudownie być zwykłym człowiekiem”. To jedno ze zdań z książki Roya Jacobsena „Cudowne dzieci” jest najlepszą jej recenzją. Boże, jak to cudownie, że Roy Jacobsen istnieje i że Wydawnictwo Poznańskie przywróciło go polskim czytelniczkom i czytelnikom wydając jego najnowsze książki. Dzięki temu takie entuzjastki jak ja mogą pielgrzymować po bibliotekach w...

Skromna, ale bardzo ciekawa i poruszająca książka.

Skromna, ale bardzo ciekawa i poruszająca książka.

Jest mnóstwo książek, które wabią pięknymi okładkami. Niektóre z nich to niemal dzieła sztuki. A obok nich są „Cudowne dzieci” Roy’a Jacobsena. Pierwszy raz zobaczyłam tak oryginale wydanie książki – fabuła zaczyna się już na okładce. Na dodatek książka jest szyta, dzięki temu bardzo wygodna w czytaniu. Brawa dla wydawnictwa za pomysł i wykonanie.


Styl norweskiego pisarza poznałam dzięki „Niewidzialnym” oraz „Białemu morzu”, które tworzą serię zatytułowaną „Ingrid Barrøy”. Akcja obu powieści toczy się na małej wyspie, którą rządzi nieokiełznana przyroda i surowy klimat. Zupełnie inną odsłonę pokazuje autor w „Cudownych dzieciach”. Tutaj fabuła rozgrywa się we wczesnych latach 60. XX wieku. Finn, uczeń szkoły podstawowej mieszka z rozwiedzioną matką w blokowisku w Oslo. Mają zwyczajne życie, które im mija na wypełnianiu codziennych obowiązków oraz radzeniu sobie z niedostatkiem pieniędzy. Ich byt zmienia się w momencie, gdy u progu ich mieszkania pojawia się siedmioletnia przyrodnia siostra chłopca. Losy rodziny „to opowiedziana z perspektywy wielu lat historia dorastania, w której tęsknota za minionym czasem przeplata się z ironią, a wspomnienia chwil beztroskich z doświadczeniem brutalności świata.”


„Cudowne dzieci” opowiedziane są z perspektywy chłopca, który dorasta i mierzy się z nową dla niego rzeczywistością. Jak to dziecko, nie wszystko rozumie i każdą zmianę w życiu musi sam przepracować i poukładać, żeby wskoczyła na właściwe miejsce.

"Mama znowu utkwiła twarz w dłoniach. Była wrakiem, który człowiek miałby tylko ochotę zastrzelić. Jest przecież dorosła, do cholery. Jaki z tego pożytek, jeśli nie ma siły walczyć?!"


Ascetyczny i wyważony skandynawski styl autora pięknie się w tej powieści uwidacznia. „Cudowne dzieci” są zwyczajne, ale nie nudne, ani przeciętne. Sztuką jest pisać o codziennym życiu w taki sposób, że czytelnik chce być jego uczestnikiem i z wielką przyjemnością towarzyszyć bohaterom w ich historii. Tak, fabuła „Cudownych dzieci” idealnie komponuje się z pisarskim kunsztem Roy’a Jacobsena.


Powieść Roy’a Jacobsena to powieść o Norwegii sprzed czasów dobrobytu. Czaruje prostotą oraz niecodziennym klimatem niedopowiedzeń. Napisana z oddechem i bardzo oryginalnie. To było bardzo udane, kolejne spotkanie z norweskim pisarzem.

www.naczytniku.com

Jest mnóstwo książek, które wabią pięknymi okładkami. Niektóre z nich to niemal dzieła sztuki. A obok nich są „Cudowne dzieci” Roy’a Jacobsena. Pierwszy raz zobaczyłam tak oryginale wydanie książki – fabuła zaczyna się już na okładce. Na dodatek książka jest szyta, dzięki temu bardzo wygodna w czytaniu. Brawa dla wydawnictwa za pomysł i wykonanie.


Styl norweskiego...

Niecodzienna stylistycznie, niezwykła fabularnie, a jednak cały czas zwyczajna opowieść o rodzinie i dorastaniu – tak właśnie można w pigułce określić powieść Roy’a Jacobsena. Historia ta jest wszakże nieskomplikowana, nad zwyczaj prosta i zwięzła, podana jednak, zarówno językowo, jak i pod względem wydawniczym, w zaskakującym i nieoczywistym stylu.

Finna poznajemy w chwili, gdy usilnie stara się pomóc samotnie wychowującej go matce. Odnowia pusty pokój w mieszkaniu, celem wynajęcia go potencjalnemu lokatorowi, a tym samym załatania domowego budżetu. Zadanie zostaje ukończone, pokój zamieszkuje dziwny i niejednoznaczny jegomość, ale sprawy komplikuje przyjazd przyrodniej, młodszej siostry Finna – zagadkowej pod wieloma względami Lindy. Pojawienie się dziewczynki wywraca do góry nogami poukładane życie mamy i dziesięciolatka, którzy zmierzyć się muszą z nieoczywistymi problemami natury wychowawczej bezbronnej kilkulatki.

Narratorem Roy Jacobsen czyni dorastającego Finna, co sugerować może, iż historia ta trącić może infantylizmem. Nic bardziej mylnego. Narracja Cudownych dzieci stanowi jedno z mocniejszych ogniw powieści norweskiego pisarza. Jest nadzwyczaj dojrzała, rozważna. Dojrzewający na oczach czytelnika chłopak, głównie za sprawą pojawienia się w jego życiu siostry przechodzi ogromną metamorfozę. Od początku zdaje się być nad wyraz odpowiedzialny, nadto roztropny jak na swój wiek. Dzięki Lindzie chłopak, o ile w tym przypadku jest to możliwe, poważnieje jeszcze bardziej.

W wielu aspektach Finn przejmuje rolę swojej matki. Jest od niej zdecydowanie bardziej zorganizowany, pragmatyczny, trzeźwo myślący. Miewa przebłyski dziecięcych, beztroskich zachowań, nie są one jednak jego codziennością, a raczej cicho skrywanym marzeniem, które nieśmiało wyłania się między wierszami tej narracji. Aspekt ten wywołuje mieszane odczucia, niepokoi, bulwersuje, a na pewno zasmuca.

(…) zbieramy z mamą słowa, śmiejemy się z nich, bo nam się podobają albo uważamy je za głupie czy zbędne, słowa tak rzeczywiste, że dałoby się ich dotknąć, beton i spaliny, miąglina, benzyna, skóra, nubuk…

To nie tylko opowieść o więzach rodzinnych i o próbie zmierzenia się z nową sytuacją, w jakiej znajduje się matka z synem. To historia o samotności i tęsknocie za ciepłem domu rodzinnego, o problemach finansowych, z jakimi borykać musi się samotna matka, o odpowiedzialności i trudzie spoczywającej na rodzicach w wychowaniu dzieci oraz o nieradzeniu sobie z nią. Nie brak tutaj wątku o nieudolnych próbach wymierzenia sprawiedliwości czy przykrych i poniekąd nieodwracalnych konsekwencjach przemocy domowej. Jeśli dodać do tego wstrząsający wątek choroby umysłowej i podejścia do niej norweskich placówek wychowawczych to otrzymujemy kompleksowy i dość gorzki obraz Norwegii drugiej połowy XX wieku.

Historia to wszak cierpka i melancholijna, ale nie przygnębiająca. Przebija przez nią spora doza ciepła i nieopisanego uroku. Nie brak tutaj przebłysków dobrego humoru, czy typowych przejawów dziecięcej empatii, a i podjęta tematyka zachwyca swoją wielowymiarowością. Jest to bez wątpienia historia skreślona z rozmysłem i mocno odczuwalnym, chłodnym, typowo skandynawskim dystansem. Każde słowo jest tutaj nie tylko na wagę złota, dobrane zostało z rozmysłem, ale i z pewną dozą nieoczywistości. Prozaik nie wykłada kart na stół, wiele aspektów pozostaje w sferze domysłów i niedopowiedzeń.

Nieschematyczne sformułowania, nieoczywiste słowne zagrania wespół z nostalgicznym, surowym klimatem tworzą wyrazistą, podbarwioną poetyckim szlifem całość, w oparach której można się zanurzyć z prawdziwą przyjemnością.

Niecodzienna stylistycznie, niezwykła fabularnie, a jednak cały czas zwyczajna opowieść o rodzinie i dorastaniu – tak właśnie można w pigułce określić powieść Roy’a Jacobsena. Historia ta jest wszakże nieskomplikowana, nad zwyczaj prosta i zwięzła, podana jednak, zarówno językowo, jak i pod względem wydawniczym, w zaskakującym i nieoczywistym stylu.

Finna poznajemy w...

Chude lata 60-te w Norwegii. Do niepełnej rodziny – mama z synem – niespodziewanie dołącza 6-letnia dziewczynka, przyrodnia siostra Finna. Wyczuwamy, że Linda jest nietypową dziewczynką, ale nie wiemy dokładnie, dlaczego. Narratorem wydarzeń jest Finn, również dziecko, a więc postrzegamy świat z jego perspektywy, a on nie do końca rozumie, co się dzieje.
Niezwykle emocjonujące tajemnicze szczegóły dawkowane są stopniowo, informacje podawane są wraz z rosnącym stopniem zrozumienia sytuacji przez Finna, który w międzyczasie przestaje być dzieckiem.
Nie mogłam się oderwać od historii dzieci, czego i Państwu, polecając tę niewielką książkę, życzę.

Chude lata 60-te w Norwegii. Do niepełnej rodziny – mama z synem – niespodziewanie dołącza 6-letnia dziewczynka, przyrodnia siostra Finna. Wyczuwamy, że Linda jest nietypową dziewczynką, ale nie wiemy dokładnie, dlaczego. Narratorem wydarzeń jest Finn, również dziecko, a więc postrzegamy świat z jego perspektywy, a on nie do końca rozumie, co się dzieje.
Niezwykle...

Bardzo udane zetknięcie z prozą Jacobsena! Nie będę obiektywna ponieważ bardzo lubię książki pisane z perspektywy dziecka. "Cudowne dzieci" to pięknie napisana historia chlopca zyjacego w Oslo w latach 60; chłopca przechodzącego dość trudne dla niego zmiany w swoim dzieciństwie; zmiany które próbuje na swoj dziecięcy rozum sobie tlumaczyc. To wreszcie historia zmian zachodzacych w tamtych latach w Norwegii, widzianych oczami dziecka.
Cudownie skandynawska i pięknie oraz minimalistycznie wydana :-)

Bardzo udane zetknięcie z prozą Jacobsena! Nie będę obiektywna ponieważ bardzo lubię książki pisane z perspektywy dziecka. "Cudowne dzieci" to pięknie napisana historia chlopca zyjacego w Oslo w latach 60; chłopca przechodzącego dość trudne dla niego zmiany w swoim dzieciństwie; zmiany które próbuje na swoj dziecięcy rozum sobie tlumaczyc. To wreszcie historia zmian...

Powrót do czasów, gdy dorośli mieli swój świat, a dzieci i ryby... Narrator to bystry chłopaczek, a my razem z nim próbujemy dociec, co się dzieje z mamą, kim jest lokator, jak pomóc siostrze i czy rzeczywiście mieli tego samego ojca. Świat pełen niedopowiedzeń, ściszonych głosów i wątpliwości. To se ne wrati w czasach wujka Google'a, a miało swój swój czar i słodki smak tajemnicy.

Powrót do czasów, gdy dorośli mieli swój świat, a dzieci i ryby... Narrator to bystry chłopaczek, a my razem z nim próbujemy dociec, co się dzieje z mamą, kim jest lokator, jak pomóc siostrze i czy rzeczywiście mieli tego samego ojca. Świat pełen niedopowiedzeń, ściszonych głosów i wątpliwości. To se ne wrati w czasach wujka Google'a, a miało swój swój czar i słodki smak...