O czym jest "Granica"? Mówiąc krótko i zwięźle - o granicach. Granicach różnego rodzaju, począwszy od tych w sensie dosłownym, jak i tych tworzących się w ludzkiej psychice, pomiędzy dwojgiem ludzi, czy tych oddzielających życie od śmierci. Historia przedstawia losy kilku warstw społecznych wraz z charakterystycznymi elementami dla każdej z nich w sposób czasami do bólu dosadny. Nie ma tu miejsca na sentymenty, roztkliwianie się, czy owijanie w bawełnę. Umarło dziecko? Umarło. To normalne, przecież w tych czasach wiele niemowląt nie przeżywało trudnych warunków. Rodzina mieszka w ciemnej piwnicy, bez dostępu do bieżącej wody i dziennego światła? Och, to także nic zdumiewającego. Tak właśnie wygląda świat u Nałkowskiej. Mnie taka wizja przeraża, ale chyba po to są powieści - żeby pokazać rzeczywistość taką, jaką jest. Bez zbędnego upiększania. I tak przedstawia się narracja powieści. Trochę monotonna, jakby wyprana z uczuć.
Jednym z najważniejszych bohaterów "Granicy" jest Zenon Ziembiewicz. Młody mężczyzna, "inteligent", karmiący się marzeniami o własnych możliwościach i pragnący zmienić świat. Właściwie wszystko byłoby bez zarzutu, gdyby nie jego wyjątkowa niestałość w uczuciach i problemy z uświadamianiem sobie konsekwencji swoich decyzji, często podejmowanych pochopnie. Objawia się to głównie w kontaktach z kobietami - jedna jest dla niego zabawką, druga przelotnym romansem z litości, trzecia natomiast kandydatką na stałą partnerkę. Nie zmienia to faktu, iż Zenon zdradza swoją narzeczoną. Sama argumentacja jego zachowań jest gorzej niż żałosna. Dziewczynie umarła matka, więc... więc zaprosiłem ją do łóżka. Przecież trzeba ją było jakoś pocieszyć.
Co tu dużo mówić: są książki dobre i złe. Podział ten jednak nie zawsze jest najistotniejszy. Ważne jest bowiem, by powieść wzbudziła w czytelniku jakieś emocje. Żeby zmusiła do zastanowienia się nad czymś, może wywołała zdziwienie, zirytowanie. Choć nie uważam "Granicy" za arcydzieło literatury, to koniec końców, coś ona we mnie poruszyła. Chociażby tę cienką strunę zwaną nerwami. Były takie momenty, w których łapałam się za głowę, wściekła na tę nieczułość ukazaną na kartach powieści. To znieczulenie było wszędzie i chyba właśnie przez ten skumulowany brak jakichkolwiek uczuć, ja odczuwałam wszystkie emocje dziesięć razy bardziej. Stawiałam się na miejscu bohaterów i zastanawiałam się, co działoby się we mnie, gdybym znalazła się w takich sytuacjach jak oni. Więc może "Granica" ma sens - chociażby taki, że w przewrotny sposób sprawia, iż zaczynamy czuć. Bardziej niż kiedykolwiek.

O czym jest "Granica"? Mówiąc krótko i zwięźle - o granicach. Granicach różnego rodzaju, począwszy od tych w sensie dosłownym, jak i tych tworzących się w ludzkiej psychice, pomiędzy dwojgiem ludzi, czy tych oddzielających życie od śmierci. Historia przedstawia losy kilku warstw społecznych wraz z charakterystycznymi elementami dla każdej z nich w sposób czasami do bólu...