Do wzruszenia i zatrzymania się na chwile i podumania
Ale też do czytania jednym ciągiem na wakacjach

znów Łoziński robi mistrzowską zagrywkę: płynną wciągającą książkę, którą lekko się czyta - a o sprawach najcięższych

jedna z najlepszych kontynuacji książek, jakie czytałam a to nie lada wyczyn powtórzyć arcydzieło. w nauce liczyłoby się to jako patent na geniusz:)

trochę się gubiłam w bohaterach. szóstka plus ich partnerzy, dzieci itd to za dużo na mój zmęczony umysł. Rzadko to mówię, bo wychodzę z założenia, że wszystko można z sukcesem skrócić, ale tu: a jakby rozwinąć te książkę, dać każdemu bohaterowi więcej miejsca? może by mniej się mylili. Może Łoziński się bał, że na dłuższą książkę mu nie wystarczy materiału?
A może trzyma ten materiał na trzecią część? Czego sobie, jemu i wszystkim życzę:))))

Do wzruszenia i zatrzymania się na chwile i podumania
Ale też do czytania jednym ciągiem na wakacjach

znów Łoziński robi mistrzowską zagrywkę: płynną wciągającą książkę, którą lekko się czyta - a o sprawach najcięższych

jedna z najlepszych kontynuacji książek, jakie czytałam a to nie lada wyczyn powtórzyć arcydzieło. w nauce liczyłoby się to jako patent na...

Splątane losy.

Splątane losy.

Płynna kontynuacja żydowskiej sagi rodzinnej. Czas wojenno-powojenny, w Warszawie, Krakowie, Lwowie. Jest ciekawie. Czy prawdziwie i bezstronnie? Trudno powiedzieć. Razi ogrom żarłocznie agresywnego polskiego antysemityzmu. Wszechpotężnego, wszechobecnego, zdaniem autora będącego jedyną możliwą opcją. Przyzwoitością wykazują się Niemcy. Owszem. Polacy nigdy. Jest to bardzo modny i chętnie eksploatowany trend. Powielany masowo obraz Polaka wściekłego antysemity, ciągnącego niemal siłą opierającego się co nieco Niemca w ślad za uciekającym żydem. Wszyscy polscy goje wszędzie i zawsze plują ogniem nienawiści do żydowskich rodaków. Mieszczanie i wieśniacy, inteligenci, robotnicy i chłopi jak jeden wybitnie zwarty ideowo szwadron. Czy naprawdę? Mimo to powieść jest dobra i warto ją przeczytać.

Płynna kontynuacja żydowskiej sagi rodzinnej. Czas wojenno-powojenny, w Warszawie, Krakowie, Lwowie. Jest ciekawie. Czy prawdziwie i bezstronnie? Trudno powiedzieć. Razi ogrom żarłocznie agresywnego polskiego antysemityzmu. Wszechpotężnego, wszechobecnego, zdaniem autora będącego jedyną możliwą opcją. Przyzwoitością wykazują się Niemcy. Owszem. Polacy nigdy. Jest to bardzo...

Druga część sagi rodziny Stramerow. Nadal dobrze się czyta, szczególnie wojenne losy rodziny podczas powstania w getcie oraz warszawskiego ale sympatia dla nich gdzieś powoli znika.
Co prawda już przed wojna cześć rodziny była komunistyczna ale dopiero tutaj, gdy robią jako tzw. żydokomuna kariery w powojennej Polsce zaczęło to uwierać.
Niemniej jeśli przeczytało się część pierwsza trzeba dokończyć powieść żeby przekonać się jak potoczyły się losy rodziny Stramerow.
Będzie tom trzeci ?

Druga część sagi rodziny Stramerow. Nadal dobrze się czyta, szczególnie wojenne losy rodziny podczas powstania w getcie oraz warszawskiego ale sympatia dla nich gdzieś powoli znika.
Co prawda już przed wojna cześć rodziny była komunistyczna ale dopiero tutaj, gdy robią jako tzw. żydokomuna kariery w powojennej Polsce zaczęło to uwierać.
Niemniej jeśli przeczytało się ...

Bardzo cieszy mnie to, że Łoziński nie uśmiercił rodzeństwa Stramerów. Biorąc pod uwagę ilu Żydów zginęło w II wojnie światowej to pewnego rodzaju fenomen. Dobrze napisana, chociaż chyba bardziej podobała mi się pierwsza część.

Bardzo cieszy mnie to, że Łoziński nie uśmiercił rodzeństwa Stramerów. Biorąc pod uwagę ilu Żydów zginęło w II wojnie światowej to pewnego rodzaju fenomen. Dobrze napisana, chociaż chyba bardziej podobała mi się pierwsza część.

Po lekturze „ Stramera” trochę ze zniecierpliwieniem trochę z trwogą czekałam aż usiądę do lektury kontynuacji w „Stramerach”.

Miałam zupełnie inną wizję tego, co się wydarzy z tą rodziną w czasie wojny. Szczerze mówiąc o wiele mroczniejszą, nakrapianą masą literatury o Holokauście. Autor zaskoczył mnie, pokazując zupełnie inną stronę, tą mniej spotykaną. Zwyczajną.

Bo nie jest tak, że w czasie wojny jest tylko wojna i poza wojną nic nie ma. Jest w tym wszystkim normalne życie. Jak to się mówi, każdy orze, jak może. Podobała mi się ta codzienność.

Jedno jednak pozostaje niezmienne. Jak ogrom rodzin żydowskich, tak i ta, utraciła swoją tożsamość. Po latach ukrywania się, pod zmienionymi nazwiskami, po wojnie budują nowe życie. Co zostało z żydowskiego Tarnowa? Fotografia w pamięci.

Po lekturze „ Stramera” trochę ze zniecierpliwieniem trochę z trwogą czekałam aż usiądę do lektury kontynuacji w „Stramerach”.

Miałam zupełnie inną wizję tego, co się wydarzy z tą rodziną w czasie wojny. Szczerze mówiąc o wiele mroczniejszą, nakrapianą masą literatury o Holokauście. Autor zaskoczył mnie, pokazując zupełnie inną stronę, tą mniej spotykaną. Zwyczajną.

Bo...

Bardzo wciągająca opowieść o losach szóstki żydowskiego rodzeństwa pod koniec wojny. Momentami lepsza niż kryminał. Naprawdę warto przeczytać, zwłaszcza, że nie jest to fikcja literacka. Niesamowite są dzieje jednej rodziny rozsianej po całej Europie w tak ciężkich wojennych czasach.
Pierwsza część pt. "Stramer" też świetna

Bardzo wciągająca opowieść o losach szóstki żydowskiego rodzeństwa pod koniec wojny. Momentami lepsza niż kryminał. Naprawdę warto przeczytać, zwłaszcza, że nie jest to fikcja literacka. Niesamowite są dzieje jednej rodziny rozsianej po całej Europie w tak ciężkich wojennych czasach.
Pierwsza część pt. "Stramer" też świetna

W porównaniu do poprzedniej części bardzo słabo. :( Chaos wątków, historie opowiedziane jakby na szybko, płaskie postacie, a humor niezręczny. Trudno było mi wczuć się w jakąkolwiek historię.

W porównaniu do poprzedniej części bardzo słabo. :( Chaos wątków, historie opowiedziane jakby na szybko, płaskie postacie, a humor niezręczny. Trudno było mi wczuć się w jakąkolwiek historię.

Dużo bardziej podobał mi się ten tom od poprzedniego. Wciągnęłam się w losy poszczególnych Stramerów, na przemian martwiąc się o nich, współczując im. Byłam mocno zaangażowana w ich los, martwiłam się, czy przetrwają ten trudny czas, jakim dla Żydów była II wojna światowa.

Dużo bardziej podobał mi się ten tom od poprzedniego. Wciągnęłam się w losy poszczególnych Stramerów, na przemian martwiąc się o nich, współczując im. Byłam mocno zaangażowana w ich los, martwiłam się, czy przetrwają ten trudny czas, jakim dla Żydów była II wojna światowa.

Nie do końca ta kontynuacja Mikołajowi Łozińskiemu wyszła. „Stramerowie” podejmują wątki znane ze „Stramera”. Trzeba uważać przy podnajmowaniu raz jeszcze tego samego tematu, nawet jak się ma taki talent literacki jak Łoziński. Na pierwszy rzut oka powieści niczego nie brakuje, pisana jest tą empatyczną łagodnością co część poprzednia, ale już same historie sprawiają wrażenie rwanych, być może pisanych trochę na siłę, a w każdym razie posiadających wyraźne braki w magnetyzmie. Trochę szkoda.

Poznajemy losy dzieci Nathana i Rywki, które przeżyły wojenną zawieruchę i teraz próbuję swoje życie ogarnąć bądź ciągnąć dalej. A skoro rzeczywistość powojenna do łatwych nie należy, to ich losy nacechowane dramatyzmem są. Jak wtedy, gdy Nusek musi śmiać się z antysemickich żartów. Problem jednak w tym, że tak różne charaktery brzmią bardzo podobnie. Mógł Łoziński spróbować pozmieniać charakter pisarski tych opowieści. Efekt mógłby być zgoła inny. Tak pozostaje książka sprawna, ale łatwa do zapomnienia.

Nie do końca ta kontynuacja Mikołajowi Łozińskiemu wyszła. „Stramerowie” podejmują wątki znane ze „Stramera”. Trzeba uważać przy podnajmowaniu raz jeszcze tego samego tematu, nawet jak się ma taki talent literacki jak Łoziński. Na pierwszy rzut oka powieści niczego nie brakuje, pisana jest tą empatyczną łagodnością co część poprzednia, ale już same historie sprawiają...