Rodzina- zwyczajna, jakich wiele zapewne, przerażająca.
Napisana świetnym językiem, momentami śmieszna, momentami straszna. Niezwykły dar obserwacji autorki, specyficzne poczucie humoru i znakomity styl.
Na dokładkę dowaliłam sobie filmem "Matka siedzi z tyłu"- my kobiety potrafimy być naprawdę okropne 🙄

Rodzina- zwyczajna, jakich wiele zapewne, przerażająca.
Napisana świetnym językiem, momentami śmieszna, momentami straszna. Niezwykły dar obserwacji autorki, specyficzne poczucie humoru i znakomity styl.
Na dokładkę dowaliłam sobie filmem "Matka siedzi z tyłu"- my kobiety potrafimy być naprawdę okropne 🙄

Nikt tak jak Papużanka nie potrafi dostrzec niewidzialnych.
Bardzo smutna, refleksyjna historia.

Nikt tak jak Papużanka nie potrafi dostrzec niewidzialnych.
Bardzo smutna, refleksyjna historia.

Przeczytana bez czytania opisu bez wiedzy co to za tytuł i jaka autorka Taki rodzaj wyzwania :) Językowo znakomita, ciekawa, na wysokim poziomie. Początek ujął mnie bardzo i byłam przekonana że ocena będzie najwyższa z możliwych, choć później ten zachwyt trochę się rozmył. Nie do końca mnie to poruszyło emocjonalnie, o bohaterach raczej zapomnę. Niemniej jednak zważywszy na to debiut tym bardziej duże słowa uznania. Czytałam wcześniej Przez i również mi się podobało
Jest to autorka niezwykle ciekawa dla mnie i chętnie poznam kolejne książki

Przeczytana bez czytania opisu bez wiedzy co to za tytuł i jaka autorka Taki rodzaj wyzwania :) Językowo znakomita, ciekawa, na wysokim poziomie. Początek ujął mnie bardzo i byłam przekonana że ocena będzie najwyższa z możliwych, choć później ten zachwyt trochę się rozmył. Nie do końca mnie to poruszyło emocjonalnie, o bohaterach raczej zapomnę. Niemniej jednak zważywszy na...

Uważam że książka jest istnym arcydziełem.Nagła zmiana naracji dodaje oryginalności i podkreśla styl pisania autorki.Fabuła pokazuje jak bardzo życie z ciekawego może sie zmienić w beznadzieje.Nie uważam że matka Maciusia była złą osobą.Oczywiście postępowała żle ale to przez pokrzywdzenie przez życie.Jest mi również żal Maciusia, że z człowieka który miała wszystko poukładane.Stał sie człowiekiem który mieszka w pustostanie i żyje z dnia na dzień.Powieśc podkoniec pokazuje jak to starszym ludzią(niby ojcowi i matce Maciusia) przestaje sie chciec żyć.Podoba mi sie również swojski styl mówienia matki oraz wspomnienia z czasów II wojny światowej oraz histori w Wielkiej Brytanii.Lubie też obecny w książce obyczajowy styl.Choć książka często jest kontrowersyjna.To jednak porusza wiele wątków filozofii i dobrze pokazuje klimat PRL i Post PRL.Polecam ją każdemu kto lubi modernistyczną literature i filozoficzne i tym co po prostu szukają dobrej powieści

Uważam że książka jest istnym arcydziełem.Nagła zmiana naracji dodaje oryginalności i podkreśla styl pisania autorki.Fabuła pokazuje jak bardzo życie z ciekawego może sie zmienić w beznadzieje.Nie uważam że matka Maciusia była złą osobą.Oczywiście postępowała żle ale to przez pokrzywdzenie przez życie.Jest mi również żal Maciusia, że z człowieka który miała wszystko...

Mistrzowska wiwisekcja rodzinnego piekiełka, ciągnącego się przez co najmniej cztery pokolenia. A może tak po prostu wygląda życie? Powinno być jedenasta gwiazdka za niepowtarzalny styl i język.

Mistrzowska wiwisekcja rodzinnego piekiełka, ciągnącego się przez co najmniej cztery pokolenia. A może tak po prostu wygląda życie? Powinno być jedenasta gwiazdka za niepowtarzalny styl i język.

Specyficzny, oryginalny styl to zaleta tej powieści.
Portret rodzinny - realny, choć kuriozalny.

Specyficzny, oryginalny styl to zaleta tej powieści.
Portret rodzinny - realny, choć kuriozalny.

Przepięknie napisana, dla takich książek żyję.

Przepięknie napisana, dla takich książek żyję.

ciekawa narracja, zwykła historia rodzinna w dość oryginalny sposób pokazana. Moje pierwsze spotkanie z autorką, czuję się zaintrygowana jej stylem pisania.

ciekawa narracja, zwykła historia rodzinna w dość oryginalny sposób pokazana. Moje pierwsze spotkanie z autorką, czuję się zaintrygowana jej stylem pisania.

Zmyj podłogę wyrzuć śmieci
Potem idź wyprowadź psa
Umiesz robić tylko dzieci
Na ch.. za ciebie wychodziła
Ty kur...! Odpie.. się
Idź w piz.. jeb.. się odje.. się
Co ty chu.. dziś zrobiłeś
Ujeba.. znowu się
Śmieci jeszcze nie wyrzuciłeś
Kur.. jak mi z tobą źle

Rodzina słowem silna PIERSI

Nie mogłem się powstrzymać...dziś autor tej liryki jawi się nam jako Mąż Stanu , Gwarant Demokracji...po prostu Ostania Deska...ale obsługa cmentarza nadal nuci...nie kukizuj....ale w sumie...tekst głupawy z założenia tylko jakby ciut prawdziwy...
Wracam do Zośki jednak...ruszyła udeptaną ścieżką , między blokami , kościołem , trzepakiem i monopolowym...ha...ale jak Ona idzie...z wdziękiem , z humorem , z empatią ...nie ocenia i nie potępia...to taki świat , na wyciągnięcie ręki...no więc rączki za siebie , nikt nie zauważy ...nie pomyśli ...tak , jest już prawie , prawie dobrze ...a będzie tylko lepiej....

Zmyj podłogę wyrzuć śmieci
Potem idź wyprowadź psa
Umiesz robić tylko dzieci
Na ch.. za ciebie wychodziła
Ty kur...! Odpie.. się
Idź w piz.. jeb.. się odje.. się
Co ty chu.. dziś zrobiłeś
Ujeba.. znowu się
Śmieci jeszcze nie wyrzuciłeś
Kur.. jak mi z tobą źle

Rodzina słowem silna PIERSI

Nie mogłem się powstrzymać...dziś autor tej liryki jawi się nam jako Mąż Stanu ,...

Wirtuozeria języka, niesamowity kunszt i styl. Misz masz formy. Czasami narracja jest pierwszoosobowa, jakby czytelnik czytał pamiętnik, czasami trzecioosobowa, jakby to była powieść. Nie wpływa to jednak na odbiór książki – dla mnie językowy rollercoaster. Zośka Papużanka w swojej debiutanckiej książce bierze na warsztat typową polską rodzinę na przestrzeni kilku pokoleń. Na pozór jest to zwyczajna, przeciętna rodzina. I tu Papużanka wbija szpikulec. Bo w tej rodzinie czegoś brakuje, coś jest nie tak i czuje się to od samego początku. Autorka odsłania jej wady, problemy, bolączki. Uwypukla nawyki i zwyczaje, przywary bohaterów. Dostajemy obraz silnych charakterów, ale to są te złe charaktery, to nie są postacie, z którymi chcemy się przyjaźnić, żyć, mieć rodzinę. Jak zwykle u Papużanki dostajemy świetny obraz otaczającego świata. Autorka jest genialną obserwatorką i w niebywale inteligentny sposób potrafi przelać to na papier. Momentami jest farsa, kicz, wyolbrzymienia, ironia – to co, dopuszczamy w wieku dziecięcym, wydaje się być śmieszne i tragiczne u dorosłego (np. postać Maciusia). Kołtuneria, śmiech, gorycz, infantylność – tu jest wszystko. Tytuł i okładka (ta z domkiem z klocków) świetnie oddają treść książki. Niby stabilny dom, ale z dziurami w ścianach. Niby stabilne mocne mury, ale bardzo łatwo mogą się rozpaść.

Wirtuozeria języka, niesamowity kunszt i styl. Misz masz formy. Czasami narracja jest pierwszoosobowa, jakby czytelnik czytał pamiętnik, czasami trzecioosobowa, jakby to była powieść. Nie wpływa to jednak na odbiór książki – dla mnie językowy rollercoaster. Zośka Papużanka w swojej debiutanckiej książce bierze na warsztat typową polską rodzinę na przestrzeni kilku pokoleń....