Podobieństwo do Bułhakowa mi umyka chyba, że mówimy o bardzo podstawowej warstwie - elementy fantastyczne są tylko środkiem do celu do rozmowy o rosyjskiej rzeczywistości. Natomiast wykonanie - tu już gorzej dla Pielewina. Sceny seksu nie są dla mnie ani zabawne, ani podniecające a jakieś takie... meh. Przeplatają się z przydługimi momentami przeintelektualizowanych rozmów, które naprawdę dałoby się podać dużo strawniej. Lekkości i finezji Bułhakowa nie ma tu za grosz. Raczej nie polecam.

Podobieństwo do Bułhakowa mi umyka chyba, że mówimy o bardzo podstawowej warstwie - elementy fantastyczne są tylko środkiem do celu do rozmowy o rosyjskiej rzeczywistości. Natomiast wykonanie - tu już gorzej dla Pielewina. Sceny seksu nie są dla mnie ani zabawne, ani podniecające a jakieś takie... meh. Przeplatają się z przydługimi momentami przeintelektualizowanych rozmów,...

Błyskotliwe, mądre, wciągające i wzruszające.

Błyskotliwe, mądre, wciągające i wzruszające.

Rosja to być może dziwny kraj, ale pisarzy mają tam przednich łamane przez najlepszych, i Wiktor Pielewin to kolejny tego przykład.

"Święta księga wilkołaka" okazała się literaturą rozrywkową najwyższej próby, co jest miodem tudzież plasterkiem z lidokainą na moje sterane czytelnicze serce podtapiane hovnem na papierze wydawanym w naszym kraju ostatnio. Jest to właściwie powieść fantastyczna: główna bohaterka ma (dosłownie) lisi ogon, którego używa, żeby hipnotyzować mężczyzn i żywić się ich energią seksualną. Pomysł wydał mi się początkowo absurdalny, ale już krótki risercz wystarczył, żeby odkryć inspiracje dalekowschodnim folklorem i dowiedzieć się czegoś o azjatyckich demonach-lisicach. No i ta demoniczna, długowieczna lisica poznaje wilkołaka, co staje się początkiem bardzo wyjątkowej relacji.

Fantasy, ale jakie: niebywale ambitne, suto okraszone filozofią, z bogactwem odniesień kulturalnych, mnogością tak oryginalnych, jak i trafnych porównań, z humorem: tu subtelnym, tam zgoła rubasznym, ale zawsze inteligentnym; coś pięknego. Przeczytałam z wielką uwagą i satysfakcją, i po lekturze jest mi tak błogo, jakbym objadła się belgijskimi pralinami. Na sto procent wpisuję pana autora na listę "przeczytać coś jeszcze ASAP". Ta Rosyjska Nagroda Bookera to jakiś sztos!!

Rosja to być może dziwny kraj, ale pisarzy mają tam przednich łamane przez najlepszych, i Wiktor Pielewin to kolejny tego przykład.

"Święta księga wilkołaka" okazała się literaturą rozrywkową najwyższej próby, co jest miodem tudzież plasterkiem z lidokainą na moje sterane czytelnicze serce podtapiane hovnem na papierze wydawanym w naszym kraju ostatnio. Jest to właściwie...

Nie jest to może najlepsza książka Pielewina jaką czytałem do tej pory, ale wystawiona przeze mnie ocena świadczy raczej o wysokim poziomie pozostałych jego utworów, a nie o słabości "świętej księgi". Bardzo dobry styl, plastyczny język i prosta fabuła, będąca tylko przykrywką dla buddyjskich rozważań filozoficznych. Wszystko to dopełnia czasem skomplikowany, a czasem koszarowy humor (opis instalacji artystycznej rozbawił mnie do łez, a imię głównej bohaterki nie przestawało śmieszyć do ostatniej strony).

Nie jest to może najlepsza książka Pielewina jaką czytałem do tej pory, ale wystawiona przeze mnie ocena świadczy raczej o wysokim poziomie pozostałych jego utworów, a nie o słabości "świętej księgi". Bardzo dobry styl, plastyczny język i prosta fabuła, będąca tylko przykrywką dla buddyjskich rozważań filozoficznych. Wszystko to dopełnia czasem skomplikowany, a czasem...

Niesamowita, niezwykła, niekonwencjonalna satyra na społeczeństwo i rządy we współczesnej Federacji Rosyjskiej plus spora doza fantastyki i absurdu, a w tle...historia miłosna dwójki wilkołaków. Po prostu trzeba przeczytać i przekonać się o geniuszu pisarza(i tłumacza)na własne oczy. Serdecznie polecam

Niesamowita, niezwykła, niekonwencjonalna satyra na społeczeństwo i rządy we współczesnej Federacji Rosyjskiej plus spora doza fantastyki i absurdu, a w tle...historia miłosna dwójki wilkołaków. Po prostu trzeba przeczytać i przekonać się o geniuszu pisarza(i tłumacza)na własne oczy. Serdecznie polecam

Beznadziejna książka, autor chciał osiągnąć sukces Zmierzchu, także głównym bohaterem jest postać długowieczna, które pozjadała wszystkie umysły. Klnie jak szewc i p*eprzy się najpierw na niby, potem z innym demonem.

Książka bardzo słaba, przekleństwo za przekleństwem, brak pomysłu, wulgaryzm, pruderyjność i męka podczas czytania.

Beznadziejna książka, autor chciał osiągnąć sukces Zmierzchu, także głównym bohaterem jest postać długowieczna, które pozjadała wszystkie umysły. Klnie jak szewc i p*eprzy się najpierw na niby, potem z innym demonem.

Książka bardzo słaba, przekleństwo za przekleństwem, brak pomysłu, wulgaryzm, pruderyjność i męka podczas czytania.

Cóż będę się powtarzać - pisałem opinię o Małym Palcu Buddy, w końcu pielewinowskie absurdy i tu działają. A tylko niech miarą tego, że książka wciąga, będzie to, że przez pewien czas po jej przeczytaniu innym okiem patrzyłem na niewiasty. I rzecz jasna, całkiem inaczej o nich myślałem - odrzuciłem dotychczasowe stereotypy. Myślę, że chociażby dla odbycia takiej podróży - warto przeczytać.

Cóż będę się powtarzać - pisałem opinię o Małym Palcu Buddy, w końcu pielewinowskie absurdy i tu działają. A tylko niech miarą tego, że książka wciąga, będzie to, że przez pewien czas po jej przeczytaniu innym okiem patrzyłem na niewiasty. I rzecz jasna, całkiem inaczej o nich myślałem - odrzuciłem dotychczasowe stereotypy. Myślę, że chociażby dla odbycia takiej podróży -...

Intrygująca lektura, która od pewnego momentu cierpi na przerost formy nad treścią. Ilość przypowieści, metafor, zawiłych dygresji i wielostopniowych filozoficznych wywodów przytłacza czytelnika, zwłaszcza takiego jak ja, niezaznajomionego z filozofią Wschodu. Do tego trzy grosze dokłada tłumacz zapominając o przypisach do niektórych odniesień. Trzeba docenić ciekawe postacie i oryginalny zarys współczesnej Rosji. Chętnie sięgnę po kolejne, równie szalone, ale może mniej przesycone filozofią dzieła Pielewina.

Intrygująca lektura, która od pewnego momentu cierpi na przerost formy nad treścią. Ilość przypowieści, metafor, zawiłych dygresji i wielostopniowych filozoficznych wywodów przytłacza czytelnika, zwłaszcza takiego jak ja, niezaznajomionego z filozofią Wschodu. Do tego trzy grosze dokłada tłumacz zapominając o przypisach do niektórych odniesień. Trzeba docenić ciekawe...

Dla mnie to najlepsza książka Pielewina. Więcej tu fantasy niż groteski. Fantasy osadzona we współczesnej Rosji

Dla mnie to najlepsza książka Pielewina. Więcej tu fantasy niż groteski. Fantasy osadzona we współczesnej Rosji

Ciekawe dialogi, choć szkoda, że pomiędzy nimi autor zawarł tak mało akcji.

Ciekawe dialogi, choć szkoda, że pomiędzy nimi autor zawarł tak mało akcji.