Wciąż sięgam po Whartona licząc, że trafię na książkę piękną jak Ptasiek. Ale ta mnie nie zachwyciła. Płytkie dialogi i nudne opisy rozterek bohaterów.

Wciąż sięgam po Whartona licząc, że trafię na książkę piękną jak Ptasiek. Ale ta mnie nie zachwyciła. Płytkie dialogi i nudne opisy rozterek bohaterów.

Jakoś tak powiało nudą.

Jakoś tak powiało nudą.

Zapowiedź klimatu artystycznego Paryża zachęciła mnie do zapoznania się z tą historią. Niestety okazała się ogromnym, momentami pozbawionym taktu i dobrego smaku, rozczarowaniem.

Zapowiedź klimatu artystycznego Paryża zachęciła mnie do zapoznania się z tą historią. Niestety okazała się ogromnym, momentami pozbawionym taktu i dobrego smaku, rozczarowaniem.

Wharton pisze wspaniale, ale w tej książce Clyde był tak irytujący, że z trudem się o nim czytało, naprawdę. Już dawno nie miałam do czynienia z tak odpychającym bohaterem.

Pierwsza część jest trochę słabsza, ale druga już bardziej wciąga. Z zabawnych rzeczy, to tylko facet mógł napisać książkę, w której wszyscy mówią o dziecku "niemowlak" zamiast używać imienia.

Na plus klimat książki - ciężki, trochę lepki, momentami mocno przygnębiający. I dobry pomysł z mieszanymi punktami widzenia.

Wharton pisze wspaniale, ale w tej książce Clyde był tak irytujący, że z trudem się o nim czytało, naprawdę. Już dawno nie miałam do czynienia z tak odpychającym bohaterem.

Pierwsza część jest trochę słabsza, ale druga już bardziej wciąga. Z zabawnych rzeczy, to tylko facet mógł napisać książkę, w której wszyscy mówią o dziecku "niemowlak" zamiast używać imienia.

Na...

Dla mnie to kolejna wspaniała powieść Whartona. Głęboka, refleksyjna, pełna sytuacji prowokujących do myślenia. Polecam przeczytać. Warto.

Dla mnie to kolejna wspaniała powieść Whartona. Głęboka, refleksyjna, pełna sytuacji prowokujących do myślenia. Polecam przeczytać. Warto.

Wharton to jeden z moich ulubieńców. Nie potrafię powiedzieć niż absolutnie negatywnego o jego powieściach. „Niedobre miejsce” to trzynasta już powieść jego autorstwa, którą pochłonęłam z przyjemnością. Trzynasta, a ja nadal tkwię w zachwycie nieustająco.
Wharton w tej powieści obnaża swoje znawstwo tematu jako artysta malarz i jako głęboki humanista.

Jego bohaterowie to dwie pary, dwa małżeństwa, w których mężczyźni uprawiają malarstwo. Obaj uwikłani w związki pozamałżeńskie, zafascynowani młodszymi od siebie partnerkami. Skomplikowane relacje małżeńskie i zdrady rozgrywają się na tle jesiennego Paryża. Czyż nie jest to miasto miłości i artystów? Tak, ale tym razem okazuje się tytułowym „niedobrym miejscem”. A wszystko dzieje się w 1961 i mało kto wie, że ten rok odwrócony do góry nogami daje taką samą datę (!). Przeżyłam tyle lat, ale autor uświadomił mi to dopiero teraz, we wstępie swej książki.

Polecam tę lekturę wszystkim, którzy lubią romanse i Paryż.

Wharton to jeden z moich ulubieńców. Nie potrafię powiedzieć niż absolutnie negatywnego o jego powieściach. „Niedobre miejsce” to trzynasta już powieść jego autorstwa, którą pochłonęłam z przyjemnością. Trzynasta, a ja nadal tkwię w zachwycie nieustająco.
Wharton w tej powieści obnaża swoje znawstwo tematu jako artysta malarz i jako głęboki humanista.

Jego bohaterowie to...

Muszę zacząć od tego, że czasy mojego dzieciństwa przypadły na okres ogromnej popularności Whartona w Polsce. Whartona czytała moja mama. Nowości Whartona kolekcjonowała sporo starsza kuzynka; do dziś pamiętam, jak mówiła, że kiedy dorosnę, też będę czytać Whartona. Cóż, stało się trochę inaczej. "Niedobre miejsce" to jedyna jego książka, którą do tej pory poznałam i która sprawiła, że nie sięgnęłam już po żadną inną. Przeczytałam ją jako nastolatka i kompletnie mi się wtedy nie podobała. Pamiętam, że miałam wrażenie, że to książka o niczym. Teraz, po kilkunastu latach postanowiłam zweryfikować swoje odczucia i przeczytać jeszcze raz.
Myślę, że jestem w stanie znacznie bardziej docenić tę prozę dziś, ale nadal nie jest to książka, która porywa.
Jesienny, nostalgiczny nastrój Paryża doskonale współgra z tematem. Wydarzenia obserwujemy z perspektywy czworga bohaterów. Znaczenie mają szczegóły- drobne gesty, grymasy, słowa. Dopiero perspektywa wszystkich postaci daje nam pełny obraz wydarzeń i pogląd na motywacje. Myślę, że to kapitalny koncept. Mam tylko wrażenie, że mimo tej szczegółowości opisów postaci nadal są płaskie. A do tego są po prostu irytujące- szczególnie pierdołowaty Clyde i sierotka Nina, która uosabia to, czego nie lubię w tak zwanej kobiecości.
A może ja po prostu nie lubię czytać o zdradach.

Muszę zacząć od tego, że czasy mojego dzieciństwa przypadły na okres ogromnej popularności Whartona w Polsce. Whartona czytała moja mama. Nowości Whartona kolekcjonowała sporo starsza kuzynka; do dziś pamiętam, jak mówiła, że kiedy dorosnę, też będę czytać Whartona. Cóż, stało się trochę inaczej. "Niedobre miejsce" to jedyna jego książka, którą do tej pory poznałam i która...

Ciekawie opisany epizod z życia w Paryżu dwojga artystów i ich żon.

Ciekawie opisany epizod z życia w Paryżu dwojga artystów i ich żon.

Przerwalam, bo ksiazka jest strasznie meczaca..
jeszcze do niej wroce, nie poddam sie :)

Przerwalam, bo ksiazka jest strasznie meczaca..
jeszcze do niej wroce, nie poddam sie :)

Książka zupełnie do mnie nie przemówiła. Lubię styl Whartona, dlatego czytało mi się nawet nie najgorzej, ale niestety - historia nudna, bohaterowie płascy, poza sferą emocjonalną nic się nie dzieje a i wewnątrz niej raczej prosto i schematycznie. A kiedy już zaczęło się coś dziać, skończyła się książka.

Książka zupełnie do mnie nie przemówiła. Lubię styl Whartona, dlatego czytało mi się nawet nie najgorzej, ale niestety - historia nudna, bohaterowie płascy, poza sferą emocjonalną nic się nie dzieje a i wewnątrz niej raczej prosto i schematycznie. A kiedy już zaczęło się coś dziać, skończyła się książka.